De schildwacht

Wat is die schildwacht droef en bleek,
Die nimmer lacht noch weent.
Die somber aan de grenspaal staat,
Als waar zijn blik versteent.

Tien jaren gingen er voorbij,
Toen was zijn kruin nog rood,
Toen was zijn aangezicht vol glans,
Thans is het dof en dood.

Als schildwacht staat hij op zijn post,
Na lange krijgman plicht,
En blikt in ’t dal beneden hem,
In het zachte schemerlicht.

Daar woedde lang de cholera,
Die oud noch jong verschoond
In ’t stille dorp beneden hem,
Daar waar zijn moeder woont.

Hij weet niet of zij is gespaard,
Of dat zij rust in ’t graf,
Want niemand ging naar hem omhoog,
Of daalden dalwaarts af.

Maar meer verlangen dan bij hem,
Is in zijn moeders hart,
Zij zit bij ’t lampke in haar hut,
En weent in stille smart.

Zij denkt alleen nog aan haar zoon,
Wist zich de wangen droog,
Zij neemt de stok, en kiest het pad,
Dat voert naar hem omhoog.

En in die koude winternacht,
Gaat daar het oudje voort,
Zij bidt: “Laat mij slechts horen Heer,
Van hem een enkel woord.’

Zij strompelt voort tot bij de post,
Een Werda klikt haar toe,
Nu jubelt luid haar moederhart,
Reeds van de tocht zo moe.

En weder klinkt ’t haar in ’t oor,
Wie daar, de derde keer,
Nu wil zij roepen, maar een schot,
Klinkt uit haar zoon’s geweer.

Toen door de wolken dicht en zwart,
Het zilveren maanlicht glom,
Toen dacht hij, wie toch kan het zijn,
Die straks dit pad beklom?.

Hij vindt een lichaam en blikt neer,
Och God, daar stuit zijn voet,
Daar stort hij op zijn moeders lijk
Haar borst bedekt met bloed.

En sedert heeft de schildwacht nooit,
Gelachen noch geweend,
En koud is nu zijn hart als ijs,
Zijn aangezicht versteend.

Zijn oog , het is als was…zo dood,
En bleek zijn jong gelaat,
Het is zijn moeders droeve beeld,
Dat altijd voor hem staat.