SeniorPlaza | Nostalgie

Home / Nostalgie

Nostalgie

(klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)

Nat King Cole werd als Nathaniel Adams Coles geboren in Montgomery (Alabama). Als jaar van zijn geboorte wordt soms 1915 of 1917 gehanteerd. Zoals veel zwarte kinderen uit arme families in het zuiden van Amerika in die tijd had ook hij geen geboortecertificaat. Zijn geboortedag werd wel goed onthouden, namelijk 17 maart, omdat het die dag ook St. Partrick’s Day was. Tijdens zijn leven vulde Nat ook verschillende geboortejaren in op officiële documenten. Maar zoals zijn biograaf, Daniel Mark Epstein, op het formulier van een volkstelling uit 1920 ontdekte, had de familie een zoon Nat die in 1919 geboren was. Zijn geboortedatum was dus 17 maart 1919.

Zijn vader, Edward Coles, was slager en diaken van de Baptistische kerk. Toen Nat vier jaar was verhuisde de familie naar Chicago (Illinois), waar zijn vader predikant werd in de True Light Baptist Church. Hij had toen al een oudere broer, Eddie en twee zusters Evelyn en Edie-Mae. Zijn jongere broers Lionel (Freddie) en Isaac werden in Chicago geboren. Zijn moeder Perlina was organiste in de kerk en zij leerde hem al heel jong piano spelen. Al op zijn vierde zong hij “Yes, We have no Bananas”, waarbij hij zichzelf (tweehandig !) begeleidde op de piano. Al snel daarna kreeg hij pianoles. Zijn moeder wilde dat hij later klassiek concertpianist zou worden en naast Jazz en Gospel Muziek leerde hij dus ook klassieke muziek spelen, “van Bach tot Rachmaninoff” zoals hij later zei.

Op zijn twaalfde speelde hij al op het orgel in de kerk van zijn vader en zong hij ook. Maar zijn interesse ging eigenlijk uit naar Jazz.

De familie woonde in de wijk Bronzeville van Chicago, een wijk die eind jaren twintig beroemd was om zijn nachtleven en zijn Jazz clubs. ’s Avond sloop Nat het huis uit om bij de clubs buiten rond te hangen en te luisteren naar bijvoorbeeld Louis Armstrong of Earl Hines.

Zijn ouders waren niet erg gelukkig met zijn keuze voor de Jazz, omdat die muziek geassocieerd werd met nachtclubs en het uitgaansleven. Maar zijn broers Eddie, Fred en Isaac waren al Jazzmusici en ze konden hem dus niet tegenhouden.

Op zijn veertiende vormde hij een band bestaande uit 14 orkestleden The Royal Dukes, waarmee hij ging optreden. Ze speelden voor weinig geld en, als er geen geld was, voor hot dogs en hamburgers. Nat zong toen nog niet omdat de anderen zijn stem niet mooi vonden. Hij had als pianist zo’n succes dat zijn oudere broer Eddie (bassist) naar Chicago kwam om met hem te gaan optreden. Zij vormden een nieuw sextet de Eddie Coles Solid Swingers. Ze hadden het geluk dat ze een contract voor een half jaar kregen in de Panama club. Daar traden ze tot vroeg in de morgen op en dan moest Nat nog naar school. Dat was niet vol te houden en op zijn vijftiende besloot Nat om de school te verlaten.

Met de band maakte hij in juli 1936 zijn eerste platenopnames met de nummers “Honey Hush, Thunder Bedtime” en Stompin’ at the Panama”.

Nadine Robinson

In de Panama club ontmoette hij Nadine Robinson, die als danseres in de club optrad. Nadat het contract met de Panama club afliep, werd de band ontbonden en traden Nadine en Nat toe tot de cast van Shuffle Along, een zwarte musical revue, waarbij Nat optrad als pianist. Toen de show door Californië trok trouwde hij op 27 januari 1937 met Nadine. Hij was nog net geen 19 jaar oud en Nadine was 29 jaar, dus zo’n 10 jaar ouder.

Maar de Shuffle Along revue stopte er plotseling mee toen ze in Long Beach waren en Nat raakte zonder werk. Om aan de kost te komen ging hij in Los Angeles als pianist in bars werken. In een van die bars werd Nat ontdekt door een andere club eigenaar, Bob Lewis, die hem vroeg om een kleine groep te vormen en voortaan de “s” van zijn achternaam weg te laten. Lewis wilde een traditioneel kwartet, maar Nat kon op zo’n korte termijn slechts twee andere geschikte muzikanten vinden. Met Wesley Prince (bas) en Oscar Moore (gitaar) begon de Nat Cole Swingers Three aan hun optredens in de club van Lewis. Het bijzondere was dat dus een drummer ontbrak, iets dat later door andere Jazzbands werd nagedaan.

Het tussenvoegsel King dat men aan zijn naam toevoegde komt waarschijnlijk van het kinderversje Old King Cole.

Als snel gaf Bob Lewis de groep een nieuwe naam, Nat King Cole Trio. Ze speelden eerst alleen maar instrumentale nummers. Er gaan wel verhalen dat Nat ging zingen omdat een dronken klant er op stond dat hij “Sweet Lorraine” zou zingen. Het is waarschijnlijker dat hij begon te zingen om het monotone van alleen maar instrumentale nummers te doorbreken. Er zat een kleine kern van waarheid in het verhaal. Klanten vroegen wel vaker of hij wilde zingen. Op een avond vroeg een klant hem een lied te zingen dat hij niet kenden. In plaats daarvan zong hij “Sweet Lorraine”. Ze kregen er samen 15 dollarcent fooi voor. Hoewel het trio bekendheid genoot in de streek was een tournee door het land niet echt succesvol.

Nat King Cole Trio

Maar toen Glenn Wallichs, liedjesschrijver Johnny Mercer en producer Buddy DeSylva in 1942 Capitol Record oprichtten, herinnerde Wallichs zich dat hij Nat en zijn band ontmoet had. Hij besloot om een contract met hen te tekenen. In 1943 had het trio zijn eerste hit “Straighten Up and Fly Right”.

In juni 1946 nam hij het nummer “The Christmas Song” op met zijn trio, maar de studio vond dat er iets aan ontbrak en op 19 augustus 1946 werd het nummer opnieuw opgenomen met toevoeging van een strijkersectie. Hij nam het nummer daarna nog twee keer op, in augustus 1953 en ten slotte in 1961 voor zijn dubbelalbum “The Nat King Cole Story”. De laatste opname was in stereo.

Andere hits waren onder andere “Sweet Lorraine,” “It’s Only a Paper Moon,” en “Get Your Kicks on Route 66”.

Hij verdiende met zijn hits veel geld voor Capitol Records. Ze lieten een nieuw gebouw neerzetten, de Capitol Tower, waarvan men daarom zei “The House that Nat built”.

Nat en Maria

In 1946 ontmoette Nat bij zijn optreden in de Club Zanzibar in New York zijn tweede vrouw, Maria Ellington (hoewel ze een tijd optrad met Duke Ellington was ze geen familie). Zij trad als zangeres op in Club Zanzibar en ze werden verliefd op elkaar. Op 22 maart 1948 scheidde hij officieel van Nadine Robson om een aantal dagen daarna, op 28 maart 1948, te trouwen met Maria. Haar ouders waren tegen het huwelijk omdat ze Nat ’te zwart’ vonden. Ze kregen vijf kinderen: dochter Natalie (geboren in 1950), vervolgens adopteerden ze Carol (geboren in 1944, ze was de dochter van Maria’s zuster), ze adopteerden zoon Nat (geboren in 1959, overleden in 1995 op de leeftijd van 36 jaar) en ze kregen de tweelingzusjes Casey en Timolin (geboren in 1961).

Van oktober 1946 tot april 1948 had het trio een wekelijkse radioshow van 15 minuten.

In 1948 scoorde Nat een grote hit met “Nature Boy” en daarmee was zijn naam voorgoed gevestigd.

Na hun huwelijk woonden Nat en Maria eerst een paar maanden in een hotel, terwijl ze op zoek waren naar een huis. Ze vonden een huis in Engelse Tudor stijl aan de South Murrayfield Road in het Hancock Park in Los Angeles. Helaas kreeg hij tegenwerking van de buurtbewoners van deze “witte” buurt. Hij ontving een brief van de bewoners waarin ze stelden dat ze geen “ongewenste” mensen in de buurt wilden hebben. Hij antwoordde met een brief dat ook hij tegen “ongewenste” mensen in de buurt was en dat, als hij er een zou zien, zijn buren de eersten zouden zijn die dat van hem te horen zouden krijgen. De dag dat ze in het huis kwamen wonen vroegen hun buren om politiebescherming en een tijd lang had het huis van hun buren bewakers. Er werden erg vervelende dingen tegen hen ondernomen. Hun hond werd vergiftigd en er werd het woord “Nigger” in het gras voor hun huis gebrand. Toen de buren zagen dat zelfs een rechtszaak tegen hen ze niet kon intimideren accepteerden ze hun nederlaag en langzamerhand ook de Coles zelf. Een aantal jaren na zijn dood verkocht zijn weduwe Maria het huis aan een welvarende Afro-Amerikaanse familie.

Nat realiseerde zich dat hij meer hits scoorde als hij solo zong met een Big Band, dan dat hij scoorde met Jazzmuziek met zijn Trio. In 1951, nadat hij met het lied “Mona Lisa” weer een grote hit had, verliet hij het trio en stopte hij met zelf piano te spelen op zijn grammofoonplaten.

Deze beslissing was een keerpunt in zijn carrière en er volgden vele hits, zoals “Unforgettable,” “Ballerina,” “When You’re Smiling,” en “Those Lazy, Hazy, Crazy Days of Summer” die hem wereldberoemd maakten.

Intussen zocht hij nieuwe uitdagingen door te gaan optreden in de films “The Blue Gardenia” en “Small Town Girl” en in het televisiedrama “Song for a Banjo” in 1953. Zijn laatste film was “Cat Ballou”, een film die pas na zijn dood uitkwam.

In 1956 werd hij in Birmingham (Alabama) op het podium aangevallen door drie leden van de North Alabama White Citizens, terwijl hij het lied “Little Girl” zong. Het was kennelijk een poging om hem te ontvoeren. De aanval begon achter in de zaal van waaruit de drie mannen door het gangpad renden naar Nat en zijn band. Er werd door de bewaking snel een einde aan gemaakt, maar in het tumult werd hij van zijn pianokruk gegooid en blesseerde hij zijn rug. Hij maakte het concert niet af en hij trad daarna nooit meer in het zuiden van Amerika op. Een vierde persoon die erbij betrokken was werd later gearresteerd. Ze werden allemaal voor het gerecht gebracht en veroordeeld.

In november 1956 kreeg Nat zijn eigen show op NBC televisie, The Nat King Cole Show. De show werd gesponsord uit de algemene reclame-inkomsten van NBC en had geen eigen sponsoren. De show bood topamusement met muziek van het Nelson Riddle’s Orchestra en topartiesten en had de persoonlijke steun van de baas van NBC (die zijn managers beval: “Vindt sponsoren of er gaan koppen rollen”). Het begon als een show van iedere week een kwartier, maar dat werd in 1957 uitgebreid naar een half uur. Door gebrek aan sponsoren was er maar weinig geld beschikbaar. Veel van Nats vrienden uit de muziekwereld, zoals Frank Sinatra, Harry Bellafonte, Ella Fitzgerald en Sammy Davis Jr. traden, uit respect voor Nat’s talent en wat hij probeerde te doen, op voor weinig of geen salaris. Na een jaar waren er nog geen sponsoren gevonden omdat veel bedrijven hun klanten in het zuiden van Amerika niet voor het hoofd wilden stoten. Die wilden geen zwarte mensen op de televisie. NBC wilde er nog wel mee door gaan. Maar Nat trok verbitterd de stekker er uit. Zijn laatste show was in december 1957.

Eind 1964 kreeg hij een vervelende hoest en een brandende pijn in zijn borst. Zijn laatste album “L-O-V-E” werd opgenomen van 1 tot 3 december. Nat was altijd een zware roker geweest die wel drie pakjes KOOL mentholsigaretten per dag rookte. Hij dacht dat hij door het roken zijn zware stem zou behouden. Daarom rookte hij meestal een aantal sigaretten vlak voor een platenopname. Nu werd er bij hem in december een snel groeiende longkanker geconstateerd. Hij stierf aan de gevolgen van deze longkanker in het St. Johns Hospital in Santa Monica (Californië) op 15 februari 1965. Hij werd net nog geen 46 jaar oud. Er werd een eredienst voor hem gehouden in de St. James Episcopal Churg in Los Angeles. Hij werd begraven in het Freedom Mausoleum op het Forest Lawn Memorial Park in Glendale (Los Angeles).

In de zomer van 1991 bracht zijn dochter Natalie een album uit met liedjes die een eerbewijs waren aan de muziek van haar vader. Bij het nummer “Unforgettable” (1961) werd haar stem gemixt met die van haar vader. Het werd een hit. Het nummer en het album wonnen maar liefst zeven Grammy Awards in 1992.

Kijk en luister naar Nat King Cole

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

Route 66

Sweet Lorraine

It’s Only a Paper Moon

(I Love You) For Sentimental Reasons

The Chrismas Song

Mona Lisa

Nature Boy

Too yong