Het Paradijs

De contemplatie leek mijn zicht te klaren,
en immer dieper keek ik in de pracht
van ‘t hoge Licht, de Bron van al het ware.
Van dat moment af was mijn zeggingskracht
de mindere van mijn gezichtsvermogen,
en mijn geheugen faalt door overmacht.

Laat mij, o Licht, in Uw weldadigheid
ver boven sterfelijk begrip verheven,
iets van U schouwen zoals indertijd,
en wil mijn woorden zo’n bezieling geven
Dat ik een glimpje van Uw fonkeling
mag laten zien aan hen die na mij leven.

Ik zag hoe diep in die oneindigheid
liefde een boek maakt van de losse bladen
die alom in de wereld zijn verspreid:
de wezenheden en de myriaden
bijkomstigheden zijn er allemaal
versmolten in een eenheid zonder gade.
Ik zag de samenhang van het totaal,
geloof ik: mijn herinneringen baren
mij diepe vreugde, nu ik dit verhaal.

De mens raakt door dat Licht te contempleren
zo in Zijn ban dat het ondenkbaar lijkt
dat hij zijn blik er ooit van af kan keren,

Want al het goede waar de wil naar reikt
is in die Bron bijeen, en zo volkomen
dat alles buiten haar gebrekkig blijkt.

0 eeuwig Licht, slechts door Uzelf omgeven,
dat slechts Uzelf doorgrondt en, zo doorgrond,
Uzelf bemint en toelacht, bron van leven!

Ik bleef aandachtig en met open mond
naar de aan U gelijke cirkel kijken
die als reflectie binnen U ontstond,
en zag daarin het beeld van mijn gelijke,
de mens, dat als die cirkel was gekleurd;
een beeld waarvan mijn blik niet wilde wijken.

Als de meetkundige die het betreurt
dat hij de cirkel niet vermag te meten
en die vergeefs naar de principes speurt,
zo raakte ik toen van de wens bezeten
Meer van het beeld, zijn plaats in deze kring
en zijn versmelting met die vorm te weten.

Al was mijn eigen vleugelkracht gering,
een bliksemflits trof mijn begripsvermogen
en bracht mij van die dorst verzadiging.

Mijn kracht tot Godsaanschouwing was vervlogen,
maar als een wiel dat staag zijn kring beschrijft,
zo werden mijn gevoel en wil bewogen
door Liefde, die de zon en sterren drijf.