SeniorPlaza | Nostalgie

Home / Nostalgie

Nostalgie

(klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)

Frankie Laine werd op 30 maart 1913 als Francesco Paolo LoVecchio geboren in de Italiaanse buurt (“Klein Italië”) van Chicago. Hij was de oudste van acht kinderen van zijn vader Giovanni en zijn moeder Cresenzia (meisjesnaam Salerno). Zijn ouders waren Italiaans immigranten, afkomstig van het plaatsje Monreale (nabij Palermo op Sicilië). Zijn vader werkte als een waterverkoper bij de spoorwegen in Chicago. Hij werd later gepromoveerd tot spoorwerker. Zijn vader ging vervolgens naar de ambachtschool en hij werd kapper. Een van zijn beroemdste klanten was de gangster Al Capone. De familie LoVecchio had banden met de maffia. De jonge Francesco woonde een tijdje bij zijn grootvader toen die werd doodgeschoten door een rivaliserende partij.

Francesco trad voor het eerst op in het koor van de Onbevlekte Ontvangenis Kerk, waar hij misdienaar was. Toen hij 15 jaar was trad hij op in de danszaal, de Merry Garden. Hij zat toen nog op de Lane Technical School en na schooltijd werkte hij in een apotheek.

Nadat hij zijn school had afgemaakt ging meedoen aan marathon danscompetities als lid van de Merry Garden’s. Met hen ging hij op tournee. Op de affiche stond hij in die tijd nog steeds onder de naam Frank LoVecchio.

Nadat hij verschillende danswedstrijden in Stamford (Connecticut) en Chicago had gewonnen, verliet hij de groep en vertrok hij op 18-jarige leeftijd naar Baltimore om daar deel te nemen aan een dansmarathon. In 1932 (het was de tijd van de Grote Depressie) behaalde hij met zijn partner Ruthie Smith een nog nooit overtroffen dansrecord van 3.501 uur in 145 achtereenvolgende dagen op Million Dollar Pier in Atlantic City (New Jersey). Onder zijn 101 tegenstanders was Joey Ray die had deelgenomen aan Olympische mijl. In totaal deed hij mee aan 14 dansmarathons, waarvan hij drie keer eerste werd, één keer tweede en twee keer vijfde.

Frankie verhuisde naar Los Angeles. Op een dag zag hij een jongetje in doodstrijd in een zwembad en hij redde hem van de verdrinking. Zijn naam was Ronnie Como, de zoon van de zanger Perry Como. Hij bleef zijn leven lang bevriend met Como. Het toeval wil dat hij in 1937 de opvolger werd van Perry Como bij de band van Frank Carlone. Maar zijn ritmische manier van zingen paste niet goed bij de band en hij werd ontslagen. De volgende tien jaar trad hij op in kleine clubs. Als hij geen werk had, had hij losse baantjes, zoals uitsmijter in een biertent, autoverkoper, fabrieksarbeider, dansleraar en zingende ober. Soms had hij ook geen dak boven zijn hoofd en sliep hij op een bank in het park.

In 1938 kreeg hij een baan als zanger bij WINS radio, waarmee hij $ 5 per week verdiende. Toen hij kwam solliciteren vond de programmadirecteur dat hij zijn naam moest veranderen omdat hij de naam LoVecchio te buitenlands vond klinken en Francesco LoVecchio te ingewikkeld vond om door de omroepers te worden uitgesproken. De programmadirecteur wilde zijn naam veranderen in Lane, maar Francesco voegde een “i” aan zijn achternaam toe en zijn voornaam veranderde men in Frankie. Dat alles om verwarring met de operazangeres Frances Lane, die optrad bij een radiostation uit de omgeving, te vermijden.

Al snel echter besloot WINS dat ze niet langer gebruik van zijn diensten wilden maken en ze ruilden hem in voor een jong zangeresje. Hij kon vervolgens gaan werken voor een radioshow bij NBC. Maar toen hij net zou beginnen viel Duitsland Engeland aan en werden alle reguliere radio-uitzendingen afgelast en vervangen door uitzendingen voor de militairen.

Hij stopte weer met zingen en zijn volgende baan was werken bij een munitiefabriek waar hij het voor die tijd enorme salaris van $ 600 in de maand verdiende. Tijdens zijn tijd bij defensie begon hij voor het eerst eigen liedjes te schrijven. In de munitiefabriek kwam hij in contact met een trio zangeressen. Hij verloofde zich met de leadzangeres. De groep was al opgemerkt door Johnny Mercer, zanger en liedjesschrijver en een van de oprichters van Capitol Records. Hij overtuigde Frankie ervan dat hij hun agent moest worden en met hen naar Hollywood moest vertrekken.

Dat deden ze in 1943 en Frankie zong in die tijd de muziek in van verschillende Hollywood films. Hij was het die de stem van Danny Kaye zong in de komedie “The Kids From Brooklyn”.

Fischer/Laine

In Los Angeles raakte hij bevriend met de diskjockey Al Jarvis en de componist en pianist Carl Fischer, die samen met hem liedjes schreef en hem op de piano begeleidde tot hij in 1954 overleed.

Toen het succes voor de meidengroep begon te komen verbrak het zangeresje van de groep de verloving met hun steeds loyaal gebleven manager Frankie. Toen Al Jarvis erachter kwam hoe slecht de meidengroep Frankie behandeld had weigerde hij nog langer hun plaatjes te draaien, waardoor hun carrière al snel voorbij was.

Eind 1946 was hij aan het werk in de Billy Berg Club in Hollywood toen hij ontdekt werd door Hoagy Carmichael. Frankie wist niet dat hij in de zaal zat en bracht Carmichaels lied “Old Rocking Chair” ten gehore. Het leidde tot een contract bij de pas opgerichte platenmaatschappij Mercury.

In 1947 introduceerde hij zijn lied “That’s My Desire” in de Vine Street Club in Hollywood. Het werd zijn eerste gouden plaat en het zorgde ervoor dat zijn naam in de muziekwereld gevestigd werd. Voordat hij de plaat opnam had hij nog een schuld van $ 7.000. De eerste royalty’s die hij voor de plaat ontving waren vijf keer zoveel.

Carmichael

Hij betaalde gelijk al zijn schulden af, behalve die aan Perry Como. Hij had eens wat geld van hem geleend om naar een optreden te kunnen reizen. Maar Como weigerde nu om dat geld terug te ontvangen, waarbij hij grapjes maakte dat Frankie in de komende jaren nog veel meer geld zou verdienen.

Laine en Nan

Op 15 juni 1950 trouwde hij met de actrice Nan Grey en hij adopteerde haar twee dochters, Pam en Jan, uit haar vorige huwelijk. Hij bleef met haar getrouwd tot aan haar dood op 25 juli 1993.

Hij was ook een eersteklas jazz zanger en tegen 1952 behoorde hij tot de top van de platenartiesten en had hij zijn eigen show in het “Paladium” in Londen. Hij had in die tijd ook nog een gastoptreden voor koningin Elizabeth II.

Vanaf eind jaren veertig begon hij ook in een aantal muziekfilms op te treden, zoals “Make Believe Ballroom” (1949), “When Youre Smiling” (1950), “Sunny Side Of The Street” (1951), “Rainbow ‘Round My Shoulder”(1952), “Bring Your Smile Along” (1955), “He laughed Last” (1956) en “Meet Me in Las Vegas” (1956). Het waren films die buiten Amerika wel veel succes hadden, maar in Amerika veel minder en dus maakte het van hem in Amerika geen filmster. In Amerika had hij meer succes met het nieuwe medium, televisie.

Op televisie had hij drie variétéshows: “The Frankie Lane Hour” (1950), “The Frankie Lane Show” (1954 en 1955) en “Frankie Lane Time” (1955 en 1956).

In de jaren zestig reisde hij de hele wereld rond met een repertoire van zijn hits uit het verleden. Het nieuwe repertoire dat hij bracht had een meer religieus karakter.

In 1980 zag hij kinderen zonder schoenen in een park spelen. Hij stuurde een verzoek naar radiostations in heel Amerika om geld in te zamelen voor schoenen om die rond Kerstmis te kunnen schenken aan arme families met kinderen. Er werden duizenden dollars opgehaald.

Hij deed meer charitatief werk, zoals voor “Meals on Wheels”, een organisatie die maaltijden brengt naar mensen thuis die niet in staat zijn om hun eigen voedsel te kopen of klaar te maken. Daarnaast deed hij onder andere nog veel voor het Leger des Heils.

Zijn carrière kwam in de jaren tachtig wat op een lager pitje te staan omdat hij een drievoudige en een viervoudige bypass operatie aan zijn hart onderging.

In 1988 maakte hij nog een tournee door Engeland, waarbij zijn optreden net zo energiek was als vroeger.

In 1993 kwam zijn autobiografie uit, die hij met een knipoog de titel “That Lucky Old Sun” gaf. Het werd boek werd heel goed verkocht.

Nadat hij eerst een drie jaar durende relatie had gehad met Anita Craighead, die eindigde toen zij overleed, trouwde Frankie op 86-jarige leeftijd op 5 juli 1999 met Marcia Ann Kline. Met haar bleef hij tot aan zijn dood getrouwd.

Kort na de terroristische aanslagen op de Twin Towers op 11 september 2001 nam hij zijn laatste plaat op met de nummers “Taps” en “My Buddy”. De plaat was opgedragen aan de brandweermannen van New York. Frankie heeft bepaald dat de opbrengsten geheel ten goede komen aan de brandweermannen van New York.

In 2005 verscheen hij nog in een muziekspecial bij PBS (publieke zender), ondanks dat hij niet lang daarvoor een beroerte had gehad. Hij zong het lied waar het voor hem allemaal mee begon “That’s My Desire”. Hij kreeg een staande ovatie van het publiek. Het was zijn laatste optreden.

Op 6 februari 2007 stierf hij aan een hartverlamming in het Scrips Mercy Hospital in San Diego (Californië). Zijn familie legde de volgende verklaring af: “Hij zal voor altijd herinnerd worden door de prachtige muziek die hij de wereld schonk, zijn scherpzinnigheid, zijn gevoel voor humor en de liefde die hij met zo velen deelde.” Er werd op 12 februari 2007 een herdenkingsdienst voor hem gehouden in de Onbevlekte Ontvangenis kerk op de campus van de Universiteit van San Diego. De volgende dag werd zijn as en die van zijn vroegere vrouw Nan Grey verstrooid in de Atlantische Oceaan.

Zijn bijnamen waren: Mr. Rythm, America’s Number One Song Stylist, Old Man Jazz en Old Leather Lungs.

Een aantal van zijn grootste hits zijn: “That’s My Desire” (1947), “Mule Train” (1949), “Jezebel” en “Cry of the Wild Goose” (1950), “On The Sunny Side Of The Street” (1951), “I Believe” (1953) en “Moonlight Gambler” (1957). Hij zong de titelsong van de succesvolle televisieserie “Rawhide” uit begin jaren zestig met de toen nog jonge Clint Eastwood in de hoofdrol. Samen met Carl Fischer schreef hij het nummer “We’ll Be Together Again”.