(Albert Verwey 1865-1937) Met dank aan Jeanne Albers voor het insturen van de tekst
Ik zag u eens, mijn koning, toen de muur Spleet en in de enge cel, nu maatloos groot, Stondt gij wiens diadeem om ’t voorhoofd sloot En beide uw ogen waren sproeiend vuur.
En met uw lans troft gij den draak, ’t onguur Gedrocht, karbonkel-ogig: door dien stoot Sprong ’t bloed zwart-rood en spoot omhoog en vloot Gelijk een stroom en daar ik staar en tuur
Windt hij door groene weiden en de stad Rijst aan zijn boord en schepen wieglen er Vol schat en volk naar de ondergaande zon.
Ik zat als op een heuvel en ik kon Den schemer zien die oprees, vaag en ver – En ’t was alsof ik in uw schaduw zat.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
