De weerwolf

Komt, kienders, gaot zitten naost grootvao,
Stôkt ‘et vuur op den heerd flog wat ân;
Ge heurt toch zoo gerne van spoken,
Zit stil, dan vertel ‘k er wa van.

Toen ‘k jong was – ‘k bin nou ien de tachtig,
Al zestig jaor is ‘et geleên.
Waor blieft toch de tied? zoude zeggen –
Toen ‘k jong was en vlugger te been.

Toen kwiem ‘r is op eenmaol ‘et praotje,
Men wist nie heel krek uut wat mond:
’s Nachts lôpt met den klokslag van twaolef
Het derp rond ‘en vremd soort van hond.

Ik malde met weerwolven-praotjes,
Vertrouwde da spulleke ook niet;
En ‘k zei tot mien eigen: kom Frerik,
Geleuf ‘et nie veur da je ’t ziet.

Op ’n aovend, ’t was maonlicht en wienter,
Gao’k moerziel alleen ien de schuur
En leg me daor neer op ‘en strooibos
Te wachten tot ’s nachts twaolef uur. –

Daor heur ik den klokslag van twaolef,
’t Is wienter en hel schient de maon –
Mien haoren die riezen te bergen,
Wa zie ik?… De hond kumt er aon!

1k zie ‘em dicht bij – op tien passen –
Klein is ie, zoo’n takshond, precies!
‘k Mot ’t miene er van weten, zoo denk ik,
En roep heel onneuzel: kies! kies!

Daor wordt me da ding kriegel-nijdig,
En lôpt op ‘en draf naor de schuur…
Wordt grooter… kiekt de onderdeur over
Met oogen zoo gluuiend as vuur.

Parrrjen! zeg ‘k, en maok me uut de voeten,
En klauter de zoldering op,
Kom boven… daor steet ie veur ’t venster
Alweer met z’n grienzenden kop!

Nou breek ik de pannen aon stukken,
En klim op ‘et dak een twee drie;
(‘k Weet nòg nie, hoe ik ‘et dorst waogen).
Maor raoj er is, kienders, wa’k zie…

De hond wordt al grooter en grooter,
Zoo groot as ‘en hooimiet! veut meer!
Z’n haoren die stoengen as pieken –
Gen draod bleef meer dreug aon mien kleêr.

Daor drukt ie de twee veurste pooten
As lood m’ op de borst, dat ik stik –
En hapt met z’n muil waogwied open…
‘k Wier wakker, Goddank, van den schrik!

Gedrômd hê’k wel dukkels van spoken,
Gezien nooit of nimmer daorvan –
En toch bin ik diep ien de tachtig!
Stôkt, kienders, ‘et vuur nog wat ân.