Kus der vier Jaargetijden

15 à 16 jaren droomde zij onschuldig en rein,
Toen zijn Miets en Eugène, tesamen gekomen het moest zo zijn.
Eugène speelde toneel, hij zag haar en zij zag hem,
Het klikte meteen, hij zei met bevende stem:
Geef mij eens een kus, maar zij zei ontdaan,
Nee dat mag je niet doen, maar liet hem begaan.
Ze deed bij de eerste kus, of het haar griefde
Zo begon voor Miets en Eugène de lente van de liefde

Zij bleven samen, de liefde die zo vroeg begon trouw,
Na Jaren verkering, wordt zij dan zijn vrouw.
Hun liefde tot in de banden gekluisterd viert hoog tij,
Hij neemt zijn vrouwtje, en zegt eindelijk ben je van mij.
Zij kussen elkaar met een vrolijke lach
En doen dat wel 30 keer per dag.
Nooit is het te laat een kus te geven,
Dit is de zomer van het leven.

Dan komen de kleintjes, en met hen de zorgen voor het bestaan,
Nog een kus voor de nacht daarmee is het gedaan.
Als hij van de mijn komt, is hij hartstikke moe,
Hij ligt met zijn mond open,als een hooischuur te gapen
En draait dan de rug, naar haar toe.
Miets zegt dan goede nacht man,
Nog een nachtkus, en weldra slaapt hij en weet nergens meer van.
Miets,ligt nog wakker, en zucht dan nog even,
Vroeger sliep je niet zo vlug, dit is de herfst van het leven.

Dat zij elkaar kusten, is al lang geleden voor het Gouden Paar,
Zij zijn oud geworden,en vergrijsd is het haar.
Maar herinneringen komen weer boven, op het Gouden Feest,
Dan zegt Miets gans verlegen, maar wij zijn ook eens jong geweest.
Dan spitst zij haar mond, met een kunstgebit in
En drukt Eugène een kus op zijn stoppelige kin.
Zo’n lekkere kus, heb je mij al lang niet meer gegeven,
Het is vanzelf gekomen de winter van het leven