Maak uw keuze
Bekijk ook
Nostalgie
(klik op de plaatjes om ze te vergroten)
Dean Martin werd op 7 juni 1917 geboren als Dino Crocetti in Steubenville (Ohio). Zijn vader was Geatano Crocettti, een kapper afkomstig uit Abruzzi in Italië en zijn moeder was Angela Barra, een Italiaanse-Amerikaanse, afkomstig uit Fernwood (Ohio). Tot zijn vijfde jaar sprak hij alleen maar Italiaans. Samen met zijn oudere broer ging hij naar de basisschool in Steubenville. Hij speelde drums bij de locale scouting groep. Op 15 mei 1927 deed hij zijn eerste communie. En daarbij kreeg hij als tweede naam Paul, officieel heette hij dus vanaf die tijd Dino Paul Crocetti.
Op zijn zestiende verliet hij school. Daarover zei hij: “Dat was omdat ik dacht dat ik slimmer was dan de leraar !” Tijdens zijn jaren op de middelbare school had hij vele baantjes, zoals benzinepomp bediende, schoenpoetser, winkelbediende, arbeider bij een staalfabriek en zelfs als tamelijk getalenteerde amateur weltergewicht bokser waarbij hij als beloning prijzengeld ontving. Hij vocht, toen hij 15 jaar was, onder de naam Kid Crochet en hij ontving 10 dollar of soms zelfs 25 dollar per gevecht.
Aan het boksen hield hij een gebroken neus over, een gespleten lip en vele keren gebroken knokkels omdat hij geen geld had om tape te kopen waarmee hij zijn handen moest omzwachtelen.
Uiteindelijk stopte hij met boksen en ging hij werken in een illegaal casino. Verder zong hij bij lokale bandjes onder zijn artiestennaam Dino Martini, een naam die hij afgeleid had van Nino Martini, een in die tijd beroemde operatenor. In deze gokomgeving zag hij artiesten komen en gaan. Het verhaal gaat dat vrienden van hem in augustus 1934 (hij was toen 17 jaar oud) hem op het podium duwden om te gaan zingen omdat zij vonden dat hij dat goed kon.
Een paar jaar later trad hij als zanger op bij de Ernie McKay Band, een lokaal bekende groep die optrad in het State Restaurant in Columbus (Ohio). In november 1940, toen hij 21 jaar was, kwam hij terecht bij het orkest van Sammy Watkins in het nabijgelegen Cleveland. Op suggestie van Sammy Watkins veranderde hij zijn artiestennaam in Dean Martin. Door zijn optreden werd hij in de hele stad bekend.
Op 2 oktober 1941 trouwde hij met Elizabeth (Betty) Anne McDonald. Zij kregen 4 kinderen, Stephan (Craig) geboren op 29 juni 1942, Claudia geboren op 16 maart 1944, Barbara (Gail) geboren op 11 april 1945 en Deana (Dina) geboren op 19 augustus 1948. Op 23 maart 1949 scheidden ze.
Begin veertiger jaren werkte Dean bij verschillende bands. In het begin had hij meer succes door zijn verschijning en persoonlijkheid dan door zijn vocale gaven. Op den duur begon hij echter een eigen, door velen gewaardeerde, zangstijl te ontwikkel.
Hij flopte in 1943 toen hij optrad in het Riobamba in New York als opvolger van Frank Sinatra. Maar daardoor kwam hij wel in contact met Sinatra. Een ontmoeting die zou uitmonden in een levenslange vriendschap.
In 1944 kreeg Dean zijn eigen radioprogramma. Het heette “Songs by Dean Martin”. Het was een programma van 15 minuten dat uitgezonden werd in New York en in die 15 minuten zong hij telkens 4 of 5 liedjes.
In 1944, tijdens de Tweede Wereldoorlog, werd hij opgeroepen voor militaire dienst. Hij diende een jaar in Akron (Ohio), waarna hij afgekeurd werd, waarschijnlijk omdat hij een dubbele hernia had waaraan hij geopereerd werd.
In 1946 ging het tamelijk goed met hem, maar hij was eigenlijk nog niet meer dan een nachtclubzanger die optrad in clubs in het oosten van de Verenigde Staten. Hij zong een beetje in de stijl van Bing Crosby en trok daarmee wel genoeg publiek naar deze clubs, maar hij had bij lange na niet de populariteit van iemand als Frank Sinatra.
In 1945 werd Dean voorgesteld aan een jonge komiek, Jerry Lewis. Een jaar later, in maart 1946, werden ze beiden geboekt door de Havana-Madrid Club in New York. Hoewel ze apart optraden konden de mannen het wel direct goed met elkaar vinden. Na afloop van hun contract gingen beiden weer hun eigen weg.
In juli 1946 werd Jerry Lewis echter geboekt door het “500 Cafe”, ook wel de “500 Club” genoemd. Er zijn tegenstrijdige verhalen over hoe Dean Martin ook in die tijd in de 500 Club terechtkwam. De verhalen hebben echter één ding gemeen. Hij was nodig om de affiche te vullen en Jerry Lewis beval hem aan.
Vlak voordat hij in de 500 Club ging optreden kreeg Dean een platencontract bij een klein label “Diamond Records”. Op 11 juli 1946 nam hij vier nummers voor dit label op, voordat hij naar de 500 Club vertrok.
Jerry Lewis had hem dan wel bij de eigenaar van de club, Skinny D’Amato, aanbevolen, maar Dean wist niets van de afspraken die Jerry met eigenaar gemaakt had. In een interview met de schrijver Pete Martin zei Dean dat hij toevallig tegelijkertijd met Jerry Lewis in de club optrad en dat Jerry er niets mee te maken had dat hij daar in die tijd optrad.
Dean Martin kwam als eerste op het podium om zijn liedjes te zingen en daarna kwam Jerry Lewis met zijn act. Dit ging zo een paar 
avonden door. Na de derde avond gaf D’Amato zijn rechterhand de opdracht om aan Jerry Lewis te vragen waar het leuke optreden samen met Dean Martin bleef. Jerry was bang om ontslagen te worden (of nog erger dat ze zijn benen zouden breken) en zette zich aan het schrijven van materiaal om samen met Dean uit te voeren. Toen ze de volgende avond optraden bleek ineens alles vanzelf te gaan. Ze gebruikten het materiaal dat Jerry geschreven had niet eens. Ze deden gewoon wat in hun opkwam. Dean begon te zingen en Jerry onderbrak hem. Dean begon een verhaaltje te vertellen en Jerry begon op het podium als een wildeman van alles in het rond te smijten. En het publiek vond het fantastisch. Hun optreden werd al snel doorverteld en na een paar avonden kregen ze alleen maar staande ovaties.
Hoewel ze nu samen optraden stonden ze nog steeds apart op de affiche. Tijdens de show traden ze eerst ieder apart op en in het laatste deel van de show gezamenlijk.
Pas in januari 1947 werden ze geafficheerd als een duo. Ze traden in grotere clubs op en verdienden steeds meer geld. Gedurende 10 jaar traden ze als duo niet alleen op in nachtclubs in de hele Verenigde Staten, maar hadden ze ook een eigen radioprogramma “The Martin and Lewis Show”. Het was een 30 minuten durende show die voor het eerst op 3 april 1949 door NBC radio werd uitgezonden. In die tijd maakten ze ook 16 films samen en vanaf 17 juli 1950 maakten ze samen “The Colgate Comedy Hour” op televisie.
|
Martin met Jeanne en kinderen |
Op 1 september 1949 trouwde Dean Martin voor de tweede keer en wel met Jeanne Biegger. Met haar kreeg hij nog drie kinderen: Dino Paul (Jr.) geboren op 17 november 1951, Ricci James geboren op 20 september 1953 en Gina Caroline geboren op 20 december 1956. Op 29 maart 1973 is hij van haar gescheiden. |
Op 1 september 1949 trouwde Dean Martin voor de tweede keer en wel met Jeanne Biegger. Met haar kreeg hij nog drie kinderen: Dino Paul (Jr.) geboren op 17 november 1951, Ricci James geboren op 20 september 1953 en Gina Caroline geboren op 20 december 1956. Op 29 maart 1973 is hij van haar gescheiden.
Met zijn platencarrière ging het intussen uitstekend. Bij het label Capitol scoorde hij hits zoals: “I’ll Always Love You”, “If”, “When You’re Smiling”, “Oh Marie”, “I’d Cry Like a Baby”, “Sway”, ” Memories Are Made of This” en “That’s Amore”.
Na 10 jaar de helft van het duo “Martin and Lewis” gespeeld te hebben kreeg Dean Martin er genoeg van en wilde hij er mee stoppen. Ze waren elk in een andere richting gegroeid en vaak voelde Dean zich tijdens hun optredens er maar een beetje bij hangen. Hij was een beetje moe van alles wat ze samen deden en wilde meer thuis zijn. Uiteindelijk kondigde het duo aan dat ze ermee zouden stoppen, vrijwel 10 jaar nadat ze ermee begonnen waren. Hun laatste optreden als duo was in “The Copacabana” in New York op 24 juli 1956.
Dean Martin was nu dus op de solotoer. Zonder dat hij tussendoor enige vorm van vakantie had maakte Martin opnames voor de film “Ten Thousand Bedrooms” (1957). De film kreeg matige kritieken en trok ook niet al te veel publiek.
Hij maakte weer een film, gebaseerd op de roman van Irwin Shaw, “The Young Lions”. Dit was een rol die Dean Martin absoluut wilde (zeker na het matige succes van zijn vorige film). Hij wilde zichzelf als acteur bewijzen en vroeg zelfs een lagere gage om de rol te bemachtigen. En hij kreeg hem. Op 2 april 1958 ging de film in de bioscoop draaien en werd uitstekend ontvangen. Hij speelde een rol naast Marlon Brando en Montgomery Clif en hij kreeg zeer lovende kritieken voor zijn spel. Ineens was hij een veelgevraagde filmacteur.
Tijdens de rest van zijn carrière speelde hij hoofdrollen in nog eens 35 films en had hij in een aantal andere films gastoptredens. Een aantal van de films: “Some Came Running”, “Rio Bravo” met John Wayne, “Bells Are Ringing” met Judy Holiday, “Ocean’s Eleven” met Frank Sinatra en Sammy Davis Jr., een serie “Matt Helm” films en Arthur Haley’s “Airport”. In totaal, samen met de films als duo “Martin and Lewis”, maakte hij 51 films.
Eind vijftiger jaren had Dean Martin geïnvesteerd in een keten van Italiaanse restaurants, “Dino’s” genaamd, en in casino’s, zoals de “Sands” in Las Vegas. Dit waren zeer winstgevende investeringen in die tijd. Maar in de jaren zestig ging het niet zo goed meer.
De platen die hij uitbracht waren niet meer zo’n succes als in het verleden en de films waarin hij speelde werden maar matig ontvangen. Martin verliet de platenmaatschappij Capitol Records en teken op 13 februari 1962 een contract bij een nieuwe platenmaatschappij Reprise Records, waarvan zijn vriend Frank Sinatra de eigenaar was. Dean Martin startte ook met zijn eigen productiemaatschappij, Claude Productions. Daardoor verkreeg vanaf die tijd het exclusieve eigendom en recht op zijn toekomstige werk.
De volgende paar jaar was het voor Dean Martin “business as usual”. Vaak trad hij samen op met Frank Sinatra en Sammy Davis Jr. 
Met behulp van “The Rat Pack” (Sinatra en Davis) veroverde hij Las Vegas. Samen maakten ze een aantal films, waaronder “Oceans Eleven” over een bankoverval in, hoe kan het ook anders, Las Vegas.
De volgende tientallen jaren was Dean Martin “De Koning van Las Vegas”. Naast zijn optreden met Sinatra en Davis Jr. trad hij vaak solo op in de verschillende hotels.
In 1963-1964 trad er een grote verandering op in de muziekwereld in de Verenigde Staten. De rage was tot die tijd The Beach Boys en Motown muziek. Maar nu veroverden de The Beatles de hele wereld. Soms hadden ze drie of vier nummers tegelijk in de top van de hitlijsten.
Het verhaal gaat dat Martin’s zoon Dino ook gek was op The Beatles. In augustus 1964 zei hij tegen zijn zoon dat hij het wel een goede groep vond maar dat hij best een plaat kon uitbrengen die een nummer één hit zou worden.
En Dean bewees aan zijn zoon dat hij gelijk had. Op 15 augustus verloren The Beatles de eerste plaats in de hitlijsten in de Verenigde Staten. De nieuwe nummer één was “Everybody Loves Somebody” van Dean Martin.
En Martin werd er weer erg populair door. Naast het feit dat hij weer miljoenen platen verkocht kreeg hij bij NBC een eigen televisieshow. Vanaf 16 september 1965 had hij wekelijks zijn “The Dean Martin Show” (afbeelding rechts). Het was een van de best bekeken shows in het jaar 1965-1966. Helaas voor NBC hadden ze maar een contract van één jaar met Dean Martin. NBC wilde de show zo graag houden dat ze hem een voor die tijd ongelofelijk contract aanboden van $ 283.000 per aflevering (in het eerste jaar bij NBC ontving hij “slechts” een bedrag van $ 40.000 per aflevering) als hij een contract voor 3 jaar tekende. Dat is ook voor vandaag de dag nog een enorm bedrag, aangezien hij daarvoor maar ongeveer acht uur in de week hoefde te werken.
Vlak na zijn scheiding van Jeanne Biegger op 29 maart 1973 trouwde hij voor de derde keer op 25 april 1973 met Catherine Mae Hawn. Zij adopteerden 1 kind, Sasha. Op 24 februari 1976 scheidde hij van haar. Hij zei dat ze een zogenaamde “golddigger” was die alleen maar geïnteresseerd was in zijn chequeboek.
Hij was nog een korte tijd verloofd met miss USA 1969, Gail Renshaw en ging later nog uit met de actrice Phyllis Davis. Uiteindelijk verzoende hij zich met zijn tweede vrouw Jeanne, hoewel ze nooit hertrouwd zijn.
Op 7 september 1976 presenteerde Jerry Lewis in Las Vegas zijn jaarlijkse televisieshow ten bate van musculaire dystrofie. Frank Sinatra trad ook belangeloos op en nam, zonder dat Lewis het wist, zijn vriend Dean Martin met hem mee op het podium. De mannen omhelsden elkaar en het publiek gaf een staande ovatie. De telefoons bleven rinkelen en het werd een van de succesvolste inzameling voor dit goede doel. Vanaf die tijd onderhielden Martin en Lewis een stille maar diepe vriendschap, maar ze traden nooit meer samen op.
In 1987 verloor Dean Martin zijn zoon Dino Jr. door een vliegtuigongeluk. Velen denken dat Dean daardoor erg veranderde. Hij verloor zijn zin om op te treden en trok zich niet lang daarna volledig terug uit de showbusiness. Nadat hij zich teruggetrokken had bracht hij zijn tijd door met TV kijken (vooral oude Westerns), golfen en een beetje rondlummelen. Hij ging vaak uit eten, waarbij iedereen hem kon benaderen voor een handtekening of om hem gewoon de hand te schudden. Hij was altijd blij om zijn fans te ontmoeten en verbaasde zich erover dat de mensen zich hem nog steeds herinnerden.
Het zag er naar uit dat hij zich ermee verzoend had dat er een einde gekomen was aan een lange carrière. Hem werd verteld dat hij een operatie aan zijn nieren en lever moest ondergaan als hij nog langer wilde leven, maar dat weigerde hij. Hoewel dat nergens officieel bevestigd is gaat het gerucht dat hij in 1991 de diagnose kreeg dat hij aan Altzheimer leed.
De laatste jaren van zijn leven week Jeanne niet van zijn zijde. Dean Martin overleed op 24 december 1995, Kerstmorgen, met Jeanne bij hem. De lichten in Las Vegas werden te zijner ere gedoofd. Hij ligt begraven op het Westwood Village Memorial Park in Westwood (Californië).
In een recente biografie “Dean Martin, King Of The Road” van Michael Freedland wordt beweerd dat hij in het begin van zijn carrière banden met de maffia had. Er wordt beweerd dat hij in die tijd hulp kreeg van de maffiabazen die zalen bezaten in Chicago. In ruil daarvoor zou hij later, toen hij al een ster was, voor deze bazen in hun shows opgetreden hebben. Er wordt gesuggereerd dat hij weinig loyaal was en ook weinig sympathie had voor de maffia en dat hij deze kleine gunsten alleen verleende als ze hem goed uitkwamen. Er wordt gerapporteerd dat de FBI via afluistermicrofoons, die bij een maffioso geplaatst waren, eens te weten kwam dat deze Dean Martin wilde verwonden of doden omdat hij niet dankbaar genoeg zou zijn. In een ander boek “The Animal in Hollywood” van John L. Smith wordt uit de doeken gedaan dat hij lang bevriend was met maffia bendeleden Johnny Roselli en Anthony “the animal” Fiato. Fiato deed veel voor Dean, zoals het terughalen van duizenden dollars, afkomstig van haar alimentatie, die twee zwendelaars van zijn ex-vrouw Betty hadden afgetroggeld.
Dean Martin had de reputatie van een zware drinker, een reputatie die nog versterkt werd doordat hij als nummerplaat “DRUNKY” op zijn auto had. In werkelijkheid leefde hij echter zeer gedisciplineerd. Hij was de eerste die ’s avonds opstapte om naar bed te gaan en als hij niet filmde of op tournee was speelde hij thuis met zijn kinderen. De act van een dronken man op het podium was ook echt een act, want hij dronk dan alleen appelsap. Zijn zoon Dean Paul zei daarover, nadat Dean met zijn optredens was gestopt, dat zijn vader nooit had kunnen optreden als hij zoveel gedronken had als gesuggereerd werd.
Luister en kijk naar Dean Martin
Met The Andrew Sister Memories are made of this
You’re nobody till somebody loves you
Geraadpleegde bronnen o.a.:
Answers
Deanmartin.com
IMDb
The Dean Martin Fan Centre
Wikipedia
(klik op de plaatjes om ze te vergroten)
Esther Williams werd op 8 augustus 1921 geboren in Inglewood, Californië, een voorstadje van Los Angeles. Soms wordt als haar geboortejaar als 1922 genoemd, maar zelf vertelde ze aan The Associated Press in 2004 dat haar geboortejaar 1921 is. Haar ouders waren Bula Myrtle Gilpin and Louis Stanton Williams. Ze was de jongste van vijf kinderen. Haar ouders waren van Salt Lake City naar Los Angeles verhuisd omdat haar oudste broer Stanton Williams door de actrice Marjorie Rambeau ontdekt was. Stanton was in Salt Lake City geboren en hij stierf plotseling toe hij 16 jaar oud was aan de gevolgen van een verstopping van zijn darmen die daardoor barstten. De familie was arm en werd nog armer door de Depressie van de jaren dertig. Toen Esther leerde zwemmen was ze al gelijk dol op water. Op haar achtste jaar nam ze een baantje, bij een schoolzwembad in de buurt, als teller van handdoeken. Omdat ze zo gek op zwemmen was kwam ze daar waar ze anders nooit gekomen zou zijn. Zo mocht ze gebruik maken van het zwembad van de Los Angeles Athletic Club en werd ze uitgenodigd om aan de zwemcompetitie deel te nemen als lid van het clubteam. En ze won vele prijzen. Toen ze 16 jaar oud was won ze drie nationale kampioenschappen van de Verenigde Staten met schoolslag en vrije slag.
Eind dertiger jaren vond er een verandering plaats in de manier waarop de sterren gepresenteerd werden aan het publiek. Grote vrouwelijke sterren werden voor de publiciteitsfoto’s door de belichting, kleding en houding gepresenteerd met grote waardigheid. Poseren als pin-up werd overgelaten aan tweederangs sterretjes. Maar het publiek wilde meer en meer plaatjes zien van jonge vrouwen in badpak. Kranten en tijdschriften zochten geschikte onderwerpen en voorwendsels om zulke plaatjes af te drukken. Een zwemwedstrijd kwam aan beide voorwaarden tegemoet en de tiener Esther Williams werd het doelwit van de fotografen.
In 1940 maakte zij deel uit van het Olympische team dat op weg was naar de Olympische spelen in Tokio. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werden deze echter afgelast en daarmee vervloog haar hoop op Olympisch goud en internationale roem.
Ook begin veertiger jaren verscheen Esther regelmatig op foto’s in de sportkaternen van de kranten. Met haar prachtig gespierde lichaam was Esther een zeer gewild object. Het duurde niet lang voor de legendarische showman Billy Rose deze fotogenieke kampioene opmerkte. Hij was op zoek naar iemand voor de vrouwelijke hoofdrol naast de Olympisch kampioen en filmster Johnny Weismuller voor een theatervoorstelling met zwemmen, dans en muziek. Hij nodigde Williams uit om auditie te doen. En het verhaal gaat dat Johnny Weismuller zelf haar koos uit de 75 kandidaten die voor de rol auditie mochten doen. En daarmee begon haar acteercarrière.
Deze zogenaamde “Aquacade” was een waar spektakel. Het was een Broadway musical in zwemkleding met honderden zwemmers, duikers en special effects. Esther Williams trad op als Aquabelle #1 waarbij ze samen “zwom” in gechoreografeerde duetten met Aquadonis #1, Johnny Weismuller.
In een memo aan zijn publiciteitsafdeling schreef Billy Rose: “Ik wil dat alles om Williams draait. Het is aan ons om dit meisje langs de hele kustlijn bekend te maken. Mogelijk met uitzondering van Eleanor Holm (de zwemster die meedeed aan de Olympische spelen van 1936 en die tevens de vrouw van Rose was) is zij de mooiste zwemkampioene in de historie van de watersport.”
De leiding van MGM, die haar zag in de “Aquacade”, was het met hem eens. Zij boden haar een screentest aan voor een rol naast niemand minder dan Clark Gable. Gable wilde haar, de studio wilde haar en zij tekende een contract met MGM. Zij maakte haar filmdebuut met als tegenspeler Mickey Rooney in de film “Andy Hardy’s Double Life” in 1942.
Zoals Esther Williams eens zei: “De populaire Andy Hardy filmreeks waren de test van MGM voor haar veelbelovende sterren, zoals Judy Garland, Lana Turner en Donna Reed. Als je het niet maakte met deze films werd er nooit meer iets van je gehoord.”
De respons van het publiek op deze atletische jonge vrouw was overweldigend en de studio zette de carrière van Williams in een hogere versnelling. Tijdens de verfilming van “Mr. Coed” met Red Skelton besloot men de naam te veranderen in “Bathing Beauty” en bombardeerden ze Esther Williams tot de hoofdpersoon en maakte men de rol van Skelton daaraan ondergeschikt.
“Bathing Beauty” was de eerste “zwemfilm” van Hollywood. Het was een nieuw genre dat perfect geschikt was voor de schoonheid en het atletische vermogen van Esther. Er werd in de studio van MGM een speciaal zwembad gebouwd van 28 vierkante meter en 6 meter diep, compleet met hydraulische liften, verborgen luchtslangen en speciale camera kranen om van bovenaf opnames te kunnen maken.
“Niemand had vóór ons ooit een zwemfilm gemaakt” zei ze eens, “dus we verzonnen alles terwijl we bezig waren. Ik bedacht zelf al mijn bewegingen van de onderwater scènes.” De choreograaf Busby Berkeley was verantwoordelijk voor de water scènes, compleet met fonteinen, vlammen, rook en, zoals Williams zelf toegaf, “de vele mooie meisjes die rondzwommen met strikken in hun haar”. Het werkte perfect. De film “Bathing Beauty”, was de op één na meest succesvolle film van 1944, na “Gone with the Wind”.
Midden veertiger jaren van de vorige eeuw waren de MGM musicals de populairste vorm van entertainment in de hele wereld. Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog was Esther Williams de favoriete pin-up van de soldaten. Intussen draaide de publiciteitsmachine van MGM op volle toeren. Met haar foto’s haalden ze de voorpagina’s van vele tijdschriften. Eén keer waren er 14 tijdschriften tegelijk in de kiosken met allemaal een foto van haar op de cover. Esther Williams was Amerika’s lieveling gedurende meer dan 18 jaar. Ze trad op in 26 films van begin veertiger jaren tot eind vijftiger jaren van de vorige eeuw.
Veel van haar films, zoals “Million Dollar Mermaid en “Jupiter’s Darling”, bevatten uitgebreide scènes met synchroonzwemmen. Maar deze films eisten echter wel de nodige fysieke inspanningen van Esther. Bij de verfilming van “Million Dollar Mermaid” in 1952 brak ze 
haar nek bij een duik van een 15 meter hoge toren. Daardoor liep ze zes maanden lang in een korset. Ze herstelde wel maar hield er voor de rest van haar leven hoofdpijn aan over. Door de vele uren die ze onder water zat is haar trommelvlies meerdere keren gescheurd. Hoewel het leek dat ze wel eindeloos onder water kon blijven, waardoor ze de bijnaam “America’s Mermaid” kreeg, scheelde het een aantal keren niet veel of ze was bij een van haar stunts verdronken. Ze gebruikte maar zelden een stand-in om de stunts te doen.
Hij tij keerde in de filmcarrière van Esther toen Dore Schary bij MGM het roer overnam van Louis B. Mayer. Schary deelde niet de smaak van Mayer voor blij, kleurrijk entertainment. Het leek erop dat hij dacht dat het maken van saaie films kunst was. De dagen van Esther Williams bij MGM waren daardoor geteld. Haar problemen verergerden door de foto’s van de beelden van de films, zogenaamde “stills”, waardoor haar leeftijd zichtbaar werd. De meeste actrices leken in dit soort publiciteitsfoto’s jaren jonger dan ze in werkelijkheid waren. Bij Esther zag je haar leeftijd van dertig jaar aan dergelijke foto’s af.
Ze maakte nog twee films bij Universal en later nog een film. Daarna speelde nog in een aantal voorstellingen op het toneel, voordat ze zicht helemaal uit de showbizz terugtrok.
De media waren zeer geïnteresseerd in haar liefdesleven. Ze trouwde vier keer. Op 27 juni 1940 trouwde ze met Leonard Kovner. In 1944 is ze van hem gescheiden.
Op 25 november 1945 trouwde ze met de zanger/acteur Ben Gage. Bij hem kreeg ze drie kinderen, Benjamin, Kimball en Suzan. “Ik weet niet hoe ik in die badkleding paste toen ik zwanger was” zei daar later over “maar het lukte.” Als ze over haar kinderen spreekt refereert ze nog steeds naar de film die ze aan het opnemen was terwijl ze zwanger was. “Ik dook met Ben van duikplanken in “Neptune’s Daughter”, met Kim zwom ik onder water in “Pagan Love Song” en met Susie leerde ik waterskiën in “Easy to Love” …. en ik bleef hetzelfde kledingmaatje houden.”
Ben Gage typeerde ze als een alcoholische parasiet die al haar geld verkwiste. In haar eigen biografie gaf ze toe dat ze een affaire had met de acteur Victor Mature toen ze in 1952 aan de film “Million Dollar Mermaid” werkte. Ze zei dat ze in die tijd huwelijksproblemen had en ze zich alleen voelde. Victor Mature gaf haar de liefde en aandacht waar ze naar hunkerde. Ze had ook nog een romance met Jeff Chandler, maar ze verbrak de verhouding toen ze ontdekte dat hij een travestiet was. Toch duurde het nog tot 20 april 1959 voordat ze van Ben Gage scheidde.
Op 13 december 1969 trouwde ze met haar derde man, Fernando Lamas, een Argentijnse acteur die in de Verenigde Staten eerst voornamelijk rollen als “Latin Lover” speelde. Vanaf 1963 werd hij regisseur. Hij regisserde de Spaanse film “Magic Fountain” waarin Esther de hoofdrol speelde. Hij was ook de regisseur van een aantal bekende televisieseries, zoals “Mannix”, “Alias Smith and Jones”, “Starskey and Hutch” en Falcon Crest. Op 8 oktober 1992 overleed hij op 67-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker in de alvleesklier.
Sinds 24 oktober 1994 is ze getrouwd met de acteur en scriptschrijver Edward Bell. Ze wonen in Beverly Hills.
Iemand kwam op het idee om haar naam op privé-zwembaden te plaatsen. Daar stemde ze mee in en 25 jaar later is het “Esther Williams” zwembad de bekendste naam in bovengrondse zwembaden in de Verenigde Staten.
Later sloot ze een licentieovereenkomst met fabrikanten van zwemkleding. Dit leidde uiteindelijk tot haar eigen collectie zwemkleding voor oudere vrouwen die in warenhuizen in de Verenigde Staten verkocht wordt. De collectie is gebaseerd op de zwemkleding die ze vroeger zelf in haar films droeg.
Kijk naar Esther Williams
Geraadpleegde bronnen o.a.:
Esther-Williams.com
Fortune City
Geocities
IMDb
Lovegoddess
NNDB
Wikipedia
SeniorPlaza.nl
Menu
Interactie
Populair
Nieuwsbrief
Aanmelden voor SeniorPlaza algemene maandelijkse nieuwsbrief
Copyright © 2024
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.