Jaren 50

10. Films in de jaren vijftig

Geschreven door Ilse Steel

(klik op de plaatjes om ze te vergroten)

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn om de filmpjes af te spelen,

 (klik dan links onder op II. Er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

In de jaren vijftig waren was het wereldje van de burger nog klein, en onder de mensen heerste angst voor o.a. het Communisme, UFO’s, en nieuwe ontwikkelingen op allerlei gebied. De filmindustrie begon films te maken die varieerden van ‘film noir’ tot ‘suspense’ en grandioze musicals. Blijkbaar hunkerde het publiek in de 50er jaren net zoveel naar familie entertainment als naar duistere probleemfilms. Het resultaat was een reeks meesterwerken van Hitchcock, “Vertigo”, “Psycho”, “Rear Window”, tot comedy klassiekers, Tati’s “Mr. Hulot’s Holiday”, Billy Wilder’s “Some Like it Hot” tot het baanbrekende “Nouvelle Vague”.

De Nouvelle Vague is een vernieuwende filmstijl die rond 1959 ontstond. De eerste film in deze stijl was “A bout de souffle” van Jean Luc Godard, en diepe, vernieuwende drama’s zoals “L’avventura” van Antonioni, “La Strada” van Fellini, “Misfits” van Huston en “Paths of Glory” van Kubrick. Hoewel de censuur seks van het scherm weghield, zorgden sexy sterren zoals James Dean, Marlon Brando en Marilyn Monroe voor genoeg vuur in, “Rebel Without a Cause”, “A Streetcar Named Desire” en “Gentlemen Prefer Blondes”.

De films uit de jaren vijftig waren revolutionair, artistiek, angstaanjagend en mysterieus. Het publiek genoot met volle teugen van het aanbod op het witte doek, soms, van spanning, zittend op het puntje van de stoel, met in de pauze een kopje koffie, en snel weer de zaal in voor het vervolg. De bioscopen deden goede zaken, en er kwamen er steeds meer. De aanplakbiljetten van een te verwachtte film werden gretig gelezen en bekeken en daarna maakte men een keuze. Op de avond van de vertoning stond er een langer rij wachtende mensen die zich verheugden op een gezellige, romantische of spannende filmavond.

Spektakelfilms

Een nieuw filmgenre dat in de jaren ’50 tot grote bloei kwam, was de Bijbelse spektakelfilm. Dit genre moest de dreiging van het nieuwe medium televisie afweren en Hollywood stak er veel geld in. Grootse films met een even grootse muzikale omlijsting. En wanneer dat laatste in de goede handen valt, krijg je prachtige filmmuziek die prompt wordt genomineerd. Pionier in dit genre was Miklos Rozsa. Hij verzorgde de muziek voor de eerste groots opgezette Bijbelse film van na de oor­log, “Quo Vadis” en werd meteen genomineerd. Eind jaren ’50 volgde in dit genre een voorlopig hoogtepunt met Rozsa’s muziek voor “Ben Hur”, die – nauwelijks verrassend – werd bekroond.

Quo Vadis

(1951)

“Quo Vadis” (Latijn voor: Waarheen gaat ge?) is een epische film onder regie van, Mervyn LeRoy, met Robert Taylor, Deborah Kerr en Peter Ustinov, muziek van Miklós. “Quo Vadis” verwijst naar de ontmoeting tussen Petrus en Jezus Christus op de Via Appia. Petrus was op de vlucht voor Keizer Nero, en kreeg een visioen van Christus aan wie hij vroeg “Domine, quo vadis?”. De film speelt zich af in Rome van 64-68 voor Christus, gedurende de heerschappij van Keizer Nero. Het onderwerp is het geschil tussen het christendom en de corruptheid van de Romeinse overheid. Een groots epos uit de MGM-fabriek, overdadig tot in het kleinste detail en met een vakkundige rolbezetting. Bekijk de trailer, klik hier.

De Tien geboden

(1956)

Cecil B. DeMille regisseerde en produceerde deze eerste “big budget” film voor Paramount Pictures. Een verhaal uit het Bijbelboek Exodus over de geboorte van Mozes, zijn prinselijke jeugd aan het hof van de farao, zijn leiderschap in de verlossing uit de slavernij en uittocht uit Egypte van het Israëlische volk, de ontvangst van de Tien Geboden en zijn opvolging door Jozua. De rol van Mozes werd vertolkt door Charlton Heston. Zijn tegenspeler was Yul Brynner als Farao Ramses II. De productie was bijzonder groots opgezet, met ongekende aantallen figuranten en grensverleggende speciale visuele effecten zoals bij de uitbeelding van de tien plagen en het splijten van de Rode Zee. Bekijk de trailer, klik hier.

Ben-Hur

(1959)

“Ben-Hur”, a Tale of the Christ is een roman van de Amerikaanse schrijver Lewis Wallace. Het boek werd uitgegeven op 12 november 1880. Ben-Hur is een historische roman die zich afspeelt ten tijde van Jezus. De roman werd een ongekend succes. Het boek werd al snel bewerkt voor toneel en film. Verfilmingen werden gemaakt in 1907, 1925, 1959 en 2003. Vooral de verfilming van 1959, met Charlton Heston in de hoofdrol was geliefd bij het publiek vanwege de grootse opzet. De Joodse prins Judah Ben-Hur wordt verraden door zijn Romeinse vriend en wordt de slavernij ingestuurd. Hij herwint zijn vrijheid en keert terug voor wraak. Geregisseerd door William Wyler. Met Charlton Heston, Jack Hawkins, Haya Harareet, Stephen Boyd en Hugh Grifftith. Bekijk de trailer, klik  hier.

Spartacus

(1960)

“Spartacus” is een Amerikaanse spektakelfilm van Stanley Kubrick naar een scenario van Dalton Trumbo, gebaseerd op een roman van Howard Fast. De film verhaalt over Spartacus, een Romeinse slaaf, die tot gladiator werd getraind door Lentules Batiatus. Spartacus vluchtte uit de gladiatorenschool, en verzamelde een leger van 70.000 slaven waarmee hij tegen de Romeinen ten strijde trok richting Gallië. Uiteindelijk werd hij bij Sicilië door het Romeinse leger verslagen en gekruisigd, maar zijn pasgeboren zoon zou als vrij kind opgroeien. Een glansrol van Kirk Douglas. Bekijk de trailer, klik hier.

Films Buitenland, de klassiekers

Een selectie

Singin’ In The Rain

(1952)

“Singin’ In The Rain”, regie Stanley Dolen & Gene Kelly.

Een knaller. Een wervelende vertoning. Wie deze film voor het eerst ziet zal zich verbazen over de huidige technische kwaliteit. Dat de musical in 1952 is uitgebracht is niet te merken. Zowel beeld als geluid is in goede staat gebleven. Daardoor komen de perfectie van de vertolkingen en dansmomenten nog beter naar voren. “Singin’ In The Rain” is van een onaantastbaar hoog niveau. Bekijk de trailer, klik hier. “I’m singing in the rain”, Gene Kelly, klik hier.

Gentlemen Prefer Blondes

(1953)

Plezierige muzikale komedie met een tweetal vrouwelijke sterren, die mannen in twee verschillende werelddelen het hoofd op hol brengen. Marilyn is top als fortuinjaagster Lorelei Lee met haar geslepen vriendin Russell, die een prima komische rol weggeeft. Lorelei en Dorothy treden op in nachtclubs en een miljonairszoontje wil met Lorelei trouwen. Zijn vader is echter tegen het huwelijk en zit ook op de boot, wanneer ze naar Europa trekken om daar te trouwen. Bewerking van de Broadway-musical naar een puik verhaal van Anita Loos over twee meisjes uit Little Rock die in Parijs hun slag slaan. Geregisseerd door Howard Hawks. De song, “Diamonds are a girl’s best friend” werd een hit! Met in de hoofdrollen, Marilyn Monroe en Jane Russel. Bekijk de trailer, klik hier.

War of the Worlds

1953

“War of the Worlds” (ook wel bekend als H.G. Wells’ The War of the Worlds) is een Amerikaanse sciencefictionfilm uit 1953 geproduceerd door George Pál en geregisseerd door Byron Haskin. De film is gebaseerd op H. G. Wells gelijknamige roman. Hoofdrollen waren er voor Gene Barry, Ann Robinson en Less Tremayne. De film speelt zich in tegenstelling tot het boek niet af in het Engeland van begin 20e eeuw, maar in de Verenigde Staten gedurende de jaren 50 van de 20e eeuw. De film was de eerste van de tot nu toe vier verfilmingen van Wells’ boek, en wordt gezien als een van de beste sciencefiction films van de jaren 50.

Het verhaal speelt zich af in Zuid-Californië. De film wordt gezien als een van de meer literaire sciencefictionfilms, aangezien er in de film veel wetenschappelijk debat plaatsvindt tussen de mensen, terwijl de Martianen bezig zijn met hun verwoestingen. Het is ook een van de weinige sciencefictionfilms die een wereldwijde invasie van het buitenaardse leger laat zien. Beeldmateriaal uit de Tweede Wereldoorlog werd gebruikt om de verwoestingen aangericht door de Martianen te tonen, en voor beelden van legers uit alle landen ter wereld. De film won in 1953 een Academy Award voor de beste special effects. Bekijk de trailer, klik hier.

Rear window

(1954)

“Rear window” is gebaseerd op Cornell Woolrichs korte verhaal “It had to be murder ” uit 1942.

Een fotograaf in een rolstoel zit de hele dag thuis zichzelf te vervelen totdat hij de buren gaat bespioneren en erachter komt dat een van hen een moord heeft gepleegd. Geregisseerd door Alfred Hitchcock. Met James Stewart, Grace Kelly, Wendell Corey en Thelma Ritter. “Rear Window” wordt door veel filmcritici beschouwd als een van Hitchcocks beste en spannendste films. Bekijk de trailer, klik hier.

La Strada

(1954)

Het verhaal van Gelsomina, het simpele boerenmeisje, dat slecht wordt behandeld door de brutale krachtpatser Zampanò, die haar kocht voor een paar lire en haar als clown laat optreden. Wanneer Zampanò de koorddanser Il Matto, die Gelsomina liefde en affectie gaf, doodt tijdens een gevecht, sterft zij als gevolg van een gebroken hart. Geregisseerd door Federico Fellini. De hoofdrollen worden vertolkt door Anthony Quinn en Giulietta Masina, de vrouw van Fellini. “La Strada” is stijlvol in beeld gebracht. Bekijk de  trailer, klik hier.

Rebel without a Cause

(1955)

“Rebel without a Cause”, regie Nicholas Ray.

Het verhaal van de jonge Jim Stark, die moeizaam probeert om alle obstakels van het volwassen worden te overwinnen. Dit in gezelschap van zijn populaire buurmeisje Judy (Nathalie Wood) en de enigszins verknipte Plato (Mineo). Hij schopt tegen zijn ouders en vecht met leeftijdsgenoten, wordt door een gang uitgedaagd tot een levensgevaarlijk spel waar hij op in gaat om niet voor lafaard uitgescholden te worden. Dit waren genoeg redenen voor conservatieve ouders uit de jaren ’50 om tegen deze film te protesteren. Bekijk de trailer, klik hier.

East of Eden

(1955)

“East of Eden”, regie Elia Kazan. Met James Dean, Julie Harris, Raymond Masseu en anderen.

Het scenario is geschreven door Paul Osborn en John Steinbeck (niet op de titelrol genoemd). De film, gebaseerd op de gelijknamige roman East of Eden van John Steinbeck, verhaalt over de strijd die twee zonen leveren om de liefde van hun vader. De film won een Oscar in de categorie Beste Actrice in een Ondersteunende Rol (Jo van Fleet). Hij werd verder voorgedragen voor Beste Acteur (James Dean), Beste Regisseur en Beste Scenario. Bekijk de trailer, klik hier.

Invasion of the body snatchers

(1956)

“Invasion of the body snatchers”, regie Don Siegel, gebaseerd op het boek The Body Snatchers van Jack Finny. Met o.a. Kevin McCarthy, Dana Wynter, Larry Gates, King Donovan en Carolyn Jones. Er gebeuren vreemde dingen in Santa Mira, Californië. Mensen komen bij Dr. McCarthy en beweren dat hun partner, vader, moeder of kind niet meer de oude is – ze lijken veranderd. Wat later zeggen ze dat ze zich vergist hebben. McCarthy raakt de kluts helemaal kwijt als hij in de kelder van het huis van zijn verloofde Wynter een lijk vindt, dat op haar lijkt. De oplossing vindt hij al snel: ‘peulen’ van onbekende herkomst nemen tijdens de slaap de persoonlijkheid over van mensen. Bekijk de trailer, klik hier.

The bridge on the river Kwai

(1957)

“The Bridge on the River Kwai” is een Engelse speelfilm van David Lean uit 1957. De film is gemaakt naar het boek Le pont de la rivière Kwaï van Pierre Boulle. Het onderwerp is de bouw van een brug over de rivier de Kwai in de plaats Kanchanaburi in Thailand door Engelse krijgsgevangenen ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. De film kreeg 7 Oscars waaronder een voor beste film en een voor beste regie. Een centrale rol speelt de Engelse bevelhebber Lt. Col. Nicholson, gespeeld door Alec Guinness, die in conflict komt met de Japanse kolonel Saito maar ook niet wil dat “zijn” brug vernietigd wordt door een SAS-commandogroep. Bekijk de trailer, klik hier.

Paths of Glory

(1957)

“Paths of Glory” onder regie van Stanley Kubrick. Het Eerste Wereldoorlog drama. De filmmuziek is van Gerald Fried. “Paths of Glory” is een aanklacht tegen alle oorlogsgeweld, maar vooral tegen de hypocrisie van het militaire apparaat, dat mensen tot een systeem dwingt waar ze niet in kunnen functioneren. “Paths of Glory” werd in Frankrijk verboden, omdat de Franse strijdkrachten zich erdoor beledigd voelden. “Klaar om nog meer Duitsers te doden ?”, dat is de toon die generaal Mireau aanslaat als hij zijn manschappen bezoekt in de loopgraven van het Franse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog. Dit is maar een van de cynische en indringende fragmenten uit deze anti-oorlogsfilm.

“Paths of Glory” blijft een van de belangrijkste films uit de geschiedenis van de cinema, en gaat in op de waanzin van de Franse generaals die duizenden soldaten de dood injoegen, tijdens de loopgravenoorlog tussen 1914 en 1918, waarbij van de Franse kust tot de Zwitserse grens een front liep dat de Duitsers moest tegenhouden. Het aantal slachtoffers dat een offensief zou kosten speelde voor de Franse generaals nauwelijks een rol. Het is Kolonel Dax, een rol van Kirk Douglas, die in “Paths of Glory” het bevel krijgt naar de Duitse stellingen op te rukken. Een tot mislukking gedoemde aanval, want de Franse soldaten komen nauwelijks enkele meters verder, waarop generaal Mireau zelfs het bevel geeft aan de artillerie om zijn eigen troepen te beschieten. Wie niet wil sterven door Duitse kogels, moet dan maar sterven door Franse kogels, en dat is een ander voorbeeld van de oorlogsperversie die door Kubrick uitvoerig in beeld is gebracht.

Na de mislukte aanval heeft generaal Mireau, gespeeld door George Macready, immers het bevel gegeven om drie soldaten uit te kiezen die voor de krijgsraad moeten verschijnen wegens lafheid. Dit ontlokt aan Kolonel Dax, die als verdediger optreedt, de historische woorden: “Ik schaam me dat ik tot het menselijke ras behoor”.  Bekijk de trailer, klik hier.

Vertigo

(1958)

“Vertigo” is een romantische thriller. Complex verhaal over een detective uit San Fransisco die last heeft van vertigo (=hoogtevrees) en geobsedeerd wordt door de mysterieuze verdwijning van een vrouw.

Geregisseerd door Alfred Hitchcock. Met James Stewart, Kim Novak, en anderen. De film werd lauw ontvangen en acteur James Stewart nam zelfs enige afstand van de film door openlijk te verklaren dat hij beter niet had deelgenomen aan een dergelijk slecht filmproject. Zoals wel vaker het geval is bij meesterwerken zouden er een aantal jaren moeten verstrijken vooraleer de film naar waarde geschat werd. Bekijk de trailer, klik hier.

Some like it hot

(1959)

“Some like it hot”, regie Billy Wilder, met in de hoofdrollen, Marilyn Monroe, Tony Curtis, Jack Lemmon en George Raft.

Twee muzikanten zien hoe de maffia een paar mensen vermoorden. Ze proberen de stad uit te vluchten om aan de maffia te ontsnappen. Om geld te verdienen, verkleden ze zich als vrouw en worden lid van een vrouwenband. Alleen zijn er een paar problemen: De ene wordt verliefd op bandlid Sugar en de andere krijgt een verliefde miljonair achter zich aan. Bekijk de trailer, klik hier.

Psycho

(1960)

“Psycho”, naar het boek Psycho van Robert Bloch uit 1959, waarin de gebeurtenissen rondom de ontmoeting tussen een oplichter en de gestoorde moteleigenaar Norman Bates beschreven worden. Het verhaal gaat over Marion die meer wil van het leven. Ze wil met Sam trouwen maar ze heeft geen geld voor een bruiloft. Het ziet er naar uit dat het niet goed gaat komen, totdat haar baas op een vrijdag aan haar vraagt een grote hoeveelheid geld te storten. Ze besluit ervandoor te gaan en een goed leven te leiden met Sam in Californië, maar als ze van de snelweg afgaat en een hotel ingaat om te ontspannen ontmoet ze de vreemde hoteleigenaar Norman Bates en dan begint het…. Geregisseerd door Alfred Hitchcock. Met Anthony Perkins, Janet Leigh, Vera Miles, John Gavin en Martin Balsam. Bekijk de trailer, klik hier.

Nederlandse films

Een selectie

Het wonderlijke leven van Willem Parel

(1955)

Een cabaretier van elitair niveau wil de populariteit, die het gevolg is van een radioserie waarin hij als orgeldraaier Willem Parel figureert, van zich afschudden. Maar Willem Parel lijkt een eigen leven te leiden en laat zich niet zomaar wegdrukken. Willem stapt uit de reclameplaat, waarop hij staat afgebeeld en begint zijn eigen leven, waar hij zijn geestelijke vader voortdurend dwars zit. Geregisseerd door Gerard Rutten. Met Wim Sonneveld, Peronne Hosang, Hans Kaart, Femke Boersma en Herbert Joeks.

De film werd zeer gewaardeerd om zijn jaren vijftig uitstraling. Gerard Rutten wilde een serieuze, artistiek verantwoorde, film maken met mogelijke technische hoogstandjes, terwijl Sonneveld enkel uit was op een zorgeloze, vrolijke komedie. Hierdoor is de uiteindelijke film een mengeling van mooie (buiten) opnames, visuele foefjes en een excellerende Sonneveld, die aan zijn rol in de film een kortstondige Hollywood-carrière dankte. Dat de regisseur en zijn hoofdrolspeler tegenstrijdige ideeën hadden, had echter ook tot gevolg dat de film scenariotechnisch niet al te sterk in elkaar stak. De bioscoop bezoekers echter vonden de film prachtig!

Ciske de rat

(1955)

Ciske de Rat is een Nederlandse film uit 1955 onder regie van de Duitser Wolfgang Staudte, gebaseerd op de boeken Ciske de rat van Piet Bakker. De film is de 3e best bezochte film in de Nederlandse cinema, er kwamen 2.433.000 bezoekers naar de film. De film werd vertoond op het Filmfestival van Venetië. Het verhaal speelt zich af in de jaren ’30 en wordt verteld uit het standpunt van onderwijzer Bruis. Het gaat over Cis Vrijmoeth, een straatjongen die zijn vader nooit ziet omdat die op zee zit, en die wordt verwaarloosd door zijn moeder. Keer op keer wordt Ciske van school gestuurd, alleen onderwijzer Bruis weet echt tot Ciske door te dringen en hem onder de duim te houden.

In een vlaag van woede doodt Ciske zijn moeder met een mes en moet naar een tuchthuis. Uiteindelijk ontfermt zijn vader zich over hem, en in huis bij Tante Jans komt alles uiteindelijk toch nog goed. Met o.a Dick van der Velde, Kees Brusse, Johan Kaart, Jenny van Maerlant, Riek Schagen en Paul Steenbergen. “Ik voel me zo verdomd alleen”, Danny de Munk, klik hier.

Dorp aan de rivier

(1958)

De film gaat over een dorp en de daar dienstdoende dokter. In die tijd was de dokter een belangrijke persoon. Een man met aanzien. De dokter behandelt de mensen als gelijken en heeft een hekel aan het bestaande klassenverschil. De burgemeester van het dorp ergert zich aan deze houding van de dokter en wil dat hij zich anders opstelt. De dokter weigert om hieraan mee te werken, een stijfkoppige Fries. Het dorpje in kwestie is Lith. En de dokter is gemodelleerd naar dokter/schilder Hendrik Wiegersma (uit Deurne en Lith). Geregisseerd door Fons Rademakers, met o.a Max Croiset, Mary Dresselhuys, Hans Kaart, en Huib Orizand.

Fanfare

(1958)

“Fanfare”, geregisseerd door Bert Haanstra. Als er ruzie ontstaat binnen de fanfare van Giethoorn, valt het orkest uiteen in twee partijen. Ze willen echter allebei meedoen aan een belangrijk concours. De afgesplitste muzikanten halen een dirigent uit de stad en beginnen met het instuderen van een ‘modern’ stuk, terwijl het andere kamp met een traditioneel stuk goede kans hoopt te maken. Ondertussen proberen de twee fanfares ook nog elkaar het leven zuur te maken. De kakofonische klucht “Fanfare” is een baanbrekende Nederlandse speelfilm naar een scenario van Jan Blokker. De komedie werd op het Film Festival van Cannes genomineerd voor een Gouden Palm. Met o.a Hans Kaart, Albert Mol en Andrea Domburg. Scenes en muziek van “Fanfare”, klik hier.

Jenny

(1958)

“Jenny”, geregisseerd door Willy van Hemert. Jenny is een fanatieke roeister en heeft een leuke vriend. Als zij zwanger blijkt ziet het er opeens heel anders uit. Zijn carrière neemt net een vlucht en zij kan haar ei niet kwijt. Voor dat hij zich kan bedenken, heeft Jenny haar conclusie al getrokken, en besluit het alleen op te knappen. De eerste Nederlandse film die is opgenomen in kleur. Met de dochter van de regisseur, Elly van Hemert, in de hoofdrol. Toen de film uitgebracht werd ging deze onmiddellijk de filmgeschiedenis in als de eerste Nederlandse kleurenfilm. Volgens menig critici werd dit op een originele manier gedaan, door Jenny in zwartwit onder een brug door te laten varen en haar er in kleur vandaan te laten komen.

Met Ellen van Hemert, Maxim Hamel, Andrea Domburg, Ko van Dijk en Kees Brusse. De film werd gemaakt voor een totaalbedrag van 550.000 gulden. In Nederland waren de recensies niet gunstig, maar de film bracht wel in totaal 300.000 gulden winst op. Aanvankelijk besloot de filmkeuring kijkers onder de 18 jaar niet toe te laten, maar dit werd later verlaagd naar 14 jaar.

Het was in 1961 dat ik, Ilse Steel, voor het eerst naar de bioscoop mocht, “The Young Ones” van Cliff Richard. Ik was 12 jaar en mijn vader bracht mij en haalde mij ook weer op. In 1962 zag ik “Cleopatra” met Elizabeth Taylor die een onvergetelijke indruk op mij maakte. De bioscoop zelf vond ik prachtig, de dieprode stoelen, het filmdoek met gordijn ervoor, de affiches van te verwachten films en de rij bezoekers voor de kassa die stonden te trappelen van ongeduld om naar binnen te gaan. De zaal waar het licht gedempt was verhoogde de spanning.

Aan een ouvreuse, met een zaklantaarntje, gaf je je kaartje af en zij bracht je naar je plaats. Dan werd het donker en op slag was iedereen stil, je hoorde de motor van de filmprojector draaien en dat gaf een aparte sfeer aan het geheel. In de pauze kwamen er jongens met een bak voor hun buik waarin allerlei lekkers lag, je kocht een Mars of zakje chips en genoot met volle teugen. Toen werd mijn liefde voor de film geboren en die is er nog steeds. Mijn favoriete acteurs waren, Kirk Douglas, Marcello Mastroianni, Marlon Brando, Paul Newman, Elizabeth Taylor, Katharine Hepburn en nog een paar.

Het was een wereld apart, heel anders dan nu, weinig sfeer, geluid vaak veel te hard, gehaaste mensen, veel gepraat door de film heen, gelukkig is niet iedereen zo, maar het is toch jammer dat alles zo klinisch, bijna kil aandoet. Dus koop ik nu een film op dvd en creëer mijn eigen bioscoop met dichte gordijnen, gedempt licht, een kopje koffie en in de pauze iets lekkers. Het was genieten in de jaren vijftig, de mensen waren nog niet zo verwend als nu en konden zich nog verwonderen over wat er allemaal mogelijk was. Het was spannend en leuk om naar de bioscoop te gaan in de jaren vijftig.

Bronnen:

Filmencyclopedie

Het aanzien 1955-1959

Ga naar het vervolg van dit hoofdstuk (Films in de jaren 50)

Ga terug naar het overzicht van de Jaren 50