De rat en de oester

Een veldrat zonder veel verstand
had aan zijn huisgenoten het land.
Hij liet zijn veld met graan
en kruidenhoopjes staan.
kroop uit z’n holletje om héél ver te gaan
de wijde wereld door. Zodra hij uit zijn hol
gekropen was, zei hij: ‘Hoe groot, die wereldbol’
‘Kijk! Dáár de Kaukasus en dáár de Alpennijnen!’

Zag daar de kleinste molshoop op
als naar de hoogste alpentop
en vond na twee drie dagen grote woestijnen.
Hij stond verwonderd aan het strand,
waar Thetis kwistig in het zand
veel oesters had gestrooid, naar links en rechts te staren
en wist zeker dat het grote schepen waren.
‘Mijn vader’ zuchtte hij, ‘was maar een kale jonker.
Omdat hij bang was, reisde hij alleen maar in het donker.
Hij hield niet van een uitje, maakte nooit een verre tocht.
Ik zag de oceaan en heb hier de woestijn doorzocht,
maar deed het kalmpjes aan. Wij reizen om te leren.’

Zo stond de rat daar als een meester te oreren.
Niet als de huisrat, die als hij aan boeken vreet,
de inhoud ervan opdoet, en er véél van weet.
Temidden van de oesters, met hun schelpen dicht,
zag hij er plots één open naar de zon gericht.
De zefier streelde haar, zij nam een zonnebad,
zoog zilte geuren en dronk zich aan zeewind zat.
Ze was zo blank, zo dik, een enig lekker hapje.
De rat, als een voyeur, deed een voorzichtig stapje
en piepte stilletjes: ‘Wat ligt daar in het zand?
Een hartig brokje voor een fijne lekkertand!
Dus, nu of nooit, ze is van mij!’

De rat kwam nog wat dichterbij,
keek in de oester, stak zijn nek nog méér naar voren.
De schelpen klapten toe en reddeloos verloren
was hij, die alles dacht te weten.
De oester heeft hem doodgebeten.

De fabel van de rat geeft ons een dubbele moraal:
voor wie zijn wereld nog niet kent, is reizen soms fataal.
En hij denkt een ander fijntjes op te slokken,
verliest soms zijn hoofd of hij verslikt zich en maakt brokken.