Eenzaam strekt de nacht zich uit de lakens wit het bed ijskoud geen warme hand geen kloppend hart geen blik geen woord geen liefdevol gebaar het bed blijft koud en eenzaam lang de nacht.
De sluimer van de zoete slaap komt heel zacht naderbij dan ziet zij hem die zij verloor hij komt alleen voor haar zijn warmte schenkt het kleumend hart een zee vol hoop op leven.
De dag valt hard en koud op een verlaten hart maar met de tijd vergeelt het beeld van de herinnering doch plots is ’t daar heel onverwacht zo helder als de spiegel die haar weemoed ziet.
Met een vleugje weemoed Kostbaar zijn de herinneringenaan vervlogen kinderjarenhet ouderlijk huis, de straat waarin je…
Weemoed Uit de bloemen en de bomenStijgt een onbepaalde klacht's Avonds als ik…
X
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
