SeniorPlaza | Nostalgie

Home / Nostalgie

Nostalgie

(klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)

Cilla Black werd als Priscilla Veronica White op 27 mei 1943 geboren in Liverpool. Ze had een protestantse vader en een katholieke moeder. Zij en haar drie broers groeiden op in een van de ruigste wijken van Liverpool. Het gezin was erg muzikaal en haar familie stimuleerde haar om haar aangeboren zangtalent verder te ontwikkelen door haar vaak te vragen om voor hen op te treden.

Podium Cavern club

Na haar schooltijd ging ze werken als typiste. Aan het eind van haar tienertijd was ze vastbesloten om niet een gewoon kantoormeisje te blijven, maar om beroemd te worden. Ze wilde meer van het leven en ze was veel te vinden in de trendy Cavern club, waar ze een baantje had als garderobejuffrouw. Het was een perfecte plaats om je tussen de opkomende sterren uit die tijd te begeven. Zo kon ze hen laten horen hoe ze kon zingen en ze probeerde om met hen samen op te treden. In zo’n ander toevluchtsoord voor de trendy mensen uit die tijd, Zodiac, serveerde ze koffie. Daar ontmoette ze voor het eerst haar toekomstige man, de Britse liedjesschrijver Bobby Willis.

Door de steun van haar vrienden werd ze al snel een kleine beroemdheid in de buurt waar ze woonde. Ze trad op met toekomstige beroemdheden die de grondleggers waren van de Mersey Sound, zoals The Beatles, Gerry and the Pacemakers en Rory Storm and the Hurricanes.

Door een toeval kreeg Prisccilla, die door haar vrienden altijd Cilla genoemd werd, een nieuwe artiestennaam. De muziekkrant Mersey Beat maakte een fout en schreef over Cilla Black in plaats van Cilla White. Dat vond ze een betere artiestennaam en dus gebruikte ze die naam voortaan bij haar optreden.

Het duurde niet lang voor ze onder de aandacht kwam van Brian Epstein, een locale talentenscout en manager van The Beatles. Ze werd aan Epstein voorgesteld door niemand minder dan John Lennon die aan Epstein vroeg om haar uit te nodigen voor een auditie. Door een combinatie van nerveusiteit omdat The Beatles achter haar stonden en het feit dat The Beatles (omdat ze niet gerepeteerd hadden) inzetten in een toonhoogte die zij zelf altijd gebruikten maar die voor Cilla ongeschikt was, werd de auditie een flop. Maar later zag Epstein haar in de jazzy Blue Angel Club optreden met het nummer “Bye, Bye Blackbird”. Dit overtuigde Brian Epstein wel en op 6 september 1963 ondertekende zij een contract waarmee Epstein haar manager werd. Zij werd zijn enige vrouwelijke vocaliste.

Brian Epstein

Cilla en Epstein hadden al gelijk een goede band. Vanaf het moment dat hij haar onder zijn hoede kreeg koesterde hij de gedachte dat hij een nieuwe Judy Garland van haar kon maken. Zijn vertrouwen, gecombineerd met het talent dat Cilla had, zorgden ervoor dat ze de befaamde producer van onder andere The Beatles en Shirley Bassey, George Martin, er eenvoudig van konden overtuigen om een contract met haar af te sluiten voor het label Parlophone Records (een dochtermaatschappij van EMI).

Niet lang daarna maakte ze haar eerste plaat met een nummer geschreven door John Lennon en Paul McCartney, “Love of the Loved”. Lennon en McCartney zouden in de toekomst nog veelnummers voor haar schrijven. Ze had het nummer vaker gehoord bij de optredens van The Beatles in de Cavern club. De plaat, haar debuutplaat dus, werd op 27 september 1963 uitgebracht. Het was maar een matig succes in de Engelse hitlijst.

George Martin

Maar haar tweede plaat werd wel een succes. Epstein had het nummer ontdekt tijdens een reis door de Verenigde Staten. “Anyone Who Had a Heart” was een nummer van Burt Bacharach dat in de Verenigde Staten een grote hit was van Dionne Warwick. Cilla volgde de Amerikaanse top 100 nauwgezet en daardoor kende ze het nummer dus al voordat Epstein haar suggereerde om dit nummer op te nemen. Begin 1964 bracht ze de plaat uit en het werd haar eerste nummer 1 hit in Engeland.

Haar producer George Martin had de rechten verworven voor de perfecte opvolger, een Italiaanse ballade “Il Mio Mondo”, dat werd vertaald in “You’re My World”. Met dit nummer brak ze ook door in de Verenigde Staten en de rest van de wereld. Ze trad als gevolg van dit succes over de wereld op met honderden uitverkochte concerten in de periode dat de bij EMI onder contract stond (1963-1978).

Gedurende verschillende jaren had ze veel succes met liedjes die geschreven waren door haar vriend Paul McCartney. In 1964 maakte ze ook nog een uitstapje naar de film met haar rol in “Ferry Cross the Mersey”. De verhouding tussen Cilla en Brian Epstein was in 1966 een beetje bekoeld omdat ze vond dat hij niet genoeg aandacht aan haar besteedde en hij daarnaast publiekelijk bekend had dat hij LSD gebruikte. Ze wilde overstappen naar een andere manager, Robert Stigwood. Voordat ze dat gedaan had overleed Epstein op 27 augustus 1967 aan een overdosis drugs. Na zijn dood en haar optreden in de totaal geflopte film “Work is a Four-Letter Word” ging het slechter met haar carrière. Haar laatste hit had ze in 1969 met het nummer “Surround Yourself with Sorrow”.

In augustus 1967, slechts een paar dagen voor zijn dood, had Epstein er echter voor gezorgd dat ze een overstap kon maken naar televisie. Dat bleek een slimme zet. Met haar eigen show voor BBC televisie trok ze geregeld meer dan 20 miljoen kijkers. Haar populariteit op de Engelse televisie heeft tientallen jaren geduurd. Ze kreeg er een reeks van onderscheidingen voor.

Huwelijk

In 1969 trouwde ze met Bobby Willis, die intussen ook haar manager geworden was. Ze kregen vier kinderen: Robert (geboren in 1970), Ben (geboren in 1973), Ellen (geboren in 1975, te vroeg geboren en al na twee uur overleden) en Jack (geboren in 1980). Met Bobby was ze 30 jaar getrouwd tot aan zijn dood op 23 oktober 1999. Bobby was toen nog maar 57 jaar oud en hij stierf aan de gevolgen van longkanker.

Cilla en Robert

In 1996 werd ze door Koningein Elizabeth II benoemd tot Officer of the order of the British Empire (OBE).

Na de dood van Bobby werd hun zoon Robert haar manager. Op de televisie had ze succesvolle programma’s als Surprise ! Surprise ! en Blind Date.

Op 4 januari 2003 kondigde ze in een live uitzending van Blind Date aan dat ze na 18 jaar stopte met de presentatie van dit programma. De producers van het programma waren van deze beslissing niet tevoren in kennis gesteld. Ze tekende een nieuw platencontract bij haar oude platenlabel EMI Records en ze ging werken aan een reeks nieuwe opnames voor een verzamelalbum. Ze wilde dat het publiek haar ook zou herinneren als zangeres. Dat jaar werd ze 60 jaar en zat ze 40 jaar in de showbusiness. Het verzamelalbum met 80 nummers “The Best of 1963-78” kwam dat jaar uit en tevens verscheen aan het eind van dat jaar haar biografie “”What’s It All About”. Het boek werd een bestseller.