(Hélène Swarth (1859-1941)) Met dank aan Ingrid Ouwerkerk voor het insturen van de tekst
De blonde schapen weiden op de heide. Ik hoor van ver het klokje van den ram, Het klagend blaten van het jongste lam, Den hondenblaf, wen ’t groepje zich verspreidde.
Dan is ’t of lome dromenstilte kwam Over de wilde bloeiend-paarse heide. De ruige hond gaat rusten van ’t geleide En zwijgt en hijgt en snapt naar vliegen, tam.
En schurend hoor ‘k de schapentongen scheren De taaie halmen van het heidegras, Een honingdronken hommel zoemend keren Naar de eigen heipol, waar hij zoetheid las, En suizlen ’t koeltjein ’t loof als lichte veren Van ’t eenzaam berkje, bij den heideplas.
