SeniorPlaza | Nostalgie

Home / Nostalgie

Nostalgie

Catherine Deneuve

(klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)

Catherine Deneuve werd op 22 oktober 1943 als Catherine Fabienne Dorléac geboren in Parijs. Ze is de derde van de vier dochters van haar vader, de Franse acteur Maurice Dorléac en haar moeder de Franse actrice Renée Deneuve. Haar zusters zijn Françoise (actrice), Sylvie en Danielle.

Catherine maakte haar filmdebuut (onder haar eigen naam Catherine Dorléac) toen ze 13 jaar oud was in “Les Collegiennes” (1956) (de schoolmeisjes).

Ze was heel anders dan haar één jaar oudere extroverte zuster Françoise. Haar interesses lagen meer op het gebied van de grafische kunst dan in het acteren. Maar haar prachtige gelaatstrekken en haar afkomst zorgden ervoor dat ze toch voor de camera terechtkwam. Ze kwam als tiener voor het eerst met het echte acteren in aanraking toen haar zuster Françoise haar overhaalde om auditie te doen voor de rol van haar zuster in de film Les Portes Claquent (1960) (slaande deuren).

Deze ervaring overtuigde de wat schuwe tiener er niet van dat ze wilde gaan acteren. Maar ondanks haar onverschilligheid kwam het succes snel. Als haar eerste acteerervaring niet genoeg was om haar te overtuigen dat ze een toekomst had als actrice, dan was haar ontmoeting met de beroemde Franse regisseur Roger Vadim dat wel.

Catherine en Roger Vadim

Roger Vadim, voormalig echtgenoot van de Franse stoeipoes Brigitte Bardot en de Amerikaanse actrice Jane Fonda, stond erom bekend dat hij, ondanks zijn toch niet al te mooie uiterlijk, een aantrekkingskracht had op mooie jonge vrouwen. De mooie en nog maar 17 jaar oude Catherine paste perfect in de eisen die Vadim aan een vrouw stelde. Hij was 32 jaar oud toen hij het tienersterretje begon te versieren. Het duurde niet lang of Catherine verliet de beschermde omgeving van haar ouderlijk huis om samen te gaan wonen met de bezitterige regisseur. Ze was smoorverliefd op hem en ze nam een beslissing die haar hele leven zou veranderen. Om hem te behagen verfde ze haar haar, dat van nature bruin was, blond. Daarmee legde ze onbedoeld het fundament voor haar toekomst als de meest gewilde blonde godin van de Franse filmindustrie.

In 1963 regisseerde Vadim haar in de teleurstellende film La Vice et la Vertu” (de ondeugd en de deugd). Ze gebruikte nu voor de film de achternaam van haar moeder (Deneuve). In de film speelde de nog onervaren actrice op een vreemde oppervlakkige manier de rol van Justine, een onschuldig en deugdzaam meisje dat zich geplaatst ziet tegenover het kwaad. Het script is losjes gebaseerd op ‘Marquis de Sade’ en het verhaal speelt zich af in het Parijs van 1944 tijdens de Duitse bezetting.

Catherine had al snel geen gebrek aan hoofdrollen in films die geregisseerd werden door beroemde regisseurs. Maar haar echte leven verliep minder gladjes. Toen ze 19 jaar was raakte ze in verwachting van Vadim. Op 18 juni 1963 werd hun zoon Christian Vadim geboren (hij werd later ook acteur) en een maand na de geboorte was de relatie met Roger Vadim voorbij. Ze stond er nu alleen voor om haar kind op te voeden. Door een ironische draai van het lot begon haar echte leven te lijken op dat van haar artistieke leven. Ze begon al snel aan de film “Les parapluies de Cherbourg” (1964) (de paraplu’s van Cherbourg). Daarin portretteert ze een jong meisje dat terechtkomt in een liefdeloos huwelijk met een rijke man. Nadat hij haar als ze zwanger wordt verlaten heeft wordt haar vriend de oorlog ingestuurd. De ervaring dat ze in staat was om haar eigen pijn en angst om te zetten in haar acteerprestatie zorgde ervoor dat ze ineens aangestoken werd door een passie om te acteren.

De controversiële regisseur Roman Polanski werkte, evenals veel andere Europese regisseurs, graag met jonge, relatief onervaren actrices. Hij castte Catherine voor haar Engels gesproken filmdebuut in zijn thriller “Repulsion” (1965) (afkeer). In deze film speelt Catherine de rol van Carol, een seksueel gefrustreerde, paranoïde, schizofrene vrouw die langzaam gek wordt. Dat resulteert erin dat ze mannen vermoordt die haar begeren.

Het jaar 1967 was een gedenkwaardig jaar voor Catherine met verbazingwekkende hoogtes in haar carrière en een groot dieptepunt in haar persoonlijke leven. Ze schitterde onder regie van de Spaanse filmregisseur Luis Buñuel in “Belle de jour” (schoonheid van de dag), waarin ze een verveelde huisvrouw speelt die haar seksuele fantasieën bevredigt door ’s middags als callgirl te werken. Door deze rol werd ze ook een mode icoon. Ze werd voortaan de muze van modekoning Yves Saint Laurent die haar tijdloze elegante kleding voor deze film ontwierp (hij ontwierp ook haar kleding voor “La Chamade” (1968), “Sirène du Mississippi” (1969) en “Un Flic” (1972)).

Catherine en zus

In datzelfde jaar speelde ze met haar zuster Françoise Dorléac in “Les demoiselles de Rochefort” (de meisjes van Rochefort), geregisseerd door haar favoriete filmmaker Jacques Demy.

Op 24-jarige leeftijd was ze al een grote filmster, maar in datzelfde jaar leed ze een van de grootste verliezen uit haar jonge leven. Ze verloor haar geliefde zuster Françoise. Die kwam op 25-jarige leeftijd om het leven bij een fataal auto-ongeluk aan de Franse Rivièra. De twee zusters waren altijd heel close met elkaar en Catherine was er dan ook helemaal kapot van. Ondanks haar verdriet, of misschien wel dankzij haar verdriet, stortte zij zich in haar werk.

Hoewel Catherine het moeilijk vond om met Luis Buñuel, die haar regisseur was bij “Belle de jour”, te werken speelde ze nu toch onder zijn regie in “Tristana” (1970). En weer speelde ze een onschuldige schoonheid die uitgebuit wordt door een wellustige oudere man. Maar, in tegenstelling tot haar rol in “Belle de jour”, verkreeg ze in deze rol uiteindelijk haar onafhankelijkheid en nam ze wraak op de man die haar uitgebuit had. De critici dweepten met de film en de film kreeg een Oscarnominatie voor de Beste Buitenlandse Film.

Catherine en David

Op het hoogtepunt van haar carrière ging ze op zoek naar de ware liefde, iemand die van haar kon houden om haarzelf en niet alleen omdat ze die mooie vrouw van het witte doek was. Ze had nooit gebrek aan mannelijk gezelschap, ze werd meedogenloos achternagezeten door allerlei soorten mannen. Maar een relatie die in stand bleef was een heel ander verhaal. Op 19 augustus 1965 trouwde ze echter met de hippe Engelse fotograaf David Bailey. In 1970 gingen ze toch uit elkaar en de officiële scheiding vond in 1972 plaats.

Tegen die tijd had ze al, een in de publiciteit breed uitgemeten, affaire met de getrouwde Italiaanse filmster Marcello Mastroianni, haar tegenspeler in “La cagna” (1971) (de bitch). In datzelfde jaar, op 28 mei 1972, werd hun dochter Chiara Mastroianni (later ook filmster) geboren. Aan haar verhouding met Mastroianni kwam in 1975 een einde, maar ze bleven vrienden tot aan zijn dood in 1996, toen Catherine en hun dochter Chiara aan zijn sterfbed zaten.

Niet alle mannen waren sterk genoeg om opgewassen te zijn tegen Catherine’s betovering. Dat was bijvoorbeeld het geval met de Franse regisseur François Truffaut.

Catherine en Marcello Maistroianni

Het is niet helemaal bekend wanneer zij iets met elkaar hadden, maar het verhaal gaat dat hij een zenuwinzinking kreeg toen Catherine de relatie beëindigde. Wellicht kregen ze een verhouding nadat hij haar castte voor een van haar weinige vileine rollen als bruid op bestelling die er vandoor gaat met het geld van haar naïeve man in “La sirène du Mississippi” (1969) (de meermin van de Mississippi).

In 1970 voegde ze een nieuw aspect aan haar succesvolle loopbaan toe toen ze een contract tekende om het gezicht te worden van de parfum Chanel No. 5. De campagne was in de hele wereld succesvol, maar vooral in Amerika waar de verkoop omhoog schoot. In de daaropvolgende decennia zou Catherine’s eeuwigdurende schoonheid ervoor zorgen dat ze nog veel meer van die lucratieve deals kreeg. Op de leeftijd van 62 jaar, in 2006, sloot ze een deal met Mac Cosmetics en een jaar later kreeg ze een contract bij koffer- en tassenfabrikant Louis Vuitton. In 1986 introduceerde ze haar eigen parfum, ‘Deneuve’. Ze ontwierp ook brillen, schoenen, juwelen en ansichtkaarten.

De Amerikanen waren zo geïntrigeerd door deze Franse schoonheid dat de Amerikaanse pers haar benoemde tot de elegantste vrouw ter wereld. Catherine deed een paar pogingen om in Amerikaanse films te spelen. Maar ondanks haar roem in Frankrijk en Amerika’s fascinatie voor het gezicht van Chanel klikte het nooit echt tussen haar en Hollywood. In 1969 speelde ze met Jack Lemmon in de komedie “The April fools” (de april dwazen) als een stel dat verliefd wordt op elkaar, maar met één beperking, ze zijn ongelukkig getrouwd met een ander. De film droeg maar weinig bij aan haar status in Amerika. Zes jaar later probeerde ze het weer, met een voor haar zeer slecht gekozen tegenspeler, toen ze samen met Burt Reynolds speelde in het misdaaddrama “Hustle” (1975) (gejacht). Hoewel de recensies wel meevielen flopte de film in de bioscopen.

In 1980 was François Truffaut genoeg hersteld van zijn breuk met Catherine om haar te kunnen regisseren in “Le dernier métro” (de laatste metro). Het verhaal speelt zich af in Parijs gedurende de Duitse bezetting. Catherine speelt een vrouw die haar joodse man verborgen probeert te houden terwijl ze ook probeert hun levens verder gaande te houden. De film won een Oscar voor de beste buitenlandse film en in Frankrijk kreeg Catherine een César (Franse versie van de Oscar) voor de Beste Actrice.

Catherine’s derde poging om in Hollywood door te breken was in 1983 toen ze een rol als verleidelijke biseksuele vampier speelde in “The hunger” (de honger), onder regie van Tony Scott en met als tegenspeler David Bowie. Catherine en David beelden een modieus paar uit dat in Manhattan woont en dat een zoektocht begint naar nieuw bloed. Ze ontmoeten als snel Sarah (gespeeld door Susan Saradon) en ze verleiden haar, waardoor ze een van de levende doden wordt. Voor één keer speelde Catherine de verleidster en niet iemand die verleid wordt. Critici vonden de film helemaal niets, maar de film kreeg een cultstatus onder Gothische mensen en lesbiennes door de duistere stemming van de film en de indringende liefdesscènes tussen Catherine en Susan Saradon.

In 1984 kreeg ze een relatie met televisiemagnaat Pierre Lescure van Canal +. Ze bleven bij elkaar tot 1991.

Haar afbeelding werd van 1985 tot 1989 gebruikt voor ‘Marianne’, het symbool van Frankrijk onder andere afgedrukt op postzegels en munten.

Na haar saaie verblijf in Hollywood was Catherine altijd blij om naar haar vaderland terug te keren en naar de Franse films. Daarin speelde ze uiteindelijk toch de beste rollen. Dit was ook het geval in 1992, ze was toe 49 jaar, toen ze een Oscar nominatie kreeg voor Beste Actrice voor haar rol als plantage-eigenares in het Indo China van de jaren dertig “Indochine”. Ze kreeg hem niet want de Oscar ging dat jaar naar Emma Tomson voor haar rol in “Howard’s end”. Maar de film zelf kreeg wel de Oscar en de Golden Globe voor de Beste Buitenlandse Film en Catherine kreeg in Frankrijk weer een César voor Beste Actrice.

In 1993 speelde ze samen met haar dochter Chiara in “Ma saison préférée” (het seizoen waaraan ik de voorkeur geef).

Eind jaren negentig had ze een leeftijd bereikt waarop de meeste Amerikaanse actrices met pensioen gestuurd worden. Gelukkig voor Catherine werkt dat in Frankrijk niet zo. Ze werkte nog steeds aan nieuwe films in hetzelfde tempo als voorheen. Ze was nog steeds mooi, maar haar schoonheid was minder belangrijk geworden voor haar werk. Dat werd eens te meer duidelijk toen ze samen met de excentrieke IJslandse zanger Björk speelde in “Dancer in the dark” (2000) (danser in het donker). Daarin speelde ze, onder regie van Lars Von Trier, het maatje van de zanger in de rol van fabrieksarbeider. Catherine had de film “Breaking the waves” (1996) van Von Trier gezien en ze was daarvan zo onder de indruk dat ze de Deense regisseur een brief schreef waarin ze om een rol vroeg in een van zijn toekomstige films. Dat deed hij en met haar rol bewees Catherine eens te meer dat ze veel meer was dan een mooi gezichtje.

In 2002 was ze een van de sterren in de muzikale film “8 Femmes” (acht vrouwen), onder regie van François Ozon. Ze deelde met de andere vrouwen een Zilveren Beer op het filmfestival van Berlijn voor de Beste Cast.

In 2005 publiceerde ze haar dagboek “A l’ombre de moi-meme” (in mijn eigen schaduw), waarin ze schrijft over de opnames van “Indochine” (1992) en “Dancer in the dark” (2000).

In 2006 keerde Catherine weer even terug naar Hollywood. Daarin volgde ze vele andere sterren die wedijverden om een gastoptreden in de dramaserie “Nip/Tuck”. Haar rol was niet minder ‘over de top’ dan de serie zelf. Ze speelde een verdrietige maîtresse die de as van haar overleden geliefde wil laten implanteren in haar borstimplantaten. Maar de echtgenote van haar overleden minnaar stormt de kamer binnen om een eind te maken aan dit romantische maar enge gebaar van liefde.

Het jaar daarna koos ze een ander uniek project. Ze leende haar stem aan de Oscar genomineerde animatiefilm “Persepolis” (2007). De film was gebaseerd op de getekende romans van Marjane Satrapi en werd geprezen om zijn anti-Disney heldin, een rebelse Iraanse tiener die van Heavy Metal muziek houdt. Haar echte dochter Chiara Mastroianni sprak de stem van het tienermeisje in.

Catherine heeft ook gezongen. Ze zong duetten met Bernadette Lafont (1975), Gérard Depardieu (1980), Malcolm McLaren (1993), Joe Cocker (1995) en Alain Souchon (1997). In 1981 nam ze een album op met liedjes van Serge Gainsbourg.

Catherine treedt nog steeds op in films. Ze spreekt vloeiend Frans en Italiaans. Daarnaast spreekt ze ook redelijk Engels en Duits. Omdat ze plankenkoorts had is ze nooit op het toneel opgetreden.

In 1971 tekende ze het ‘Manifeste des 343 salopes’ (manifest van 343 hoeren). Het was een pleidooi voor het legaliseren van abortus. De ondertekenaars liepen daarbij het risico om naar de gevangenis gestuurd te worden. Het manifest werd op 5 april 1971 gepubliceerd in ‘Le Nouvel Observateur’.

Catherine is betrokken bij de acties van Amnesty International om de doodstraf af te schaffen.