Een schoon nieuwjaarsgeschenk (versie 1)

Sanders vader was een dronkaard die zijn zuurgewonnen loon
in de kroegen ging verbrassen tot verdriet van vrouw en zoon.
Ook het huisgezin leed armoe en ’t gebrek was soms zo groot
dat de stove zonder vuur bleef en de spinde zonder brood.

Daarom niettemin werd vader van de zijnen teerbemind
want zijn Sanderken, hoe jong nog, was een engelachtig kind.
Eens op een schonen nieuwdagmorgen kwam de jongen fris en lief
bij zijn ouders aan de tafel met zijn eerste nieuwjaarsbrief.

En hij las hun zijne wensen met een stemme zoet en klaar,
wensen van geluk en voorspoed en van zegen gans het jaar.
Moeder had de traan’ in d’ ogen, vader keek strak naar den grond
en als ’t lezen was geëindigd bleef het stille voor een stond

Sander, kind, sprak toen de vader met een vriendschap ongewoon
Sander, gij deed wel uw beste en uw brief is wonderschoon
Ziet, omdat gij nu zo braaf zijt, krijgt gij iets bijzonders nu
Denk eens na, wat zoudt gij willen, zeg het en ik geef het u

‘t Knaapje scheen eerst wat te peinzen, en nadat het zich beried
‘k Zou u wel iets willen vragen, vader, maar ‘k en durve niet.
Toe mijn jongen, spreek maar op dan, zeg me vrij wat gij begeert
Taart of suikergoed of speelding of een koekeman te peerd.

Neen ach vader, ‘t is al dat niet wat ik wensen zou vandaag,
maar iets dat ik sedert lang al aan Onze Lieve Here vraag.
En zijn vader strak omarmend smeekte fluist’rend hem in ‘t oor
Dat ge toch niet meer zoudt drinken, vader, wees niet kwaad daarvoor.

Door die woorden diep getroffen boog de man ‘t hoofd op de borst
en zijn zoon bleef hem omarmen, schoon hij niet meer spreken dorst.
Eindelijk hief hij weer het hoofd op, in zijn ogen blonk een traan
en zijn zoontje aan ’t harte drukkend: Sander, riep hij, ’t is gedaan

Weg de dranken en de kroegen, nooit meer zet ik daar een voet
en ik wil niet dat g’ om mij nog met uw moeder lijden moet
O, dat was een schonen nieuwdag, vader bleef zijn woord getrouw
En hij vond geluk en voorspoed bij zijn kind en bij zijn vrouw.