Eenzaam strekt de nacht zich uit de lakens wit het bed ijskoud geen warme hand geen kloppend hart geen blik geen woord geen liefdevol gebaar het bed blijft koud en eenzaam lang de nacht.
De sluimer van de zoete slaap komt heel zacht naderbij dan ziet zij hem die zij verloor hij komt alleen voor haar zijn warmte schenkt het kleumend hart een zee vol hoop op leven.
De dag valt hard en koud op een verlaten hart maar met de tijd vergeelt het beeld van de herinnering doch plots is ’t daar heel onverwacht zo helder als de spiegel die haar weemoed ziet.
