Veilige haven

ik verdrink in mijn verdriet

lijk een losgeslagen boot

zoek stuurloos een veilige haven

ben een schip in nood

dan zie ik in de verte

iets wat op een kade lijkt

met mensen die zwaaien

ik hoop dat ik hen bereik

ondanks het hevig deinen

in golven laag of hoog

zie ik soms heel even

een schitterende regenboog

een regenboog van warme

liefdevolle mensen

een veiliger haven

kan ik mij niet wensen

Hetty Wachter

17 januari 2007

Liefde
Liefde is als de lente
waar je altijd intens naar verlangt
Liefde is een woord wat alles zegt
Een knuffel, een kus, een arm om je heen
Liefde is waar over wordt gezongen
door de eeuwen heen

Constance Franzani

17 januari 2007

Ontwaakt!

een leven lang geleefd

als de kloon van háár

die mij jaren geleden baarde

die mij jaren vormde

en mij jaren kneedde

maar nooit lief had

ik zat levenslang vast

in haar overweldigende macht

en miste de kracht

en illusie die te overwinnen

ik was en bleef de voeding

voor haar negatieve kracht

zij ontnam mij voorgoed mijn vader

maar gaf mij haar minnaar

om mij als kind te misbruiken

kreeg geen kans mezelf te zijn

een eigen normaal leven te leiden

door haar enorme macht

en vernietigende kracht

mijn eigen leven te leiden

bleek slechts een utopie

ook en zelfs na haar dood

bleef haar invloed levend

die ik nog steeds niet herkende

of het zelfs maar voelde

ik bleef de prooi van háár

anderen zagen een sterke vrouw

stevig in haar schoenen

bestand tegen goed en kwaad

met goede baan en gezin

en naarmate jaren verstreken

gelukkig niet mijn gevecht

om innerlijk te zijn die men zag

inmiddels ben ik jaren ouder

nog steeds niet de kracht

niet langer te zijn als gevormd

volgens het onwaarachtige patroon

van de vrouw die mij baarde

die mijn innerlijk lang misvormde

niet van mij hield

ik wil mijn leven herstarten

de komende jaren leven

als de vrouw die ik echt ben

in zwakke en sterke tijden

met mijn dieren, vrienden

en vooral MIJN kind

waar IK heel veel van HOU !

Hetty Wachter

16 januari 2007

Hoogvliet

 een dorpje aan de Maas

wat huisjes en winkeltjes

op of onderaan de dijk

moordenaartje *) naast de weg

tjokt op weg naar het strand

stopt even bij Hoogvliet

gemist… dan heb je pech

het dorpje aan de Maas

overlevend de watersnood

bouwde een flat en een school

en nog een paar erbij

het dorpje werd groter

werd haast een echte stad

gesloopt werd de boerderij

het dorpje aan de Maas

werd een wijk van Rotterdam

en zou dat heel snel merken

er kwam beweging in Hoogvliet

het kleine dorpje is nu groot

vernieuwd, modern en compleet

en het houdt niet op, nog niet

het dorpje aan de Maas

waar ik de stekkies heb zien groeien

van ons nu prachtige ruige bos

alle wijken heb zien bouwen

met veel groen voor dier en kind

daarin wil ik wel wonen, want…

ONS dorpje is een volwaardige STAD

*) Moordenaartje, zo heette het stoomtreintje dat van Rotterdam naar Oostvoorne reed, speciaal dus voor het strand. En dat werd zo genoemd omdat het regelmatig alles en iedereen aanreed. Dus het is een Rotterdams (en hoofdzakelijk ook nog Rotterdam-Zuid) bijnaam voor dat treintje. 

Hetty Wachter

15 januari 2007

1966 – 2006

11 november

40 jaar geleden

in de vroege ochtend

een loeiende ambulance

in een race tegen de dood

van nog ongeboren kind

naar het Erasmus 10 hoog

specialisten, assistenten

en veel apparatuur

werkend uur na uur

mét de angstige vrouw

jouw toekomstige moeder

vechtend voor haar kind

dat kind kwam na uren

bont en blauw en luid

wilde duidelijk leven

na dat zware gevecht

eindelijk in de armen

van dolgelukkige moeder

die pijn en angst vergat

strelend de baby

die zo dapper vocht

het niet op wilde geven

een meiske met pit

niet voor even

maar haar hele leven

dat meiske bleef een kanjer

van baby naar kleuter

van tiener naar volwassen vrouw

we hebben samen

heel veel meegemaakt

letterlijk lief en leed gedeeld

gelachen en gehuild

soms eventjes gevlucht

omdat we iets verdrietigs

zelf wilden doorleven

maar altijd is er de band

heel sterk en voor het leven

Ik hou je!

Mams

Hetty Wachter

15 januari 2007

Bolero!

 ik zou de bolero willen dansen

met blote voeten in het zand

langs de vloedlijn van mijn woelige leven

een witte duif in mijn warme hand

ik zou mijn armen willen slaan

om de oranje-rode ondergaande zon

voor hij in de rimpelloze zee

zal verdwijnen achter de horizon

de zee was zo vaak getuige

van mij stille pijn en verdriet

door golven verwoestend geweld

de mensen … zij zagen het niet

eindelijk is hij gestreden

die jarenlange ongelijke strijd

verdwenen is de maskerade

van de mens die in stilte lijdt

verzonken is mijn triest verleden

in de diepte van die peilloze zee

de kracht van de schuimende golven

nam de pijn naar de einder mee

ik dans de bolero bij avondzon

met blote voeten in het zand

volg de vloedlijn van mijn nieuwe leven

een witte duif rust in mijn hand

mijn hand rust in jouw hand

Hetty Wachter

14 januari 2007

Bunkerdrama

ik kan de slaap niet vatten

dus de radio maar weer aan gezet

luisterend naar Nachtvluchten

in mijn veilige warme bed

en blijf dan ontzet doodstil liggen

aanhorend een dramatisch verleden

over 74 op elkaar geperste vrouwen

in Kamp Vught en afgrijslijk geleden

allen op elkaar geperst in een 9 m2

kleine en donkere benauwde cel

waardoor de dood van tien vrouwen

voor allen een 14 uur durende hel

luisterend naar zo’n triest verhaal

verteld door zij die er nu nog zijn

doet een mens enorm ontnuchteren

maakt eigen problemen zo klein

de vrouwen die het overleefden

herdenken dit drama ieder jaar

om weer een stuk te verwerken

even weer samen, met elkaar !

Toelichting:

Het ‘bunkerdrama’ is een voorbeeld van de wreedheden in het kamp. Toen één van de vrouwen uit barak 23B in de kampgevangenis (de ‘bunker’) werd opgesloten, protesteerde een aantal vrouwen daartegen. Kampcommandant Grünewald liet als vergelding zoveel mogelijk vrouwen in één cel bij elkaar opsluiten. In cel 115 zaten uiteindelijk 74 vrouwen op elkaar geperst op een oppervlakte van 9 m2, met nauwelijks ventilatie. Zondagmorgen 16 januari gaat na 14 uur de deur van de cel open. Tien vrouwen hebben de nacht niet overleefd.

Tineke Wibaut, slachtoffer van het bunkerdrama:
‘Toen het licht uitging barstte de paniek in volle hevigheid los. Het was een vreemd aanzwellend geluid, dat af en toe wat afebde en dan weer opnieuw aanzwol. Het werd voortgebracht door biddende, gillende en schreeuwende vrouwen. Sommigen probeerden er doorheen te roepen om de vrouwen tot kalmte te manen en geen zuurstof te verspillen. Soms hield dat, heel even, maar dan begon het weer. Het hield niet op, die hele nacht niet, het werd alleen minder geluid. De hitte werd verstikkend.’

Jaarlijks wordt deze gebeurtenis in besloten kring herdacht.

Hetty Wachter

13 januari 2007

Woorden

woorden

het woord

het juiste woord

het lijkt zo simpel

ik denk

ik zoek

ik voel

angst

ik ben stom

ineens

voel ergens diep

wat ik zeggen wil

doch stik

slik

en zwijg

ja, ik

Hetty Wachter

12 januari 2007

Spoorloos…
44 jaren geleden
je was een kleine jongen
aan de hand van je grote zus
die keer dat ik je zag
jij was mijn kleine broertje
helaas voor slechts één dag

ben nu al een tijd op zoek
naar mijn kleine broertje
voor slechts één dag
naamloos is hij verdwenen
onbereikbaar voor
die andere grote zus
 

Hetty Wachter

12 januari 2007

Wolfsong

 het regengordijn valt gestaag

en verbergt het dichte woud

waar de bomen elkaar omarmen

ze zijn groot en eeuwenoud

zij horen een klagend huilen

en zien een strompelend lijf

van een jonge wolvin

zoekend waar de moeder blijft

die ging er met de roedel vandoor

en heeft haar jong verlaten

zonder nog een keer om te zien

het huilen zal niet baten

de wolvin legt zich moede neer

verscholen onder het dichte groen

angstig voor die eenzame wereld

niet wetend wat te doen

de roedel wolven is verdwenen

hun huilen nog amper te horen

de wolvin is hongerig en koud

ze voelt zich intens verloren

daar hoort ze geritsel in het gewas

ziet op een afstand hem daar staan

een wolf die zachtjes huilt

hij kan niet alleen verder gaan

langzaam lopen ze naar elkaar

zij angstig, hij behoedzaam

de roedel op de achtergrond huilt

steeds verder van hen vandaan

de regenval is gestopt

de avondzon schittert fel

in het woud is het erg stil

de oude bomen volgen het spel

op afstand elkaar bespiedend

leggen ze zich eindelijk neer

de rust daalt over de bergen

het woud en kalme meer

zij voelt zich veilig nu

en valt in een diepe slaap

hij kijkt op haar toe

terwijl hij ondertussen waakt

bij het eerste ochtendgloren

wordt zij ineens beslopen

een andere wolf eist zijn recht

moet het met de dood bekopen

want HIJ verdedigt haar

zal haar het woud uit leiden

om samen het meer te ontdekken

nieuwe vijanden te bestrijden

ze lopen, spelen en slapen

steeds dichter bij elkaar

en ook het woelige water

betekent geen enkel gevaar

moederwolf verdween in de bergen

waardoor ze haar jong verwondde

maar die heeft haar geliefde wolf

voor eeuwig gevonden

Hetty Wachter

11 januari 2007

Soms ….

soms heeft het leven
onverwachte vriendschap
en herkenning te geven
 
je zag elkaar soms lopen
zonder die ander echt te zien
in jezelf weggedoken
 
dan is er de dag
een onverwacht moment
wederzijdse glimlach
 
is het door de dieren
dat zij elkaar ontmoetten
de lijn laten vieren
 
tot nemen en geven
van gedachten en gevoel
oprecht meebeleven
 
soms heeft het leven
onverwachte vriendschap
en herkenning te geven

Hetty Wachter

10 januari 2007

Als een meeuw ….

als een meeuw op de zilte golven
zo streek je neer in mijn bestaan
ik was al zo lang vergeten
hoe het met liefde kan gaan

vergeven is de helse pijn
door verkeerde woorden mij aangedaan
want mijn liefste, je bent het echt
mijn LEVEN mijn hele BESTAAN

Hetty Wachter

9 januari 2007

Voor JP
de bitterheid verwoord
door teveel mensen
die hun levenswaarde
zo intens verwensen
vluchtend in een drug
kent soms geen grenzen

voor allen om ons heen
met dat stukje verdriet
dat niemand kent
dat niemand ziet
je bent niet echt alleen

Hetty Wachter

8 januari 2007

Stilte van de nacht

in de stilte van de nacht
zit zij roerloos
de ogen toe
luisterend naar het ritme
van haar bloedend hart
het lijf zo moe

in de kilte van de nacht
haar roerloos lijf
haar bruisende brein
als een gekooide wolf
geluidloos schreeuwend
in eindeloze pijn

Hetty Wachter

8 januari 2007

Nachtuil

de nachtuil fladdert doelloos rond
iedere dag de gehele nacht
voortdurend en geheel machteloos
steeds een nieuwe aanval verwacht

de nachtuil gaat wel verder
probeert snel weer te vergeten
dat wat er was er niet meer is
het waarom nooit zal weten

Hetty Wachter

7 januari 2007

Het is stil op straat

het is stil op straat
het is stil in huis
alles ligt in diepe rust
behalve mijn hart
behalve mijn hoofd
dat is in het donker
van alle rust beroofd
het bonkt en het suist
er sluimert paniek
die slaat toe in de nacht
met verstikkende kracht

het maakt me weer eenzaam
zo ontzettend alleen
ik zou willen vluchten
maar weet niet waarheen
ver weg van mijn fouten
en groeiende zorgen
de angst voor de onmacht
diep in mij verborgen
jaren en jaren aaneen
voelt dat zo onnoemlijk
onherstelbaar alleen

Hetty Wachter

6 januari 2007

Moe

ik ben soms zo moe
niet door het harde werken
in een baan naast mijn gezin
die tijd is voorbij
ik ben moe van onnodig zijn
het doet er niet meer toe

ik moet leren leven
met de pijn van mankementen
in mijn lijf, niet in  mijn geest
dus weer energiek en blij
omdat mijn geest dat nodig heeft
dat alleen doet er nog toe

Hetty Wachter

6 januari 2007

’t Loopt tegen het Nieuwe Jaar
Een grijze lucht die miezer wast
Het kwik wijst dertien graden
Het Jaeger blijft nog in de kast
De wanten in de lade

van

Adriaan en Ineke van Dam

17 december 2006

De gestoofde kool
Als ik danig ben bedrogen
Of moedwillig voorgelogen
Of men doet niet wat beloofd
Is de kool me weer gestoofd

Kolen stoven stuit mijn borst
Behalve boerenkool met worst

Adriaan van Dam

17 december 2006