De schipper

Een schipper zat aan stille strand der middellandse zee.
Zijn harte klopte luid en bang,
verfronst, gelach verwrong zijn wang.
Zijn oog klom ontevrée,
soms balde hij de forse vuist
of daar de vijand stond.
Soms kreunde hij zo lijdenszacht,
en dan… ontsnapte klacht aan klacht
aan zijn verbleekte mond.

Soms stiet hij luide en woedend uit:
mijn gretige wraak ontsnapt gij niet.
Neen, bij de hemel die ons ziet.
U knakken dat zal ik!
Gij hebt me mijn bestaan ontroofd,
mij dag aan dag getard.
Doch eenmaal komt de beurt aan mij,
dan ken ik ook geen meelij meer,
dan breek ik U het hart!

Hier zweeg hij, vaal en uitgeput
en staarde voor zich uit.
Hij dacht aan wraak, gekoeld in ’t bloed
Doch… eensklaps steeg er uit een vloed
een krijsend noodgehuil.
Geen stonde of reeds is hij ter plaats
van waar de hulpschreeuw klonk.
Hij tuurt, en buigt en zoekt en ziet…
God!… Was dat het kind mijns vijands niet
dat in de golven zonk?

En hijgend dreunde hard zijn stem,
zou ’t uur der wrake slaan?
Ha!… Als zijn zoontje in zee versmoort,
dan wordt mijn vijands hart doorboord,
dan is mijn wraak voldaan.
Toen liep er een siddering
langs zijn ruw gebronsd gelaat,
hij hoorde een stem die hem verweet,
Zeg op, wat ’t knaapje U ooit misdeed
dat gij het sterven laat!

Hij springt – en tast – en plast,
en grijpt de kleine drenkeling vast
en brengt hem op het strand.
Doch zie… daar zinkt de schipper neer,
welk wonder heeft hij nu verplet.
Het knaapje dat hij heeft gered…
dat is zijn eigen kind!

En langs zijn rimpel ruw gelaat,
loopt lijze laan op traan.
Hij wrijft zijn zoontje keer op keer;
de kleine lieveling ademt weer
en kijkt zijn vader aan.
De Heer zij dank, wiens goedheid
mij dit knaapje tweemaal gaf.
Zo mocht de schipper, vroom en blij,
Gods zegen blijve mij ter zij
Mijn wraakzucht ligt in ’t graf.