Twee jongens van de Molenlaan

Mijn gedachten gaan naar de Molenlaan
Naar vader Jan en moeder Margriet.
Ik zie daar ons oude huisje staan
De mooie molen aan de Vliet.

Dit verhaal is niet verzonnen
Een verhaal van kind, tot man;
Het begint bij de kakschool van de nonnen
Het eerste dat ik mij herinneren kan!

Op de school kon men genieten;
Alleen die nare dokter in ’t Veld:
Door hem werden neten en de pieten
Heel nauwkeurig opgeteld!

Moe had ’n hekel aan die man;
Zij mocht hem niet erg lijden,
Want met lysol en oliekan,
Kon zij luis en neet bestrijden!

Het was vele jaren later
Dat ik aan dit middel dacht,
We hebben thuis ’n grote kater
Met ’n dikke vlooienvacht

Wij namen water met lysol,
We zouden dat klusje wel eens rooien,
En spraken tot de kater liefdevol:
“We gaan je vandaag ontvlooien!”

Het is uit met het gedonder;
We gaan je helpen uit den nood
‘We stopten hem even kopje onder…
De vlooien leefden, de kat was dood!

Ons oude huis, een zolder en ’n luik,
Daar denk ik nog dikwijls aan,
Een groentetuin, een bessenstruik.
Door de pannen scheen de maan!

Van deez’ zolder een mooi verhaal;
Het gaat af en toe wat stinken.
Het is niet zo’n fris onthaal.
Maar u mag ons niet verlinken!

Wij waren aan het bootje varen
Bij de molen aan de Vliet,
In ons zak, ’n paar sigaren
Gepikt van pa, hij wist het niet!

We waren stiekem aan het roken;
De sigaar ging van mond tot mond,
Mijn maag begon wat op te spoken,
In mijn broek voelde ik wat stront!

Broer Jan behoefde niets te leren;
Hij rookte als een grote vent,
De sigaar was in de kortste keren
Volledig aan haar end!

Maar het was ook met ons gedaan;
Het was duidelijk en klaar,
Daar kwam ons papaatje aan;
We waren letterlijk de sigaar!

Pa was hels; Pa was boos.