Nostalgie

Jayne Mansfield

Jayne Mansfield werd op 19 april 1933 als Vera-Jayne Palmer geboren in het kleine stadje Philipsburg in de Amerikaanse staat New Yersey. Haar ouders Herbert en Vera Palmer waren zeer blij met de geboorte van hun eerste kind (en naar later bleek enige kind) en ze noemden haar liefkozend Jaynie. Ze was al snel haar vaders oogappel.

Toen Jayne nog maar drie jaar oud was kreeg haar vader een zware hartaanval terwijl hij achter het stuur van de auto zat met ook zijn vrouw Vera en Jayne bij zich. De auto schoot van de weg af en haar vader overleed ter plaatse. Met haar moeder verhuisde ze naar het stadje Pen Argyl in Pennsylvenia. Daar was haar moeder geboren en opgegroeid. Ze woonden er temidden van veel familie. Haar grootouders van vaders kant en haar grootouders van haar moeders kant woonden in Pen Argyl en ook de zuster van haar moeder met zijn man woonden er.

Haar moeder Vera gaf les op de Lagere School in Pen Argyl en Jayne groeide op temidden van haar neefjes en nichtjes. Moeder Vera ontmoette een man, Harry Peers, en al snel gingen ze trouwen. Jayne was dol op haar stiefvader, maar ze miste toch haar eigen vader. Toen Jayne zes jaar oud was verhuisde het gezin naar Dallas in Texas omdat Harry daarheen overgeplaatst werd. Haar moeder schreef Jayne in voor talloze dans- en musicalprogramma’s en ze ging op piano- en vioolles. Vera was vastbesloten dat haar dochter een beroemdheid in de kunst zou moeten worden.

Jayne blonk uit op piano en viool en trad vaak op als solist en danseres op haar school. Al heel jong had ze een fascinatie voor de film. Daar waar de meeste van haar leeftijdsgenootjes hun kamer vulden met plaatjes van tekenfilmhelden, plakte Jayne haar muren vol met foto’s van filmsterren. Als ze ook maar even de kans zag trok ze haar moeders kleren aan en gebruikte ze haar moeders make-up.

Jayne ontwikkelde zicht tot een verbazingwekkend goed geproportioneerd meisje, dat al vroeg de aandacht trok van jongens van verschillende leeftijden. Ze had dan ook al op jonge leeftijd geheime afspraakjes. En toen ze 16 jaar was ging het mis, ze raakte zwanger. Ze had omgang met verschillende jongens, maar ze dacht dat de vader een slechte jongen Inky was, die werkte bij het locale tankstation.

Jayne was betrokken bij veel dramaproducties zowel op school als bij het leger en al snel kreeg ze veel aandacht van iedereen. Ze liet Paul beloven dat, zodra hij klaar zou zijn met zijn militaire verplichtingen, ze naar Los Angels zouden verhuizen. En toen dat in 1954 het geval was verhuisden ze ook.

Ze laadden al hun bezittingen in hun rode Buick cabriolet en trokken naar het westen. Jayne was erg opgewonden omdat ze wist dat het nu niet lang meer zou duren totdat zij een grote ster zou worden. Zodra ze uitgepakt waren belde Jayne de Paramount Studio’s en ze zei tegen de receptioniste dat haar naam Jayne Mansfield was en dat ze hun grootste ster zou worden. De receptioniste vertelde haar dat ze al veel grote sterren hadden, maar door haar vasthoudendheid mocht ze wel een screentest doen.

Bij elke gelegenheid of rol waar ze auditie voor deed ging ze er vol energie tegenaan. Ze wist dat ze in staat was om eens de aandacht van een casting director te trekken. Langzamerhand verloor Jayne het extra gewicht dat ze door de geboorte van Jayne-Marie gekregen had, maar ze merkte dat vrijwel alle rollen waar ze auditie voor deed naar blondjes gingen. Dus daarom verfde Jayne haar bruine lokken ook blond.

En zo nam er weer een nieuw blondje het op tegen Marilyn Monroe, in die tijd de favoriete filmster van Hollywood. Jayne kreeg de hoofdrol in de B-film “The Female Jungle”. Als honorarium kreeg ze $100, maar ze had het met alle plezier gratis gedaan om haarzelf maar terug te kunnen zien op het filmdoek. Ze trok de aandacht van een beginnende publiciteitsagent Bill Schrifin die grote mogelijkheden voor haar zag. Samen maakten ze en planden ze opvallende reclamestunts om haar in de tijdschriften uit die tijd te krijgen. Jayne kleedde zich in een kleine rood fluwelen bikini, afgezet met wit bont en zo bracht ze flessen met likeur naar de pers.

Een van haar beste reclamestunts was toen haar agent haar naar Florida stuurde om aanwezig te zijn bij de première van sekssymbool Jane Russell’s nieuwe film “Underwater” (1955). Ze vergat per ongeluk expres haar badkleding en ze moest dus een veel te krap badpak lenen. Alle ogen waren gericht op Jayne Mansfield en niet op Jane Russell. Voor het tweede deel van de van de fotosessie perste Jayne zich in een rode bikini die “per ongeluk” losschoot toen ze in het zwembad zwom. Dus waren de enige foto’s die op die dag genomen werden die van Jayne Mansfield en niet van Jane Russell. De foto’s verschenen in iedere krant in Amerika en ze trokken de aandacht van bijna alle filmstudio’s. Warner Bros was de eerste studio die toesloeg en ze tekenden met haar een contract voor beginners.

Paul Mansfield kreeg genoeg van hun manier van leven en hij besloot om terug te keren naar Dallas. Zij vond het prima, maar hun dochter Jayne-Marie moest dan bij haar blijven. Paul vertrok. Wellicht was ze niet zo succesvol geweest in het krijgen van rollen als men geweten had dat ze “over lijken ging” om roem te vergaren.

Tijdens haar contract bij Warner Bros verscheen ze in drie films, waarbij er maar één van enig belang was. Ze had een klein rolletje als roodharig sigarettenverkoopster in “Pete Kelly’s Blues” (1955). Ze mocht een paar zinnen spreken terwijl ze danste in “Hell On Frisco Bay” (1955). Maar ze kreeg een betere kans in “Illegal” (1955). Hierin speelde ze een paar scènes en ze moest zelfs zingen. Haar rol was gebaseerd op het rolletje dat Marilyn Monroe in 1949 speelde in “Asphalt Jungle”. Het was het begin van een vrijwel continue vergelijking tussen die twee.

Ondanks haar goede optreden in “Illegal” verbrak Warner Bros haar contract. Men vond dat ze te weinig talent had. Daar had ze veel verdriet van omdat ze dacht dat haar carrière de goede kant op ging. Dus greep ze weer terug naar de publiciteitsmolen. Ze was aanwezig bij iedere opening van een nieuwe supermarkt van Los Angeles tot San Francisco. Ze won talrijke schoonheidswedstrijden, zoals: Miss Photoflash, Miss Tomato, Miss Firecracker, Miss Fire Prevention Week, Miss Cadillac, enz.

Jayne stemde er mee in om in februari 1955 de centerfold te zijn van Hugh Hefner’s Playboy. Dit leidde tot een langdurige verbondenheid met Playboy. Ze stond in ieder februarinummer van 1955 tot 1963.

Ze kreeg een hoofdrol bij Columbia Pictures in de B-film “The Burglar”. Het was een van de weinige serieuze rollen die ze gespeeld heeft. Nadat de film twee jaar later, in 1957, uitkwam kreeg ze goede kritieken.

Terwijl ze bezig was met de opnames van “The Burglar” kreeg ze via haar agent te horen dat ze auditie mocht doen voor de hoofdrol in een stuk op Broadway. Ze was wel nieuwsgierig, maar het vergde toch enige overtuigingskracht van haar agent om haar zo ver te krijgen dat ze naar de auditie ging. De rol vroeg om “een type actrice als Monroe” en was eerst aangeboden aan haar rivale, de blonde Mamie Van Doren. Deze had de rol afgeslagen omdat ze niet een type Monroe wilde spelen. Jayne was anderhalf uur te laat voor de auditie en ze droeg een eenvoudige bruine regenjas. Toen ze de bladzijdes kreeg die ze moest voordragen gooide ze de regenjas op de grond om haar kleding die alleen bestond uit een badstoffen handdoek te onthullen.

De schrijver van het stuk, George Axelrod en de regisseur beseften gelijk dat ze hun ster gevonden hadden. Jayne kreeg matige kritieken voor haar rol in het stuk “Rock Hunter”, maar het stuk was iedere avond uitverkocht. Iedereen wilde de vrouw zien waarvan de foto’s vaak in de kranten stonden. In de tijd dat ze het stuk speelde was ze bij iedere opening van een winkel of een supermarkt in de buurt om telkens maar weer publiciteit te krijgen. Voor elke opening die ze verrichtte kreeg ze zo’n $5.000 plus artikelen uit de betreffende winkel.

Het was liefde op het eerste gezicht bij Mickey en Jayne en vanaf die tijd weken ze niet meer van elkaars zijde. Toen Mae West hem zei dat hij moest ophouden om “die blonde hoer” te ontmoeten omdat hij anders ontslagen zou worden, zei Mickey dat hij van haar hield en met haar zou trouwen (tenminste, nadat de scheiding van Paul Mansfield erdoor zou zijn).

Jayne was nu een echte ster en via haar agent kreeg ze een heleboel filmrollen aangeboden. Twentieth Century Fox (de studio waar Marilyn Monroe onder contract stond) was het meest geïnteresseerd. Het probleem was dat Jayne een doorlopend contract had voor het stuk op Broadway. En omdat het een kaskraker was door haar aanwezigheid wilde men haar niet laten gaan. Maar Twentieth Century Fox moest en zou haar hebben. Ze kochten de rechten voor het stuk en maakten vervolgens een einde aan de voorstelling.

Twentieth Century Fox zat in zak en as omdat hun topster Monroe haar contract met de studio had opgezegd. De reden was dat ze er genoeg van had dat ze geen inspraak had in welke films ze ging maken. Maar zij was in 1955 in heel de wereld een kaskraker. De studio zag nu een kans om “een tweede Monroe” te lanceren en ze dachten dat dit ook wel een goede les voor Monroe was. Dus had Jayne ineens een grote filmstudio achter haar staan die veel geld zou spenderen om van haar net zo’n grote ster als Marilyn Monroe te maken.

Jayne, Jayne-Marie en Mickey vertrokken naar Hollywood. Haar eerste project voor Fox was “The Girl Can’t Help It”, een muzikale komedie waar al de grote Rock And Roll sterren uit die tijd in optraden. Zij speelde het vriendinnetje van een gangster dat gezinsverzorgster wil worden, maar hij wil dat ze een grote ster wordt. Haar tegenspeler was Tom Ewell en de studio gaf vele duizenden dollars uit om haar kleding te laten ontwerpen door William Travilia. Twentieth Century Fox wilde haar in zo veel mogelijk films laten optreden in afwachting tot “Will Success Spoil Rock Hunter ?” klaar zou zijn voor verfilming.

Dus werd Jayne na “The Girl Can’t Help It” van de ene naar de andere film gesleept. Zij speelde naast Joan Collins in het drama “The Wayward Bus” (1957), naar de roman van John Steinbeck. Met haar rol kon ze laten zien dat ze echt kon acteren en ze kreeg er goede kritieken voor. Na de successen van “The Girl Can’t Help It” en “The Wayward Bus” vond men dat ze klaar was voor de verfilming van “Will Success Spoil Rock Hunter ?”. Mickey Hargitay werd zelfs gecast als haar vriend en ook andere sterren, Tony Randall en Joan Blondell, kregen een rol.

Terwijl Jayne’s ster rees bereikte Twentieth Century Fox overeenstemming met Marilyn Monroe. Monroe kreeg een nieuw contract waarbij ze $100.000 per film ontving en ze het script en de regisseur eerst moest goedkeuren. Via haar nieuw opgerichte bedrijf Marilyn Monroe Productions mocht ze ook films maken bij andere filmstudio’s. Het was een goede deal voor Monroe, maar het betekende dat Jayne niet meer de eerste prioriteit voor Twentieth Century Fox was.

Jayne werkte met Cary Grant aan “Kiss Them For Me” (1957). Maar, hoewel ze op de affiche onder Carry Grant stond, was zijn eigenlijke tegenspeelster Suzy Parker. Jayne Mansfield werd in deze film weer gebruikt voor de snelle lach, een patroon dat zich nu een beetje te veel ging herhalen.

Nadat ze een heel jaar met filmopnames was bezig geweest scheidde ze op 8 januari 1958 officieel van Paul Mansfield. Daarmee was de weg vrij om te trouwen met Mickey Hargitay. Jayne wilde de grootste roze bruiloft aller tijden. Op 13 januari 1958 gaven ze elkaar het jawoord in Palos Verdes (Californië) in de wonderbaarlijke, geheel uit glas opgetrokken, Wayfarers kapel. Hoewel maar 150 mensen waren uitgenodigd stonden er honderden mensen rond de kapel in de hoop een glimp van Jayne, gehuld in een met kant afgezette jurk (die overigens was gebruikt in “The Girl Can’t Help It”), te kunnen opvangen.

Na hun bruiloft besloot Jayne dat ze een groot huis gingen kopen in Beverly Hills. Het werd een huis in Mediterrane stijl dat ze voor $76.000 kochten. Mickey en Jayne gingen vier weken optreden in het Tropicana in Las Vegas om het huis te betalen en het in te richten. Het eerste wat ze deden, na haar jaarlijkse foto shoot voor Playboy, was het “Paleis”, zoals ze het noemde, roze verven. Mickey werkte dag en nacht aan het huis en bouwde voor Jayne een hartvormig zwembad.

Jayne wilde een groot gezin (12 kinderen) en al een paar maanden na haar huwelijk was ze zwanger. Dit gaf problemen bij de filmstudio, zij wilden een blond sekssymbool en geen zwanger blondje. Twentieth Century Fox was fel tegen haar huwelijk met Mickey geweest. Ze wilden dat zij omging met veel door hun uitgekozen acteurs die bij hun onder contract stonden en dat ze de krantenkoppen haalde om van haar de “Super Monroe” te kunnen maken. Maar Jayne luisterde niet en volgde haar hart met alle gevolgen van dien.

Zoals gezegd had Twentieth Century Fox juist de meningsverschillen met Monroe opgelost en nu was Jayne geen prioriteit meer voor hen. “Kiss Them For Me” was geen commercieel succes en de critici en de studio verweten dit Jayne en niet het slechte script. Voor haar volgende film, de Western “The Sheriff Of Fractured Jaw” (1958) werd ze naar Europa gestuurd. Haar tegenspeler was de Engelse acteur Kenneth More. Jayne speelde de eigenares van een saloon, ze reed op een paard, vuurde een geweer af en zong (het was niet haar eigen stem maar die van Connie Francis).

Op 21 december 1958 werd haar eerste zoon, Miklos Jr. geboren. Jayne nam pillen op doktersrecept waarmee ze haar honger kon onderdrukken. Op die manier kwam ze snel van het extra gewicht af dat door haar zwangerschap ontstaan was. Ze begon ook regelmatig veel te drinken, iets dat in de loop der jaren zou uitgroeien tot een echt drankprobleem.

Haar mooie lichaam was al snel weer in vorm en Jayne en Mickey gingen weer optreden in het Tropicana in Las Vegas. Bob Hope had haar ook al gevraagd om voor het Amerikaanse leger op te treden in Alaska. Intussen plande Twentieth Century Fox een volgende reeks films voor haar . Die werden niet in Hollywood maar in Engeland opgenomen. “Too Hot Too Handle” (1961 – ook wel “Playgirl After Dark” genoemd) en “The Challenge” (1960) waren haar volgende films. Er was veel te doen om haar kleding in “Too Hot Too Handle”. De originele versie van de film was in kleur. Maar bij het bekijken van haar gewaagde doorzichtige netjurk met strategisch geplaatste lovertjes bleken de lovertjes niet op de plekken te zitten waar ze zouden moeten zitten. In plaats van de opnames over te doen besloot men de film om te zetten in zwart-wit, zodat ze een witte bikini konden “schilderen” over de scènes. Stilstaande beelden (zogenaamde stills) van de oorspronkelijke kleurenfilm werden in Playboy afgedrukt.

Jayne was weer in verwachting. Jayne en Mickey gingen naar Italië voor de opnames van “The Loves Of Hercules” (1960), een vreselijke low budget film over Hercules, waarin Jayne verschillende rollen speelde en ze in alle gevallen rondliep in een goedgevulde BH. Direct na de opnames ging ze verder met “The George Raft Story” (1961). Ze speelde er maar een kleine rol in, maar ze werd beloond als een ster. Op 1 augustus 1960 werd haar tweede zoon Zoltan Anthony geboren, een maand te vroeg maar kerngezond.

Na “The George Raft Story” vertrok ze naar Athene voor de film “It Happened In Athens (1962). Tijdens de opnames viel ze voor haar tegenspeler Trax Coltan en was ze korte tijd weg bij Mickey. Maar Jayne en Mickey maakten het weer goed en gingen samen voor $35.000 een week optreden in het Dunes Hotel in Las Vegas.

Jayne dreigt van Mickey Hargitay te scheiden als hij weigert om de kinderen met haar mee te laten gaan naar Italië voor de opnames van “Panic Button” (1964) met Maurice Chevalier als tegenspeler. Mickey stemt er mee in dat hij de kinderen krijgt en Jayne vraagt echtscheiding aan.

Tijdens de verfilming van “Panic Button” ontdekt Jayne dat Twentieth Century Fox geen gebruik wil maken van de optie om haar contract te verlengen. Nu Jayne en Mickey uit elkaar zijn begint ze een verhouding met producer Enrico Bomba. Ze kondigt aan dat ze met Enrico Bomba gaat trouwen, maar de verhouding wordt verbroken en ze keert naar haar “Roze Paleis” terug om de Kerstdagen door te brengen bij Mickey en de kinderen.

Jayne verlaat Mickey opnieuw en begint een gepassioneerde relatie met de zanger Nelson Sardelli. Jayne vraagt opnieuw echtscheiding aan. Op 26 augustus 1964 scheidt ze officieel van Mickey Hargitay in Mexico. Jayne maakt zelf haar echtscheiding openbaar en spreekt haar liefde uit voor Nelson Sardelli. In de tijd dat ze een verhouding heeft met Nelson maakt ze in Duitsland opnames voor twee films “Dog Eat Dog” (1963) en “Homesick For St. Pauli” (1963). Maar Nelson wil uiteindelijk niet van zijn vrouw scheiden en dus wordt de verhouding verbroken.

Jayne gaat terug naar Mickey. Ze is dan al in verwachting en de twee maken openbaar dat ze weer met elkaar verzoend zijn. Ze hertrouwen niet omdat ze zeggen dat hun scheiding in Mexico ongeldig is. Op 23 januari 1964 wordt haar dochter Mariska Magdolina (Hargitay) geboren in Californië. Jayne gaat weer aan het werk en maakt opnames voor een aflevering van de TV show “Burke’s Law”. Omdat ze maar weinig aanbiedingen krijgt voor een film besluit ze mee te doen aan een toneelstuk “Bus Stop”. De regisseur van het toneelstuk is Matt Cimber. Mickey heeft ook een rol in het stuk.

Tijdens hun samenwerking worden Jayne en Matt Cimber verliefd op elkaar. Matt, Jayne, Mickey en de kinderen vliegen naar Italië zodat Jayne kan werken aan de film “Primitive Love” (1964). Mickey heeft weer een rolletje in deze film en ook in een documentaire over Jayne, “The Wild, Wild World Of Jayne Mansfield” (1968), die pas na haar dood uitgebracht werd. Mickey en Jayne gaan weer uit elkaar, maar ze scheiden niet omdat ze nu weer vinden dat hun scheiding van een jaar daarvoor in Mexico geldig is.

Na haar filmopnames buiten Amerika maakt Jayne een tournee met het stuk “Gentlemen Prefer Blondes”. Ze krijgt goede kritieken voor haar rol. Na haar tournee van een aantal maanden trouwen Jayne Mansfield en Matt Cimber op 24 september 1964 in Mexico. Het paar besluit om zich te vestigen in New York. Jayne behoudt haar “Roze Paleis”, maar laat haar spullen naar New York overkomen en ook de spullen van de kinderen. Jayne speelt de hoofdrol in een stuk geregisseerd door Matt, “The Champagne Complex”. Ze keert kort terug naar Hollywood voor een klein rolletje in “The Loved One”, maar bij de montage van de film wordt haar rolletje eruit geknipt.

Jayne laat weten dat ze haar vijfde kind verwacht in oktober 1965. Maar toch vindt ze nog de tijd om een vreselijke film op te nemen in Florida, “The Fat Spy” (1965). Het is in de film duidelijk te zien dat Jayne zwanger is. Terwijl Jayne en de familie in het Central Park in New York wandelen wordt er in hun huis ingebroken en wordt er voor een waarde van $51.000 aan juwelen gestolen. Ze speelt nog een klein rolletje in “Las Vegas Hillbillys” (1965) met Mamie Van Doren.

Op 17 oktober 1965 wordt haar vijfde kind Anthony Richard Cimber geboren in Californië. Al snel treedt Jayne weer op in een ander stuk geregisseerd door Matt, “The Rabbit Habit”. Het werd een zware tegenvaller, maar Jayne heeft in de winter van 1966 nog een geweldig succesvolle show in het Latin Quarter in New York. Verder maakte ze in die zelfde tijd weer, naar wat later bleek haar laatste, opnames voor “Single Room Furnished”.

Haar volgende tournee was met optredens in “Gentlemen Prefer Blondes” in verschillende steden in Amerika. Maar ineens gingen Matt en zij in juli 1966 uit elkaar en zij vroeg echtscheiding aan. Ze toert vervolgens langs nachtclubs in Venezuela en Colombia en in september 1966 treedt ze op in het Freemont hotel in Las Vegas.

Ze begint nu een verhouding met haar echtscheidingsadvocaat Sam Brody. Sam verlaat zijn gehandicapte vrouw en twee kinderen om met Jayne in het “Roze Paleis” te gaan samenwonen. De rechtbank wijst zoon Anthony aan Jayne toe, maar Jayne begint zich steeds vreemder te gedragen. Jayne en Sam drinken en ruziën constant. Het wordt voor Jayne steeds moeilijker om werk te vinden. En weer grijpt Jayne naar haar vreemde tactieken om in de publiciteit te komen. Ze poseert voor de fotograaf LaVey samen met de leider van de Satanskerk.

Terwijl ze bezig is met deze foto shoot wordt haar zoon Zoltan aangevallen door een leeuw en ligt in coma in het ziekenhuis. Zoltan moet een hersenoperatie ondergaan en Mickey komt vanuit Rome, waar hij bezig is met een film, overgevlogen om bij Zoltan en Jayne te zijn. Zoltan krijgt veel complicaties, maar is genoeg hersteld om met Kerst 1966 uit het ziekenhuis ontslagen te worden. In december 1966 heeft ze een kleine rol in een film van Twentieth Century Fox, “A Guide For The Married Man” (1967). Dit bleek haar laatste optreden in een film te zijn. Ze zag er dik en opgeblazen uit. Haar drinken had de proporties van alcoholisme aangenomen en niemand was in staat om dit af te remmen. Ze nam afstand van allen die haar liefhadden, haar ouders, Mickey en Jayne-Marie die zich ontwikkeld had tot een prachtige jonge vrouw.

Ze maakte een tournee langs Britse nachtclubs en ze nam Sam en Anthony met zich mee. Ze perste zich in nauwe blouses en minirokken, droeg laarzen en ging op de schoot zitten van het mannelijke publiek. Jayne en Sam zopen en hadden iedere avond ruzie. Er verschenen foto’s waarop ze elkaar sloegen. Het was een trieste vertoning voor iemand tien jaar daarvoor de meest gefotografeerde vrouw ter wereld was.

Jayne-Marie nam het in die jaren van aftakeling voor haar moeder op. Ze werd haar verpleegster, kapster, babysitter, surrogaat moeder voor haar kinderen en raadgeefster. Naarmate Jayne meer ging drinken werd haar relatie met Jayne-Marie, die eigenlijk meer haar beste vriendin was dan haar dochter, steeds slechter. De verhouding tussen Jayne en Sam was zo gevaarlijk en gewelddadig dat Jayne-Marie er niet meer tegen kon. Toen op een avond Sam Jayne met een riem sloeg, vluchtte Jayne-Marie naar het huis van haar tante en ze kwam nooit meer terug. Wegens dit voorval moesten Jayne en Sam voor de rechtbank verschijnen. Maar het proces werd uitgesteld om haar verplichtingen voor een reeks optredens in de Gus Stevens Super Club in Biloxi (Mississippi) te kunnen nakomen. Op 21 juni 1967 kreeg Sam een auto-ongeluk waarbij hij zijn been brak, dat daardoor in het gips moest.

Jayne en Sam namen Mickey Jr., Zoltan, Mariska en vijf Chihuahuas hondjes met zich mee naar Biloxi. Ze wilde ook Anthony meenemen, maar Matt had een gerechtelijk bevel om de staat niet te verlaten en kon dus niet met hen meegaan. Ze vlogen naar de Keeler luchtmachtbasis in Biloxi zodat ze rond konden kijken op de basis en Jayne de gewonde soldaten kon bezoeken die teruggekeerd waren uit Vietnam. Ze ging in de Gus Stevens Super Club optreden van 24 juni tot 28 juni, een optreden dat ze had overgenomen van Mamie Van Doren die verhinderd was. Jayne, Sam en de rest arriveerden op 23 juni. Toen ze naar het Edgewater Gulf hotel in Biloxi gereden werden, zagen ze een gele Rolls Royce op een parkeerplaats staan. Samen kochten ze de Rolls Royce en betaalden die met een cheque. Jayne reed omdat het been van Sam in het gips zat.

Iedere avond trad ze op in de Gus Stevens’ club en iedere avond zong ze verschillende liedjes, zoals “Strangers In the Night”, “Promise Her Anything” en “Embrace Me”. Ze heeft het naar haar zin en vindt het heerlijk om er eens lekker tussenuit te zijn. Op de morgen van de 29-ste juni staat een interview met haar gepland in een talk show in New Orleans. Ze besluiten om na haar laatste optreden in de avond met de Rolls Royce te vertrekken voor een rit van ongeveer twee uur over de Highway 90.

Maar op de dag van de 28-ste had de vorige eigenaar van de Rolls Royce de auto van de parkeerplaats van het hotel teruggehaald omdat de cheque die hij gekregen had ongedekt bleek te zijn. Jayne en Sam waren daar erg van overstuur en ze vroegen aan Gus Stevens om een limousine te huren die hen na haar laatste optreden naar New Orleans kon brengen. Maar Gus wilde niet voor de kosten opdraaien en bood hen aan dat ze de auto van zijn vrouw mochten lenen, een grote 1966 Buick Electra. Hij was pas nagekeken door de garage en perfect in orde bevonden. Sam vroeg hem of Gus iemand kon zoeken om hen naar New Orleans te rijden. Vanwege het feit dat zijn been in het gips zat kon hij zelf niet rijden en hij wilde niet dat Jayne na haar optreden ook nog eens ’s nachts moest rijden.

Gus vroeg aan Ronnie Harrison, een werknemer van de club en de verloofde van zijn dochter, of hij hen wilde rijden en gelijk diezelfde nacht terug te komen naar Biloxi. Ronnie werkte op de marinebasis als beveiliger en had net een dubbele dienst achter de rug. Gus vroeg hem om naar huis te gaan voor een aantal uren slaap en rond middernacht weer terug te komen om Jayne en haar familie naar New Orleans te rijden. Ronnie stemde daarmee in.

Rond middernacht was Ronnie inderdaad terug op de club. Gus had de lampen van binnenverlichting verwijderd omdat hij wist dat Jayne tijdens het rijden graag plaatjes plakte in haar plakboek en hij wilde niet dat het licht de vermoeide Ronnie zou hinderen. De auto was afgeladen met bagage, hondenmanden, drie volwassenen en drie kinderen plus de hondjes. Rond half een ’s nachts vertrokken ze. Jayne vroeg Ronnie om te stoppen bij een benzinestation om te kijken of ze de binnenverlichting konden herstellen. Zoals Gus al gedacht had wilde Jayne wat knipsels, die ze bij zich had in een grote witte boodschappentas, in haar plakboek plakken. Het benzinestation had echter niet de juiste maat lampjes. Dus gingen ze weer Highway 90 op. Ronnie, Sam en Zoltan, die twee van de hondjes bij zich hield, zaten op de voorbank. Jayne, Mariska en Mickey Jr. en de andere drie hondjes zaten op de achterbank. Het was die nacht erg vochtig en een beetje mistig. Rond twee uur, op ongeveer 45 minuten van New Orleans stopten ze bij het nachtrestaurant The White Kitchen. Daar stapte alleen Jayne uit om even naar het toilet te gaan. Ze nam wat koekje en Cola mee en vertrok weer.

Jayne haalde de slapende Zoltan van de voorbank en legde hem op de achterbank naast zijn slapende broer en zus. Zij ging rechts voorin zitten met een hondje op haar schoot. De auto reed met een snelheid van ongeveer 80 mijl.

Een landbouwmachine was juist bezig geweest met het verdelgen van muggen in het moerasland in de buurt van de Rigolets brug. Een trekker met oplegger reed langzaam door de nevel die de landbouwmachine veroorzaakt had. Hij reed met een snelheid van 25 mijl en plotseling hoorde de chauffeur een krassend geluid aan de achterkant. Hij stopte onmiddellijk om te gaan kijken wat hem geraakt had. Toen hij naar de achterkant liep zag hij iets dat op een rokende verpletterde cabriolet leek. Hij zag gelijk dat de inzittenden op de voorbank allemaal dood waren. Hij hoorde gegil van de achterbank komen. Hij kreeg de achterdeur niet open, maar wel de deur aan de voorkant waar Jayne zat. Hij haalde Jayne naar buiten en legde haar op de grond.

Intussen waren twee andere auto’s gestopt om te zien of ze konden helpen. Samen met de vrachtwagenchauffeur slaagden ze erin om de achterdeur op een kier te krijgen en twee gillende kinderen (Mickey Jr. en Zoltan) naar buiten te krijgen. Twee van de hondjes sprongen van de achterbank naar buiten. Eén van de jongens, Zoltan, gilde “Mijn zuster, mijn zuster !” Bij verder onderzoek zagen ze wat beweging onder de voorbank. Onder de bagage, die op de kofferbak vastgezeten had en door de klap naar binnen geslagen was, zagen ze dat Mariska’s hoofd klem zat tussen de voorbank en een metalen steun. Ze bloedde hevig.

Eén van de mensen rende naar de overkant van de weg naar een huis en klopte daar aan. De deur ging gelijk open en de bewoners zeiden dat ze wakker geworden waren door de klap van het ongeluk en dat ze de politie al gebeld hadden. Die arriveerde juist op dat moment. De twee agenten renden naar de wagen om te kijken of ze het meisje konden bevrijden. Met behulp van een bandenlichter slaagden ze erin om de voorbank iets te bewegen en het meisje los te krijgen. Ze had een diepe wond aan de zijkant van haar gezicht.

Eén van de auto’s die gestopt was bracht Mariska, Zoltan en Mickey Jr. naar een ziekenhuis op een afstand van zo’n 15 kilometer daar vandaan. Alle agenten uit de buurt kwamen op het ongeluk af. Pas toen ze Jayne’s tas doorzochten wisten ze dat het Jayne Mansfield was die daar dood aan de kant van de weg lag. Ze werd maar 34 jaar oud. Ze belden met de kranten om te melden dat het beroemde sekssymbool Jayne Mansfield omgekomen was bij een verschrikkelijk auto-ongeluk. Sam Brodie en Ronnie Harrison werden afgevoerd in een begrafeniswagen. Een tweede voerde het lichaam van Jayne af. De hoofden van Ronnie en Sam waren verpletterd op het dashboard. De verwondingen van Jayne zaten hoger, alsof ze nog had willen wegduiken.

Vera en Harry Peers, Mickey Hargitay en Matt Cimber werden midden in de nacht gebeld om hen van het slechte nieuws op de hoogte te brengen. Mickey kreeg te horen dat alle drie de kinderen gewond waren en dat Mariska per helikopter naar een beter toegerust ziekenhuis in New Orleans gebracht werd om een spoedoperatie te ondergaan. Mickey vloog direct naar New Orleans om bij zijn kinderen te kunnen zijn. En ook Vera en Harry Peers kwamen daar gelijk naar toe. Matt Cimber haastte zich naar het “Roze Paleis”” om daar Anthony op te halen, die gelukkig niet in de auto gezeten had. Want waarschijnlijk zou hij in dat geval in de armen van Jayne gelegen hebben. De twee hondjes die het overleefd hadden werden naar het asiel gebracht.

De volgende dagen waren een chaos voor alle betrokkenen. Er ontstond een strijd over Jayne’s overblijfselen. Matt Cimber was legaal gezien haar weduwnaar, maar Jayne’s ouders en Mickey eisten haar lichaam op. Matt wilde dat ze Californië begraven werd op Forest Lawn waar alle grote sterren begraven waren. Haar ouders en Mickey wilden haar bijzetten op het familiekerkhof in Pen Argyl, waar ze naast haar grootouders zou komen te liggen.

Een rechter in Louisiana oordeelde dat Mickey de legale weduwnaar was omdat hij de scheiding van Jayne en Mickey in 1963 in Mexico en het trouwen van Matt en Jayne in Mexico niet erkende. Een Californische rechter verordonneerde dat Matt Cimber de legale weduwnaar en erfgenaam was. Uiteindelijk wonnen haar ouders en Mickey en zou ze in Pen Argyl (Pennsylvania) begraven worden. Haar lichaam werd uit het mortuarium overgebracht naar Bultman’s Funeral Home in New Orleans waar de begrafenisondernemer acht uur nodig had om haar gezicht dusdanig op te knappen dat ze in een open kist kon liggen tijdens de begrafenisplechtigheid. Vera Peers had een prachtige roze jurk voor haar uitgekozen met bijpassende strik voor haar haar. Mickey was de enige die haar mocht zien.

De bronzen lijkkist, die door Mickey was uitgezocht, werd gesloten en overgebracht naar Pen Argyl. Harry en Vera Peers en Mickey wilde haar, voordat de anderen kwamen, als eerste zien. Er was echter een probleem, de sleutel om de lijkkist te openen was zoek. Vera wilde dat de begrafenisondernemer de kist zou openbreken, maar Mickey praatte dat uit haar hoofd. Er volgde een besloten familiedienst.

De Nationale Garde was opgetrommeld om de bijna 10.000 mensen die gekomen waren om een glimp van de beroemde sterren, waarvan ze dachten dat die bij de plechtigheid aanwezig zouden zijn, op te pikken. Maar ze zagen alleen haar naaste familie, Vera en Harry Peers, Mickey Hargitay en het enige kind dat aanwezig was Jayne-Marie Mansfield. De kinderen die in het ziekenhuis lagen konden er niet bij zijn. Matt Cimber dacht dat het beter was als hij en Anthony er niet bij aanwezig zouden zijn om conflicten te vermijden.

Iets wat Jayne wel mooi gevonden zou hebben is dat haar begraafplaats een publieke attractie werd.

Kijk en luister naar Jayne Mansfield

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

The Girl Can’t Help It 1

The Girl Can’t Help It 2

Will Success Spoil Rock Hunter ?

It Happened In Athens

Geraadpleegde bronnen o.a.:

All Movie Guide

Angelfire

Bombshells

IMDb

Jane Mansfield.com

Starpulse

Wikipedia

Terug naar Nostalgie