Nostalgie

Bob Hope

Bob Hope werd als Leslie Townes Hope op 29 mei 1903 geboren in Eltham, een plaatsje ten zuidoosten van Londen. Hij was de vijfde van de zeven zonen uit het gezin. Zijn Engelse vader William Henry Hope was een steenhouwer en zijn moeder Agnes Townes, een ambitieuze operettezangeres, was afkomstig uit Wales.

In 1907 verhuisde het gezin naar Amerika en wel naar Cleveland in Ohio. Bob grapte hier later over: “Op mijn vierde jaar verliet ik Engeland omdat ik ontdekte dat ik geen koning kon worden.” In 1920 werd vader William en daarmee automatisch de rest van het gezin, genaturaliseerd tot Amerikaans staatburger.

Voor Leslie, die er Brits uitzag en ook nog eens Engels sprak was het in het begin moeilijk. De kinderen in de buurt pestten hem met zijn naam Hope Leslie werd verbasterd tot “Hopelessly” (hopeloos). Toen hij zijn voornaam veranderde in Les, maakten ze er vervolgens “Hopeless” van. Daarom veranderde hij zijn voornaam in Bob.

In zijn prille jeugd verdiende Bob wat geld met de verkoop van kranten en door mee te doen in amateur-shows (op 10-jarige leeftijd won hij een Charley Chaplin imitatie wedstrijd). Tijdens zijn Middelbare School tijd op de East High School werkte hij als bezorger bij de vleesmarkt van zijn broer Fred. Hij werkte onder andere ook in een kiosk voor de verkoop van frisdrank en als schoenenverkoper.

Na zijn Middelbare School nam hij danslessen bij de entertainer King Rastus Brown en bij de beroepsdanser Johnny Root. Omdat hij een natuurtalent was nam hij soms klassen van zijn leraren over. Hij werkte ook kort als verslaggever bij een krant en hij probeerde een bokscarrière te beginnen als amateurbokser onder de naam Packy East. Maar “omdat ik niet alleen uit de ring gedragen werd, maar er ook in”, zoals hij zei, gaf hij het boksen op.

Daartoe aangemoedigd door het publiek en de manager van het theater bouwde Bob zijn introductie in drie dagen uit tot vijf minuten. En aan het eind van deze drie dagen ging Bob voortaan alleen verder.

In 1932 stond Bob weer op Broadway in “Ballyhoo”. Maar zijn eerste werkelijke erkenning door het grote publiek en de critici kwam in 1933 voor zijn rol als Huckleberry Haines in de succesvolle Broadway musical “Roberta”.

Bob en Dolores door de jaren heen

Tijdens de tijd dat hij in “Roberta” speelde kwam er een flinke verandering in zijn persoonlijk leven. Eén van zijn medespelers in de musical, George Murphy, introduceerde hem bij het jonge zangeresje Dolores Reade (geboren 27 mei 1909), die in die tijd optrad in de Vogue Club in New York. Zij werden verliefd op elkaar en na een korte verkering trouwden ze op 19 februari 1934. Samen met haar adopteerde hij vier kinderen: Linda, Anthony, Nora en Kelly. Met Dolores bleef hij getrouwd tot aan zijn dood. Overigens was Bob Hope al eerder getrouwd geweest. Op 25 januari 1933 was hij getrouwd met zijn show partner Grace Louise Troxell. Toen dit een aantal jaren daarna ontdekt werd, ontkende Bob dat dit ook maar iets voorstelde en dat ze al snel gescheiden waren. Het gerucht ging echter dat hij met Grace Troxell een dochter had en hij stuurde vette cheques naar Grace, hoewel hij bekend stond om zijn zuinigheid.

Na “Roberta” trad Bob Hope in 1934 op in de Broadway musical  “Say When”, in 1936 gevolgd door “Ziegfeld Follies”. Door zijn succes in “Ziegfeld Follies” kreeg hij in 1936 een rol in “Red, Hot, and Blue”.

Hoewel Bob Hope al zeven filmkomedies gemaakt had voor Educational Film met Warner Bros. in New York, was het zijn optreden in “Red, Hot, and Blue” dat de deur opende voor zijn eerste echte speelfilm voor Paramount Pictures, “The Big Broadcast of 1938”.

Zijn eerste radio-optreden kwam voort uit zijn optreden in het Capitol Theater in New York. Om door middel van radio belangstelling te wekken voor theatershows werd de “Capital Family Hour”, gepresenteerd door Majoor Edward J. Bowes, elke ochtend uitgezonden vanuit dat theater. Bob werd als een van de theaterattracties geboekt voor de radio-uitzending. De radioshow markeerde nog een mijlpaal in zijn leven omdat hij voor het eerst samen met Bing Crosby optrad.

Bob’s eerste grote radio-optreden was voor het “Fleishman Hour”.

In mei 1937 tekende hij een contract voor 26 weken bij de door NBC uitgezonden “Woodbury Soap Show”. Later dat jaar reisde hij naar Hollywood voor de opname van de film “The Big Broadcast of 1938”. Maar tegelijkertijd ging hij door met zijn radioshow die in het hele land werd uitgezonden. In 1938 tekende hij bij Pepsodent (tandpasta merk) voor zijn eigen show op NBC. Deze show werd op dinsdagen uitgezonden en al snel was deze show erg populair bij de luisteraars. De radioshow liep tot in april 1956.

Zijn succes bij de radio bezorgde hem een langlopend contract bij Paramount  Pictures. Zijn medespelers in zijn films werden zijn gasten in zijn radioshows.

Bob stak vaak de draak met het feit dat hij nooit een Oscar won voor een van zijn rollen. Maar in werkelijkheid eerde de ‘Academy of Motion Pictures Arts and Sciences’ hem met twee ere Oscars, twee speciale prijzen en de Jean Hersholt Humanitarian Award.

“Beste acteur” of niet, zijn invloed op de filmgangers werd door de tijd heen steeds sterker. De “Road to …” films met Bing Crosby en Dorothy Lamour werden kassuccessen. Zijn televisiefilms werden bekeken en gewaardeerd door jong en oud. Daardoor hadden zijn films succes bij iedere generatie.

Bob Hope was de ster in meer dan 50 films en had gastoptredens in meer dan 15 films, voor het laatst in “Spies Like Us” uit 1985.

Twee van zijn liedjes wonnen een Academy Award: “Thanks for the Memory” dat hij zong met Shirley Ross in “The Big Broadcast of 1938” (het werd zijn lijflied) en “Buttons and Bows” uit “The Paleface” (1948).

Op zijn naam staan ook de nummers “Two Sleepy People” uit de film “Thanks For the Memory”, “Silver Bells” uit “The Lemon Drop Kid” en samen met Crosby en Lamour uit “The Road to …” films: “Put It There Pal”, “Teamwork” en “We’re Off On the Road to Morocco”.

Nog even over “The Road to ..” films. Paramount wilde een film maken met als titel “The Road to Mandaley” (de titel veranderde later in “The Road to Singapore”. Tot twee keer toe vroegen ze andere sterren voor de film, maar die waren telkens niet beschikbaar. Bob Hope, Bing Crossby en Dorothy Lamour waren dus derde keus. Maar met hen in de hoofdrollen werden deze film en de opvolgers daarvan een daverend succes. Niet minder dan 22 jaar lang weren er “The Road to …” films uitgebracht. Te begiinnen bij “Road to Singapore” en 22 jaar later als laatste “The Road to Hong Kong”.

Radio, films en een strak schema met optredens maakten van Bob Hope een ster, maar door de televisie werd hij een superster en een welkome gast in iedere Amerikaanse huiskamer.

Hoewel hij al in 1932 met het nieuwe medium televisie in contact kwam door een experimenteel televisiestation van CBS, hij in 1947 verscheen in de eerste commerciële televisie-uitzending van de westkust van Amerika en hij als verrassing in 1949 gast was in de Ed Sullivan show “Toast of the Town”, was hij een laatkomer op televisie omdat hij niet overtuigd was van het succes van het nieuwe medium.

Bob Hope maakte zijn formele debuut op NBC televisie op paaszondag van 1950, in een show gesponsord door ‘Frigidaire’ (fabrikant van koelkasten), met de special “Star Spangled Revue”, met als gaststerren Douglas Fairbanks, Jr., Beatrice Lillie, and Dinah Shore. De formule, samen met Bob’s beslissing om geen wekelijkse show te maken, bleken uiterst succesvol. Gedurende 60 jaar radio en televisie was Bob de topster van NBC.

Bob werd geëerd en was bevriend met de presidenten van Amerika vanaf Roosevelt. Zijn golfmaatjes waren de presidenten Dwight D. Eisenhower, Richard Nixon, Gerald Ford, Ronald Reagan, George Bush en Bill Clinton. Hij werd geëerd als ‘Amerika’s hoogst gewaardeerde goodwill ambassadeur in de hele wereld’ toen hij de ‘Gouden Medaille van het Congres’ ontving uit handen van president Kennedy. Uit handen van president Johnson ontving hij de ‘Medal of Freedom’ (de hoogste Amerikaanse onderscheiding voor burgers, voor grote verdiensten voor Amerika). De heer en mevrouw Carter traden als gastheer en gastvrouw op bij een receptie in het Witte Huis ter ere van zijn 75-ste verjaardag. Harry Truman speelde piano voor hem en Bill Clinton kende hem de ‘Medal of Arts’ toe.

Op dezelfde manier ontving hij ook onderscheidingen in zijn geboorteland Engeland. De laatste onderscheiding die hij ontving, in opdracht van koningin Elisabeth II,  was Ridder Commandeur van het Britse Rijk als erkenning voor zijn bijdrage aan films, liedjes en entertainment van de Britse troepen in het verleden. Toen hij het nieuws hoorde zei Bob: “Ik ben sprakeloos. Ik heb 70 jaar materiaal waaruit ik kan putten en nu ben ik sprakeloos.”

Volgens het Guinness Book of Records is Bob Hope de meest onderscheiden entertainer met meer dan 2.000 onderscheidingen en eretekens voor zijn humanitaire en professionele prestaties, inclusief 54 eredoctoraten.

Bob Hope’s bijdrage aan het versterken van het moreel van de Amerikaanse troepen is onmiskenbaar. Gedurende bijna zestig jaar tijdens oorlogen of vrede heeft hij samen met nog anderen over de wereld gereisd om de Amerikaanse troepen te entertainen. De Amerikaanse media noemden hem “Amerika’s nummer één soldaat, met schmink”. Door de soldaten werd hij ‘G.I. Bob’ genoemd (G.I. Joe is de bijnaam van een Amerikaanse militair, vergelijkbaar met het Nederlandse Jan Soldaat. Oorspronkelijk een afkorting van ‘Government Issue’, oftewel vrij vertaald Rijkseigendom).

Het begon allemaal in mei 1941 toen Bob met een groep artiesten naar March Field (Californië) ging om daar een radioshow te geven voor de luchtmacht die daar gelegerd was.

Tijdens de gehele Tweede Wereldoorlog, met uitzondering van twee keer, kwamen al zijn radioshows vanaf militaire bases in Amerika, oorlogsgebieden in Europa en het zuiden van de Stille Oceaan. Zijn eerste reis naar een gevechtszone vond in 1943 plaats toen hij met een paar andere artiesten een bezoek bracht aan de Amerikaanse troepen gelegerd in Engeland, Afrika, Sicilië en Ierland. In latere jaren bezocht hij tijdens deze reizen ook de troepen in de Stille Oceaan.

In 1948 begon Bob met Kerst iets dat daarna jaarlijks zou terugkeren. Hij en zijn vrouw Dolores gingen naar Duitsland op uitnodiging van de luchtmacht om de soldaten te entertainen die betrokken waren bij de luchtbrug naar Berlijn.

Toen het einde van de oorlog in Vietnam in zicht kwam in 1972 kondigde Bob zijn reis naar Vietnam aan als zijn ‘laatste Kerstshow’. Maar ook weer iedere Kerst daarna was hij ergens in Amerika voor een show op een militaire basis of in een ziekenhuis voor veteranen.

In 1983 kwam er een verzoek uit Beiroet en Hope kwam gelijk. In 1987 maakte Bob een wereldreis om voor de troepen in de Stille Oceaan, de Atlantische Oceaan, de Indische Oceaan en in de Perzische Golf op te treden.

In 1990 scheepte hij in voor een goodwill toer met optredens voor het militair personeel in Engeland, Rusland en Duitsland. Met Kerst van dat jaar waren hij en zijn vrouw Dolores in Saoedie Arabië om op te treden voor de soldaten die deelnamen aan de operatie ‘Desert Storm’.

Het jaar 1994 was een goed jaar voor Bob. Zijn “Bob Hope: The First 90 Years”, geproduceerd door zijn dochter Linda Hope, won een Emmy Award. In juni van dat jaar keerde hij terug naar zijn geboorteland Engeland voor optredens ter herdenking van het 50-ste jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog.

In 1996 werd zijn collectie met humor over presidenten uitgebracht onder de titel “Dear Prez, I Wanna Tell Ya” en in november van dat jaar werd zijn 296-ste special uitgezonden door NBC, “Bob Hope Laughing with the Presidents”. In de show namen de grappen over president en mevrouw Clinton, president en mevrouw Bush, president en mevrouw Ford, Julie Nixon en David Eisenhower een belangrijke plaats in.

In mei 1997 stond Bob naast zijn vrouw Dolores die het marineschip “Bob Hope” doopte, de eerste van een nieuwe klasse schepen die naar Bob Hope genoemd werden. Om niet achter te blijven noemde de Amerikaanse luchtmacht een nieuwe C-17 naar hem. In 2001 vervoerde deze “Spirit of Bob Hope” de piloten en bemanning van een verkenningsvliegtuig dat was neergehaald in China, gezond en wel naar Hawaï.

In mei 2000 ging Bob naar Washington waar hij de officiële opening verrichtte van de “Bob Hope Gallery of Entertainment” in de bibliotheek van het Congres. In juli 2001 bracht een adjudant van het General Corps, namens het Pentagon, een bezoek aan het huis van Hope in Toluca Lake (Californië) om hem de ‘Order of Horatio Gates Gold Medal’ te overhandigen voor zijn levenslange bijdrage aan het zorgen voor een goede moraal van de Amerikaanse soldaten over de hele wereld. Op zijn 99-ste verjaardag op 29 mei 2002 werd de kapel op het Nationale Kerkhof in Los Angeles omgedoopt in de ‘Bob Hope Veterans Chapel’.

Bob Hope was een sportfanaat. Hij was eens bokser, speelde pool en hij bezat een tijdje een deel van de honkbalclub Cleveland Indians en de American Football club Los Angeles Rams (“beide voordat ze doorhadden hoe het spel gespeeld moest worden” grapte Bob hierover). Maar golf was zijn spel. Hij was zelf een enthousiaste golfer. Hij zei daarover: “Golf is mijn beroep. Ik vertel grappen om de golfbaan te kunnen betalen.”

Bob Hope heeft veel bijgedragen aan de populariteit van de golfsport in Amerika, door zijn deelname, als toeschouwer en als auteur. Zijn boek “Confessions of a Hooker”, dat herinnert aan de memorabele momenten van zijn vijftig jaar als golfer, verkocht uitstekend. In een kast in de World Golf Hall of Fame is een reliëf van zijn profiel met een plaquette waarop staat: “BOB HOPE – bekend om zijn neus, bejubeld om zijn humor, benijd om zijn geestigheid en geliefd bij miljoenen om zijn onzelfzuchtige interesse in alle wezens, Bob Hope is werkelijk uniek. Hij maakte golf populair bij hen die het nog niet kenden, sponsorde het uit naastenliefde en speelde het voor zijn plezier. Geen golfkampioen maar een groot kampioen in golf.”

Op 29 mei 2003 vierde Hope zijn 100-ste verjaardag, net als groepje andere opmerkelijke mensen uit de entertainment, die ook 100 jaar of zelfs nog ouder werden, zoals Irving Berlin, George Abbott en George Burns. Ter ere van deze gebeurtenis werd het kruispunt van Hollywood en Vine in Los Angeles omgedoopt tot het Bob Hope plein en zijn eeuwfeest werd in 35 staten van Amerika gevierd als ‘Bob Hope Dag’. Bob bracht de dag zelf door onder privéomstandigheden in zijn huis in Toluca Lake waarin hij al sinds 1937 woonde. Zelfs op zijn 100-ste behield hij zijn gevoel voor humor. Hij merkte op: “Ik ben zo oud dat ze mijn bloedgroep geschrapt hebben.”

Er verscheen twee keer een vroegtijdig overlijdensbericht over hem. In 1998 werd een overlijdensbericht dat door ‘The Associated Press’ was voorbereid per ongeluk op het internet geplaatst, met als gevolg dat zijn dood werd meegedeeld in het Huis van Afgevaardigden. In 2003 was hij één van de beroemde personen waarvan op de website van CNN de voorbereide overlijdensberichten werd geplaatst door een fout in de password-beveiliging.

Vanaf 2000 ging zijn gezondheid gestaag achteruit. Hij werd verschillende keren in het ziekenhuis opgenomen. In juni 2000 lag hij bijna een week in het ziekenhuis vanwege darmbloedingen en in augustus 2001 lag hij bijna twee weken in het ziekenhuis om te herstellen van een longontsteking.

Op 27 juli 2003 overleed Bob Hope in zijn huis in Toluca Lake aan de gevolgen van een longontsteking. Volgens een van zijn dochters antwoordde Bob op zijn sterfbed op de vraag waar hij begraven wilde worden met: “Verras me”. Na zijn dood bevestigde de aartsbisschop van Los Angeles dat Bob jaren daarvoor was bekeerd tot het Katholieke geloof. Hij werd ter aarde besteld op het San Fernando Mission Cemetry in Los Angeles waar ook zijn moeder begraven ligt.

Bob Hope heeft vier sterren op de Hollywood Walk of Fame, voor film, live theater, radio en televisie.

 Kijk en luister naar Bob Hope

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

Thanks for the Memory

Buttons and Bows

Silver Bells

Put it there Pal

The Road to Singapore

We’re Off On the Road to Morocco

Geraadpleegde bronnen o.a.:

Answers

Biography

Bobhope.com

IMDb

Wikipedia

Yahoo Movies

Terug naar Nostalgie