Home / Gedichten / Zacht briesje

Zacht briesje

Met dank aan Geert Draaijer voor het insturen van de tekst

Het is een doordeweekse maar zwoele zomeravond.
Na een wat trage en slopende tropische dag,
zit ik nog even in mijn tuintje.
Ik probeer me hiermee te ontspannen voor het (niet kunnen) slapen.
Een zacht briesje streelt mijn vochtige huid, vooral mijn hoofd.
Het voelt alsof een geliefde vol hartstocht in mijn gezicht ademt.

De vaalblauwe hemel, al tijden ontdaan van zijn wattendeken,
schemert een mysterieuze oneindigheid.
Mijn gebrande huid voelt klam van de zwetende aarde
en mijn door slikken gemartelde keel krimpt als een drogende kurk.

Een dappere doch uitgeputte vogel,
die zojuist haar schuilplaats heeft verlaten,
tjilpt zo schel als op een piccolo een streng afkeurend zonneprotest.
De helse koperen ploert,
die uit schaamte diep achter de horizon tracht weg te duiken,
heeft het dagelijks leven, met zijn priemende hitte,
als na een alles vernietigende bosbrand volledig stil gelegd.
Zijn alles verwoestende kracht,
doet de aarde nog laat, zuchtend nasmeulen.

Het huis, dat mijn ziel herbergt,
voelt zwaar, doch mijn geest voelt licht.
Onzinnig denken lukt me zelfs op dit moment nog nauwelijks meer.
Maar, over het algemeen valt over het zonnetje
vandaag weer niet te klagen.
Ook al lijken mijn hersenen te koken, de zon krijgt ze nimmer gaar!