Bovenop de hoogste duintop zie ik rechtsom
het lachende groene eiland Walcheren
waar de roodgedaakte huisjes ontwaken
zich samendringen om het oude kerkje
als een kudde schapen om hun herder
terwijl de duinen het dorpje
in omarming vasthouden
Linksom het bruisende waterrijk
dat zich uitstrekt naar de kustlijn
en zich als een poes rondt
in een bevallige bocht
zich verliest in de begrenzing van witte duinen
waartegen de blauwe zee schilderachtig afsteekt
en het zo eigen Zeelands licht
zich er als een kanten kleed overheen spreidt
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.