Nostalgie

Simone Signoret

(klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)

Simone Signoret werd op 25 maart 1921 als Simone Henriette Charlotte Kaminker geboren in het Duitse Wiesbaden. Haar vader, André Kaminker, was een in Frankrijk geboren Jood van Poolse afkomst die officier was in het Franse leger. Hij was in het Rijnland gestationeerd vanwege de Franse bezetting na de Eerste Wereldoorlog. Naast officier was hij een taalkundige die later nog zou gaan werken voor de Verenigde Naties. Haar moeder was de Franse Georgette Signoret. Ze had twee jongere broers, Alain en Jean-Pierre.

Toen Simone twee jaar oud was verhuisde de familie naar Neuilly sur Seine, een luxueuze voorstad van Parijs. Simone beleefde een mooie en welgestelde kindertijd in een intellectuele omgeving. Ze studeerde Engels en behaalde daarvoor haar onderwijsakte. Haar eerste baan was die van privé-lerares Engels. Daarnaast werkte ze parttime als typiste voor de krant ‘Le Nouveau Temps’.

Haar vader vluchtte in 1940 naar Engeland om daar dienst te nemen in het Franse bevrijdingsleger onder leiding van Charles de Gaulle.

Als tiener bezocht ze in Parijs vaak het Café Flore, een populaire ontmoetingsplaats voor links georiënteerde artiesten en intellectuelen. Daar raakte ze bevriend met onder andere de schrijver Jacques Prévert en de filmregisseur Yves Allégret. Aan het begin van de bezetting door de nazi’s besloot ze, mede op aanraden van haar toenmalige geliefde Daniel Gélin, om actrice te worden. Vanaf 1942 begon ze in films op te treden. Om problemen met de Duitsers over haar Joodse achtergrond te vermijden nam ze de meisjesnaam van haar moeder aan, Signoret. Ze kreeg veel kleine bijrolletjes, waarbij ze soms zelfs iets mocht zeggen. Ze verdiende in elk geval genoeg om haar moeder en twee jongere broers financieel te kunnen ondersteunen.

Al snel kreeg ze faam door haar kleine rol als prostituee in “La Ronde” (1950). Ze verwierf internationale bekendheid door de film “Casque d’Or” (gouden helm, 1952)., waarvoor ze een prijs kreeg van de Britse filmindustrie. Haar succes als actrice was verzekerd na haar rol in de thriller “Les Diaboliques” (de duivels, 1952). In die tijd had ze een reputatie opgebouwd als verbazingwekkend mooie actrice die in staat was om sensuele vrouwen met een sterke wil gestalte te geven.

Yves Montand deelde haar linkse ideeën en samen speelden ze een prominente rol in het promoten van de linkse politiek in Frankrijk.

Het toppunt van haar carrière was toen ze een Oscar kreeg voor haar rol in het Britse sociale drama “Room at the Top” (1959). Ze was daarmee de eerste Franse actrice die een Oscar won en nog wel in een buitenlandse film. In de jaren vijftig lokte Hollywood, maar door hun links activisme kregen zij en Yves Montand, in een tijd dat de ultra rechtse McCarthy mentaliteit Amerika in haar greep hield, geen visum. In 1960 kregen ze wel een visum zodat Montand als zanger in New York en San Francisco kon optreden. In maart 1960 waren ze in Los Angeles waar Simone haar Oscar ontving voor de Beste Actrice en ze bleven langer zodat Montand een film kon opnemen met als tegenspeelster Marilyn Monroe, “Let’s Make Love”. In het voorjaar en de zomer van dat jaar waren Simone en Yves buren van Marilyn Monroe in het Beverly Hills Hotel en Arthur Miller woonde aan het andere eind van de gang. Boven hen woonde Howard Hughes. Monroe vertelde aan haar kleedster, die haar biografie schreef, dat Miller graag met Simone praatte omdat ze zo intelligent was. Simone moest toen terug naar Frankrijk om een film op te nemen en Miller vertrok naar New York om aan een toneelstuk te werken. Volgens Monroe klopte het dat ze daarna inderdaad de affaire had met Montand, waarover speculaties geweest waren in de pers.

De jaren daarna waren voor Simone wat minder succesvol, maar ze bleef een populaire actrice die goede kritieken kreeg voor haar films als “L’Armée des Ombres” (het leger van de schaduw, 1969), “Le Chat” (De kat, 1969) en “La Vie devant soi” (het leven voor jou, 1977). Ze bleef in films acteren tot 1982 en ondertussen probeerde ze een schrijverscarrière op te bouwen. Haar autobiografie, “La nostalgie n’est plus qu’elle était” (de nostalgie is niet meer wat het geweest is), werd een bestseller in Frankrijk. Haar roman “Adieu Volodia” werd in 1985 gepubliceerd. De roman gaat over Russische en Poolse Joden die zich aan het begin van de twintigste eeuw in Frankrijk vestigen. Ook dit boek verkocht weer goed.

Vanaf 1981 ging het steeds slechter met haar gezondheid. Ze leed aan kanker en op 30 september 1985 overleed ze aan de gevolgen van alvleesklier kanker.

Ze ligt begraven op het Pierre Lachaise kerkhof in Parijs, waar later haar man Yves Montand ook is bijgezet.

Met haar sensuele bijzondere gezicht was Simone Signoret geen klassieke filmschoonheid, maar met haar bijzondere uitstraling en haar donkere stem, gecombineerd met haar enorme talent, was ze in staat om uniek beeld van Franse vrouwelijkheid neer te zetten. Toen ze ouder werd verwaarloosde ze haar uiterlijk. Ze werd dikker en haar gezicht zwol op door het vele alcoholgebruik. Zelf zei ze daarover: “Ik word oud op een manier waarop andere vrouwen die geen actrice zijn oud worden.

Mijlpalen in haar leven:

• 1942 haar filmdebuut, “Le Prince Charmant”
• 1948 haar eerste Engelstalige film, “Against the Wind”
• 1956 haar eerste film met als tegenspeler Yves Montand, “Les Sorcières du Salem” (de heksen van Salem)
• 1959 keert ze terug naar Engeland om de hoofdrol te spelen in “Room at the Top”
• 1982 haar laatste filmrol als moeder van “Guy de Maupassant”

 Kijk en luister naar Simone Signoret

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

La Ronde

Les Diaboliques

Le Chat

Geraadpleegde bronnen o.a.:

Encyclopedia Britannica

Film de France

IMDb

Wikipedia

Yahoo Movies

Terug naar Nostalgie