De kleine misdienaar

Een kleine blonde koorknaap,
Ontsteld en aangedaan,
Kwam uit de mis des ’s morgens,
Te huis bij moeder aan.

‘Nooit moeder’, sprak hij wenend,
Met sidderend gebaar,
‘Nooit, dien ik pater Petrus
De mis nog, aan ’t altaar.’

‘Maar kindlief’, sprak de moeder,
‘Zeg mij wat vreest ge dan?
Die goede pater Petrus
Is zulk een goedheilig man.’

‘Men zegt dat somstijds eng’len,
In blinkend wit gewaad,
Rondom de pater zweven,
Als hij aan het altaar staat.’

‘Ach moe, gij moest eens weten’,
Hernam hij met droeve stem
‘Eerst was hij braaf en heilig,
Ik hield zoveel van hem.’

‘Maar hoor wat ik vanmorgen,
Met eigen ogen zag.
Ik zag een schoon klein kindje,
Dat op het altaar lag.’

‘En pater Peter lachte
Het schone kindje toe
En ook het kindje lachte,
Zo lief, zo blij te moe.’

Toen nam hij het in zijn handen,
En boog zich langzaam neer
Hij bracht het aan zijn lippen,
En ik zag het kind niet meer.’

‘Ik ben zo bang geworden,
Och moeder, nu ik weet,
Hoe die pater Petrus,
De kleine kinderen eet.’

‘Laat me maar bij U blijven,
Want als ik hem nog dien,
Och moeder, ’t is te vrezen,
Dan sterf ik ook misschien.’

De moeder stond bewogen,
Zij drukt haar kind aan ’t hart.
‘Ach kindlief’, sprak ze wenend,
Verban uw bange smart.’

‘Dat kind was ’t kindje Jezus,
Uw kleine lieve Heer.
Het daalde alleen uit liefde,
In ’s paters harte neer.’

‘Die goede pater Petrus,
Hij is Zijn beste vriend.
Hij bracht het in zijn harte,
Wijl hij het mint en dient.’

‘Ga morgen zonder vreze,
Weer naar de pater heen.
Hij nut geen and’re kinderen,
Slechts het Jezuskind alleen.’

‘En als gij groot zult wezen,
En Jezus veel bemint,
Dan komt ook in uw harte
Dat zelfde Jezuskind.’