Dichter(es): Thea van Honk Met dank aan T.C.L van Honk voor het insturen van de tekst
Zij bereikte de leeftijd van negentig jaar. Haar geest vertoefde in haar jeugd.
Ze leefde eenvoudig, had het niet zwaar. Er werd voor haar gezorgd, tot haar vreugd.
Ze sprak met haar ouders, met haar man. Haar dochtertje wiegde zij op schoot.
Geloofde hen niet, die zeiden: “Dat kan immers niet? Die zijn al lang dood…”
Een verpleegster was als een zus voor haar. “Jij verandert ook niks, zeg” zei ze altijd.
De zuster lachte dan “Zo is het, Claar. Maar jij mag er ook zijn, lieve meid”.
Dan glommen die ogen… de tandeloze mond naar de verzorgster geheven.
Tevreden dat ze hier bekenden vond, bekenden, uit een vroeger leven.
En op een ochtend vond men haar. Ze was niet meer, was heen gegaan.
Op de gezegende leeftijd van 90 jaar. Niemand liet om haar een traan.
Alleen Martha, die haar zus mocht zijn. Zij huilde even om haar goede vriendin.
Waar zij nú was, daar was het fijn. Terugzien zou ze haar geliefde gezin.
De dood was als een vriend gekomen, bracht haar bij familie, maakte blij.
Niet langer in een wolk van dromen, maar zittend aan Gods rechter zij…
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
