Home / Gedichten / De stoel met de bloemen van blauw

De stoel met de bloemen van blauw

(J. Clinge Doorenbos)
Met dank aan Ingrid Ouwerkerk voor het insturen van de tekst

Pa had het de kleintjes verteld, al;
ze zeiden ’t elkander zacht na:
Nu moederke nooit bij hen t’rugkwam,
nu kregen ze een andere ma.
Dat moedertje nu was gestorven
begrepen die drie niet zo gauw.
Haar stoel stond precies op zijn plaats nog:
die stoel met die bloemen van blauw.

Op zekere dag kwam de moeder.
De kinderen keken haar aan,
Ze gaven heel netjes een handje,
in vader z’n oog blonk een traan.
Men zette zich rondom de tafel,
en Jantje van vijf zei: ‘Mevrouw,
die stoel daar, die is voor ons moeke.
die stoel met de bloemen van blauw.’

Begrijpend het teer kinderzieltje
liet zij moeders stoel ledig staan.
Zo zijn er eens dagen, toen weken,
toen maanden voorbij gegaan.
Op zekere dag kwam de kleinste,
die pakte haar vast aan d’r mouw
en vader zag ’s avonds een viertal
op die stoel met die bloemen van blauw.