(Frederik van Eeden 1860-1932) Met dank aan Jeanne Albers voor het insturen van de tekst
De groote stem der stad verstomt en de nachtwind die in mijn venster komt brengt een vaag en wonderlijk suizen als zuchten der slapende huizen.
Mijn lamp brandt stil en suizelt zacht en peinst zijn gepeinzen den langen nacht. Ik staar in het heldere branden, mijn katje speelt met mijn handen.
Hoe waren de dagen die verre zijn toen mijn hart ontwaakte in den zonneschijn? toen de geuren mij wekten der linde? toen de kelken knikten der winde?
Waar heb ik de roze het eerst gegroet, de bleeke, die groeit aan der duinen voet? Mijn katje speelt in de schaduwen der gordijnen, met ritslende klauwen.
Zie, bloemen en gras op mijn kleed, mijn boek, een meidoorn bloeit in den kamer-hoek, zie, bleekroode rozen omringen mij rings, en dichte seringen…
Maar een schaduw valt en alle wijkt. — Op de vensterbank zit mijn katje en kijkt in de donkere diepte neder, zijn staart slingert heen en weder.
Nu komen van over de zwarte stad, nu stijgen op uit het wiegelend nat van de kille, duistere grachten, de kille, zwarte gedachten.
Ze zweven zwijgend door ’t venster heen, op iedere schouder zet zich één, op mijn hoofd, mijn borst en mijn brauwen, ze drukken met klemmend benauwen.
En dof hoort mijn oor het vaag gerucht der nachtwind die weeklagend zucht, de angstige droomen der huizen. Mijn lamp blijft peinzend suizen.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
