SeniorPlaza | Nostalgie

Home / Nostalgie

Nostalgie

(klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)

Bobby Vinton werd als Stanley Robert Vintula Jr. op 16 april 1935 geboren in het Amerikaanse Canonsburg (Pennsylvania) een plaatsje in de buurt van Pittsburgh. Hij was het enig kind van Stanley Vintula (artiestennaam Stan Vinton) en Dorothy Studinsky, beiden van Poolse afkomst. Zijn vader was een lokale bandleider en dus kwam de jonge Stanley al vroeg in aanraking met de muziek. Toen hij vijf jaar oud was zong hij al in de band van zijn vader en tegen de tijd dat hij tien jaar oud was speelde hij klarinet in de band van zijn vader. Toen hij 16 jaar oud was en op de Middelbare School zat vormde hij zijn eigen band waarin hij trompet speelde.

Met het starten van zijn eigen band gebruikte hij de artiestennaam van zijn vader (Vinton) maar hij ging zijn tweede naam Bobby gebruiken om verwarring met de naam van zijn vader te voorkomen. Bobby focuste op het leiden van de band en ze speelden op schoolfeestjes en partijen in de buurt van Pittsburg.

Na zijn Middelbare School ging hij een muziekstudie volgen aan de Duquesne Universiteit. Zijn studie kon hij bekostigen van wat hij met zijn band verdiende. Tijdens zijn studie specialiseerde hij zich in het componeren van muziek, waar hij ook in afgestudeerd is. Tegen die tijd kon hij ieder muziekinstrument uit de band bespelen: piano, klarinet, saxofoon, trompet, drums en hobo.

Eind jaren vijftig diende hij een tijdlang in het Amerikaanse leger als assistent van de aalmoezenier en hij speelde er trompet. Tijdens een verblijf met het leger in Japan deed hij inspiratie op voor een van zijn latere hits “Mr. Lonely”.

Na zijn militaire dienst richtte hij een nieuwe band op, waar hij nu ook in zong. Deze band mocht later in een variétéshow bij CBS optreden. Een in die tijd populaire diskjockey in Pittsburgh was diep onder de indruk en maakte een demotape van de band die hij opstuurde naar CBS Records. Het leidde ertoe dat Bobby in 1960 een contract bij hun dochtermaatschappij Epic kreeg. In het begin van zijn carrière werd Bobby gemanaged door Allen Klein, die later de manager werd van The Beatles en de Rolling Stones.

Maar Bobby was in het begin niet erg succesvol en Epic wilde een eind maken aan hun samenwerking. Hij mocht echter contractueel gezien nog twee singles opnemen. Van een stapel afgewezen nummers haalde hij in 1962 het lied met de titel “Roses are Red” (rozen zijn rood), gecomponeerd door Al Byron en Paul Evens. Het lied werd een grote hit en stond vier weken lang op nummer één in de Amerikaanse top 100.

Op 17 december 1962 trouwde hij met Dolly Dobbin. Tot op heden zijn ze nog steeds bij elkaar. Ze hielden hun huwelijk voor jaren geheim, omdat de platenmaatschappijen dachten dat hij beter zou verkopen als hij vrijgezel was. Tot op de dag van vandaag draagt hij daarom nooit een trouwring. Bobby en Dolly kregen vijf kinderen: Robert (speelt zijn vader in de film “Goodfellas” uit 1990), Kristin, Christopher, Jennifer (die later toen ze trouwde haar naam officieel liet veranderen in Hannah) en Rebecca.

In 1963 volgde opnieuw een nummer één hit, “Blue Velvet” (blauw fluweel), oorspronkelijk een hitje van Tony Bennet in 1951, en in 1964 “There ! I Said It Again” (daar ! ik zei het opnieuw) en “Mr. Lonely” (meneer eenzaam). Dit laatste nummer werd zijn persoonlijke favoriet. Na deze successen nam hij afscheid van zijn band en ging hij verder als een soloact.

De door hemzelf geschreven hit uit 1966, “Coming Home Soldier” was een favoriet bij de verzoekprogramma’s voor de soldaten tijdens de koude oorlog en het Vietnam tijdperk. Dit nummer werd vaak aangevraagd door soldaten die op het punt stonden om aan boord van de “Freedom Bird” te gaan die hen naar huis bracht.

Freedom Bird

Door de komst van de Britse groepen naar Amerika (ook bekend als de Britse Invasie) nam zijn populariteit wat af. Maar toch had hij in de jaren erna nog 28 top 40 noteringen. Vaak met covers van bijzondere liedjes uit begin jaren zestig, zoals “Halfway to Paradise” (halverwege naar het paradijs, 1968) en “Take Good Care of My Baby” (pas goed op mijn liefje, 1968). Een aantal van deze liedjes haalde zelfs de top tien, zoals “Please Love Me Forever” (hou asjeblieft voor altijd van mij, 1967) en “I Love How You Love Me” (ik hou van de manier waarop je van me houdt, 1968).

In 1971 en 1973 speelde hij in films met John Wayne, “Big Jake” (dikke Jake) en “The Train Robbers” (de treinrovers).

Ook in de jaren zeventig haalde de “Poolse Prins”, zoals zijn bijnaam was, nog top veertig noteringen met Evry Day of My Life (iedere dag van mijn leven) en Sealed With a Kiss (bezegeld met een kus) in 1972. In datzelfde jaar maakte Epic Records een einde aan hun relatie met Bobby omdat ze vonden dat hij onvoldoende succes had.

Maar onverschrokken ging Bobby door. Hij stak $ 50.000 van zijn eigen geld in een door hemzelf geschreven nummer “My Melody of Love”. Dit nummer was gedeeltelijk in het Pools. Dat een gedeelte in het Pools was kwam omdat zijn moeder naar een show van hem was gegaan en ze geen enkel lied van hem in het Pools had gehoord. Dus daarom was de tekst, op verzoek van zijn moeder dus, gedeeltelijk in het Pools. Nadat hij was afgewezen door zeven verschillende grote platenmaatschappijen kocht uiteindelijk ABC Records zijn idee. Het resulteerde in een nummer één hit in 1974, waarvan er miljoenen platen verkocht werden. Poolse Amerikanen in heel de Verenigde Staten omarmden het nummer als hun nieuwe volkslied. Er volgde daardoor een ook nog een zeer succesvol album onder titel “Melodies of Love” en verder vloeide er een half uur durende televisieshow uit voort. Deze show, de “The Bobby Vinton Show” liep van 1975 tot 1978. In 1978 kwam CBS met de “Bobby Vinton’s Rock N’ Rollers, een uur dat speciaal gewijd was aan platen die hoog in de hitlijsten stonden.

Bobby besloot ook om, samen met Robert E. Burger, een autobiografie te schrijven. Die kwam in 1978 uit onder de titel “The Polish Prince” (de Poolse prins).

Een van zijn grootste prestaties was dat hij zijn eigen theater ontwierp dat in 1993 geopend werd. “The Bobby Vinton Blue Velvet Theatre” in Branson (Missouri) is een blauw theater in Europese stijl. Het theater heeft 1.600 stoelen, heeft wandtekeningen op het plafond en Italiaanse dakpannen. In 2002 verkocht hij het theater. Het treedt er nog één keer per jaar op en af en toe ook elders in de Verenigde Staten.

Bobby Vinton heeft een ster op de Hollywood Walk of Fame. In zijn geboorteplaats Canonsburg is een straat naar hem vernoemd, de Bobby Vinton Boulevard. Ze wilden ook een standbeeld voor hem oprichten, maar Bobby weigerde dat omdat hij vond dat de $ 100.000 die dat moest gaan kosten aan belangrijker zaken in Canonsburg besteed konden worden.

Kijk en luister naar Bobby Vinton

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

Roses are red

Roses are red (kortere versie)

Blue Velvet

There ! I Said It Again

Mr. Lonely

Halfway to Paradise

Take Good Care of My Baby

Please Love Me Forever