Vrouwke Misère

Vrouwke Misère, zo errem as Job
bewoonde een schuurke, zo klein as ’n schop
Mar aachter dè schuurke daor zaagde gij staon
‘nen boom mee wel duuzend peeren eraon,
Van die lekkere, zuute, sappige flappe
mar iedereen die kwaam ervan gappen.

Eens kwaam er ’n menneke, oud en krom,
bij Vrouwke Misère aankloppen om
wè -d’-eten veur z’ne leegen derm
En Vrouwke Misère zee: “erm helpt erm,
onneuzele hals, kom gaaw in m’n huuske,
Hier hedde m’n brood, maok mar gaaw ’n kruuske”.

“En hedde dan eiges nog iets veur oe maog?”
“Be neeje, geen krumeltje meer vandaog!”
“Maor menske, dan komde in hongersnood”
“Be neeje, ’n mensch gao zo gaaw nie dood!”
“Ge bent ’n goei ziel! En hedde te klaogen,
dan meugde aon mijn een vraogske vraogen!”

En Vrouwke Misère verzuchtte: “Och,
Ik zee wel erm, mar ik hè toch genog!
Die dieven, die zijn hier m’n enigste plaog,
ze steele m’n peere weg, alle daog!
Ik wò’ dè die dieven en lekkerbekken
vort altij aon mènnen boom bleve plekken!”

“Dè zel gebeuren!” zee ’t ventje en ’t gong!
en lijk as d’n boom stikvol peeren hong
zo hongen aon d’n boom, d’n merrege daornao
een bende bengels te bemmelen, jao,
mee al d’r moederkens aon d’r beene…
mar los kwaam d’r van die bengels genen eenen!

En Vrouwke Misère ha’ lol veur tien:
naa kos ze d’r peeredieve dan zien!
Ze liet ze hange toe ’s aves laot,
toe schaand van de buuren en heel de straot!
Van dieën dag af ha’ ze peere mee hopen.
Ze kost ervan eete en ok nog verkope!

Mar op ‘ne merrege kwaam Pietje Den Dood
hij klopte aon den deur en ’t vrouwke verschoot
Al waar ze versleete en errem en oud
ze waar nie bizunder mee Pietje vertrouwd.
“’t is tijd”, zee Pietje, “dus Vrouwke Misère,
gao gaaw mee me mee, al doede ’t nie gère!”

“’t is goed”, zee Vrouwke Misère wè bleek,
terwijl ze omhoog in den peereboom keek,
“maor ’t is vandaog nogal dorstig weerke.
Piet, hedde geen zin in een lekker peerke?
Toe klimt er mar in, ge he ’t veur ’t vatte
A’k dood zè komen die jong ze maor jatte.”

En Pietje den Dood, onneuzelen hals,
ha trek in die peere, ze zaogen er malsch
en sappig en rijp, aanlokkelijk uit…
Hij klom in d’n boom… en bleef plekken aon ’t fruit!
“Daor haangde gij naa”, riep Vrouwke Misère
“ge hangt er heel goed al doede ’t nie gère!”

Van dieën dag af gong geniemand meer dood:
al vielde in ’t waoter, al aate gin brood,
al ree er ‘ne waogen mee tunnekes bier
rats over oe heen, da deerde oe geen zier.
Al hadde soms iemand z’nen hals afgesnejen,
veur dood gaon haddie geen kaans en geen rejen!

Den Dood zaat gevangen, d’ellende die bleef
en ieder die gong buiten de schreef
De daogen van Noë, die kwaamen weerom,
omdetter den dood in dieën peereboom klom.
Et wier d’r ’n wèreld vol lol en misère
’n kermis vol tobbers, vanwege die peere!

Mar Vrouwke Misère vroeg zoo aon ons Peer:
“hoe gao-g-et nog mee oe daorbove meneer?”
“Och lao me toch los, ik mot aon de streup,
want heel de wèreld die raokt in de kneup!”
“Ge hangt daor veilig”, zee Vrouwke Misère,
“ik laot oe nie los, waant ik leef te gère.

Mar ‘k heb ’n veurstel: ik laot oe weer vrij,
Wanneer gij mij altij laot leeve! Naa gij!”
“Akkoord”, zee Pietje, “dè neem ik aon,
tot ’t end van de wèreld meude bestaon”.
En Piet ervandeur en al heurde ’t nie gère
Den dood leeft nog altij, en ok de misère.