Claartje

Wanneer ik neergezeten
Bedaard het beeld aanschouwe
Van mijne lieve moeder,
Dan rollen mij de tranen
Gestadig langs de wangen.
Dat lief en lachend wezen,
Waar godvrucht en oprechtheid
Bevalligheid en blijdschap
Zo klaar op is te lezen,
Doet mij dan bitter schreien,
Om dat ik haar moet missen;
Ik – nog geen negen jaren.
Wat heb ik niet al uurtjes
Met nut bij haar gezeten,
Wanneer zij mij, al spelend
Het een en ander leerde.

Maar ’t zal mij altoos heugen,
Hoe zij mij bij haar sterven
Voor ’t laatst nog eens omhelsde.

Ik kan er niet aan denken,
En ‘k doe het toch zo gaarne.

Toen zei ze: ‘Lieve Claartje!
Uw moeder zal haast sterven,
En van deze aarde scheiden,
Om in de blijde Hemel
Bij de engelen te wonen;
Hoor dan mijn laatste woorden,
En geef mij ’t laatste kusje.

Eer God, bemin uw vader!
Groei op in deugd en wijsheid!
En wilt ge vrolijk leven,
Leer vroeg de zonden haten.
Maar hebt ge eens kwaad bedreven,
Dan moet ge ’t gul belijden;
En God om Jesus wille
Zal u vergeving schenken.
Maar ziet ge dan, mijn Claartje!
Op aarde mij niet weder,
Zie dikwijls naar de hemel,
En zeg – daar woont mijn moeder.
Ach, zag ik na uw sterven
Mijn kind ook daar verschijnen,
Hoe zou ik mij verblijden,
En God eerbiedig danken.
Voor u, mijn lieve Claartje!
Is ook de hemel open.

Maar ach; mijn lieve meisje!
Ik voel de dood genaken,
En kan niet langer spreken,
Vaarwel, vaarwel dan, Claartje!
Daar hebt ge ’t laatste kusje!

‘k Ging schreiend naar beneden;
En ’t duurde weinig uren,
Of Moeder was gestorven.
Wanneer ik nu, gezeten
Bij ’t beeld van mijne moeder,
Aan hare dood gedenke,
Dan rollen mij gestadig
De tranen langs de wangen.
Dan zie ik naar de hemel,
De woonplaats mijner moeder;
Dan roep ik, bitter schreiend,
O God, hebt Gij die moeder
Aan mij zo vroeg ontnomen,
U mag ik niet berispen,
Hoe zeer ik haar betreure;
Neen, Gij zijt wijs en heilig,
Mag ik U maar beminnen,
Mijn lieve Vader eren,
En moeders lessen volgen,
Dan zal ik bij mijn sterven
Bij U en moeder komen.
Wat zal dat zalig wezen!