Met dank aan Lutgarde Lievense-Nauts voor het insturen van de tekst
Vol vertrouwen klinkt de kerkklok terwijl de malle molen draait en de tijdgrens ongenadig nadert.
Scheldepolders schreien mensen huilen.
Onnozele hunkering naar troost.
Schaduwspel van schepen wijst Doel de wrange weg naar de ondergang.
Wat is een mens nog waard dat hij zal moeten vertrekken van huis en haard? Wat is de waarde van een dorp dat de vervlogen eeuwen levend begraven moeten worden?
De levensader van Antwerpen lokt en lonkt.
God nog aan toe: hoe kan iemand ooit zichzelf dit onvergeeflijke vergeven?
Depressie voorbij is... genieten van mijn dierbaren blij zijn met mijn vrienden stil zijn van…
X
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
