SeniorPlaza | Jaren 1945-1950

Home / Jaren 1945-1950

Jaren 1945-1950

(klik op de plaatjes om ze te vergroten en op de blauwe titel van de liedjes om ze te horen en te zien)

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

Buitenlandse vrouwelijke artiesten

Populaire zangeressen en groepjes

De muziekcultuur van vlak vóór en vlak ná de oorlog is verrassend genoeg bijna hetzelfde gebleven. De rampspoed van de oorlog heeft slechts een geringe invloed gehad op de ontwikkeling van de muziek. In de jaren dertig was het all swing dat de klok sloeg, aangevoerd door de vele grote Amerikaanse dansorkesten. En eind jaren veertig maakten swingorkesten en bigbands nog stééds de dienst uit. In 1945 had Doris Day, als zangeres van het orkest van Les Brown, haar eerste Amerikaanse nummer 1-hit: “A Sentimental Journey“; het nummer was bijzonder populair onder Amerikaanse militairen in Europa. Uit Brazilië kwam in 1948 De Samba! De zangeressen uit die tijd straalden stijl en élégance uit.

Zangeressen van de jaren veertig

Marlène Dietrich

(1901-1992)

Marie Magdalene Dietrich wordt in 1901 geboren in Berlijn. In 1922 staat ze voor het eerst op het toneel en als actrice verschijnt ze op het witte doek in kleine filmrolletjes. In 1923 treedt ze in het huwelijk met Rudolf Sieber, van wie ze een jaar later dochter Maria Elizabeth krijgt. Haar eerste hoofdrol speelt ze in de film “Die Frau, Nach Der Man Sich Sehnt” (de vrouw waar de man naar verlangt), maar haar doorbraak komt 1930 met de film “Der Blaue Engel” (de blauwe engel) waarin ze de femme fatale Lola speelt. Marlène besluit haar carrière voort te zetten in Hollywood. Ze maakt vervolgens 7 films met regisseur Josef von Sternberg. Marlène Dietrich was actrice en zangeres en wist door haar oogopslag, houding en lange benen, vele mannen het hoofd op hol te brengen.

Toen Adolf Hitler aan de macht kwam, die haar overigens adoreerde, vertrok Marlene naar Amerika en werd daar op 6 maart 1937 officieel Amerikaans staatsburger. Dit zat veel Duitsers tot ver na de oorlog dwars. Als fel tegenstander van Hitler trad Marlene op voor de geallieerde troepen. Haar oorlogslied “Lili Marleen” groeide curieus genoeg uit tot een favoriet van de geallieerde troepen én het nazi-leger. De statige en zelfverzekerde Dietrich treedt na de oorlog nog maar één keer op in haar geboorteland, maar het Duitse publiek onthaalt haar met een fluitconcert en ze keert nooit meer terug.

Marlène begint, wanneer haar filmcarrière stokt, een nieuwe loopbaan als zangeres en entertainster. Concerttournees en optredens in Las Vegas met een orkest onder leiding van Burt Bacharach brengen haar nieuwe faam. Met Marlène zelf gaat het minder goed: zij raakt verslaafd aan alcohol, slaappillen en barbituraten en heeft steeds meer moeite haar ouderdom te verbergen. Op tournee in Australië breekt Marlène spontaan een van haar fameuze benen. In 1974 was haar laatste optreden. Een jaar later speelde ze in haar laatste film getiteld “Just A Gigolo“.

In 1979 verschijnt de autobiografie van Marlène Dietrich, “Nur mein leben”. Dit boek werd in 1984 verfilmd door Maximillian Schell. De laatste jaren van haar leven leidde de vrouw, die ooit aanbeden werd door miljoenen mannen, een eenzaam en teruggetrokken bestaan. Op 6 mei 1992 overleed Marlène Dietrich op eenennegentig jarige leeftijd in haar slaap in een hotelkamer in Parijs. Ze werd begraven in Berlijn dat haar eindelijk vergeven had.

Greta Keller

(1903-1977)

Greta Keller was een van oorsprong een Oostenrijkse zangeres die in de jaren dertig en veertig furore maakte als cabaret zangeres en Hollywood-actrice. Op de leeftijd van acht jaar begon Greta dans- en toneellessen te volgen. In 1929 kreeg ze een platencontract aangeboden bij Ultraphon. Ze ging van Wenen naar Praag en Berlijn, had daar veel succes, en werkte samen met Peter Igelhoff en Peter Kreuder. Greta danste en zong met Marlène Dietrich op Broadway. Meer dan vijfenveertig jaar was haar stem bekend over de hele wereld. In haar geboorteland werd ze de ‘Great Lady Of Chanson’ genoemd en deze bijnaam vergezelde haar naar Londen en Amerika.

Haar donkere stem timbre straalde intimiteit uit en in de fijne nuances daarin hoorde men lijden, weemoed en ironie. Greta maakte opnamen over de hele wereld. De grootste kracht van Greta was het vermogen zich aan te passen, ze zong elk liedje op een unieke manier. Haar repertoire bestond uit liedjes uit de jaren 1930/40 en populaire liedjes. Greta trouwde met filmacteur David Bacon, die in 1943 vermoord werd. De moord werd nooit opgehelderd. Niet lang daarna werd hun kind dood geboren. Tijdens de oorlogsjaren verhuisde ze naar New York, na de oorlog keerde Greta weer terug naar Europa. Een paar jaar voor haar dood, was haar stem te horen in de Academy Award winnende film “Cabaret” (1972) waarin ze het lied “Heirat” (huwelijk) zingt. Tot kort voor haar dood, in 1977, stond Greta op het podium.

Rina Ketty

(1911-1996)

Rina Ketty werd geboren als Rina Piccheto in 1911 te Turijn. Op bezoek bij haar tantes in Parijs ontdekt ze het vrije leven op Montmartre. Ze zingt voor het eerst in de zaak Lapin à Gil. Ze vindt alleen de weg naar de studios en neemt haar eerste plaat op in 1936 “La madone aux fleurs” (de madonna in de bloemen). Maar het is haar ontmoeting in 1937 met Jean Vaissade die beslissend voor haar carrière. Ze trouwt met hem in 1938. Hij schrijft voor haar “Rien que mon coeur” (niets dan mijn hart) waarmee Rina de grote prijs voor de grammofoonplaat van de muziekacademie Charles Cros wint. Met haar zuidelijk accent bekoort Rina Ketty iedereen.

Toen in 1938 een staatsgreep plaatsvond tegen de Spaanse Franco schreven ze de paso-doble “Sombreros et Mantilles” (sombrero’s en hoofddoekjes), op de b-kant werd een vertaling opgenomen van het liedje “Tornerai” een Italiaans liedje dat “Jattendrai” (ik zal op je wachten) genoemd werd. Het werd een wereldhit en is tot op de dag van vandaag gekend door jong en oud. Ze nam heel wat vertalingen op zoals “Sérénade sans espoir” (serenade zonder hoop) werd geschreven door Hallifax en de Hollandse Juffrouw Weersma. In 1940 verlaat Rina Ketty haar echtgenoot om zich tijdens de oorlogsjaren terug te trekken in Zwitserland. In 1945 treed ze voor het eerst terug op in het Alhambra het wordt een enorm succes en het is alsof Rina Ketty nooit is weggeweest. Ze gaat door met zingen tot 1967 daarna vertrekt ze naar Cannes, haar nieuwe woonplaats. Rina overlijdt op 23 december 1996 in de leeftijd van 85 jaar.

Frances Langford

(1913-2005)

Frances Langford, was een zangeres en actrice. Haar zangtalent werd ontdekt door haar moeder, die concertpianiste was. Frances maakte in de jaren dertig en veertig naam als zangeres met een warme en rijke stem. Haar grootste hit in die tijd was: “I’m in the mood for love” (ik ben in de stemming voor liefde), een lied uit de musicalfilm “Every night at eight” (iedere avond om acht uur, 1935). Langford wilde eigenlijk operazangeres worden, maar moest na een operatie haar aspiraties opgeven. Ze ging zich richten op de populaire muziek van die tijd, vooral de bigband-stijl. Haar bijnaam werd the ‘Florida Thrush’ (de lijster uit Florida). Begin jaren dertig zong ze voor de radio en werd zo opgemerkt door bandleider Rudy Vallee, die haar uitnodigde regelmatig in zijn radioshow te komen zingen.

Vanaf 1941 zong ze met regelmaat in de show van Bob Hope. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bezocht Frances Langford met Bob Hope de soldaten aan verschillende fronten. Ze schreef tevens een column voor de kranten van Hearst, waarin ze schreef over haar ervaringen. Later trad ze ook op voor de Amerikaanse soldaten in Korea en Vietnam. Langford stond onder de geallieerden bekend als de lieveling van de fronttroepen. Eind jaren veertig werkte ze in de radioshow van Spike Jones. Ze speelde in dertig films, waaronder “Broadway Melody” en “Yankee Doodle Dandy”. In haar laatste film “The Glenn Miller Story” uit 1954 speelde ze zichzelf. Langford is geëerd met een ster op de Hollywood Walk of Fame vanwege haar filmwerk.

Lena Horne

(1917-2010)

Lena Horne werd in 1917 geboren in New York. Ze was een Afro-Amerikaans zangeres, danseres, actrice en mensenrechtenactiviste. Ze begon haar carrière op 16-jarige leeftijd als danseres in ‘The Cotton Club’, de beroemde nachtclub in New York waar zwarte entertainers optraden voor een blank publiek. Ze was de eerste zwarte zangeres die in het beroemde ‘Copacabana’ optrad. Later trok Horne naar Hollywood, waar ze in ruim twintig films speelde, waaronder “Cabin in the Sky” (cabine in de lucht, 1943), “Stormy Weather” (stormachtig weer, 1943) en “The Wiz” (de tovenaar, 1978) . Zij zong in film “Stormy Weather” (1943) de titelsong, die een enorme hit werd.

Horne wist dat haar exotische sex-appeal het blanke publiek aantrok, maar nam hen dat vaak ook kwalijk. “Ik was het soort zwart dat blanken kunnen accepteren. Ik was voor hen een dagdroom. Vreselijk, omdat ik nooit werd beoordeeld op hoe goed ik was, maar op hoe ik er uitzag.” Die onvrede bereikte een climax toen Horne in 1945 moest optreden voor het Amerikaanse leger in Europa. Duitse krijgsgevangenen mochten vooraan zitten, terwijl zwarte soldaten van een afstand moesten toekijken. Daarna raakte Horne betrokken bij de Amerikaanse burgerrechtenbeweging, die in de jaren zestig zijn hoogtepunt zou beleven. Om haar progressieve opvattingen kwam zij in Hollywood op de zwarte lijst terecht. Lena trad in 1947 in het huwelijk met de blanke dirigent Lennie Hayton.

Ze trouwden in het geheim in Frankrijk, omdat gemengde huwelijken in die tijd nog verboden waren in de Amerikaanse staat Californië. Lena maakte daarna vooral furore als jazz-zangeres. Ze maakte tientallen platen en kreeg daarvoor vier Grammy’s. Lena Horne was befaamd om haar schoonheid en zwoele stem. In maart 1980 kondigde Horne haar afscheid aan, maar een jaar later ging haar show “Lena Horne, the Lady and her music” in première. Zij speelde die alom geprezen voorstelling meer dan driehonderd keer op Broadway.

Judy Garland

(1922-1969)

De Amerikaanse zangeres en actrice Judy Garland werd geboren als Frances Gumn. Zij was de dochter van een vaudeville-artiestenpaar. Judy was een persoonlijkheid die vanaf eind jaren dertig tot achter in de jaren zestig uitblonk in veelzijdigheid. Judy Garland, was slechts twee jaar toen ze al op het toneel stond. Ze vormde met haar zusters een trio onder de naam The Gumm Sisters. Later werd de naam op advies van George Jessel veranderd in de Garland Sisters. Judy Garland ging toch steeds meer solo en dat kwam ongetwijfeld door haar prachtige stem.

Op veertienjarige leeftijd tekende ze een zevenjarig contract met de filmmaatschappij MGM. Haar ster steeg toen ze via wat kleine bijrollen, de hoofdrol kreeg in de filmmusical “The Wizard of Oz” (de tovenaar van Oz). Ze kreeg hiervoor een Academy Award en werd in één keer een van de populairste beroemdheden van filmmaatschappij MGM. In de jaren veertig speelde ze in filmmusicals die zeer succesvol waren. In 1942 was ze uitgegroeid tot een volwassen actrice en werd als zodanig ook serieus genomen. In september 1945 trouwde ze met MGM-regisseur Vincente Minnelli en in 1946 werd dochter Liza geboren.

Het werd steeds moeilijker voor Judy om haar drukke carrière met haar leven als moeder te combineren; vaak was ze dagenlang afwezig bij MGM. Door haar drukke leven in de filmmaatschappij, begon Judy voor het slapen gaan amfetamine en barbituraat te slikken. Uiteindelijk werd dit een verslaving. In juni 1947 deed ze een zelfmoordpoging; deze mislukte echter en het leven leek hierna gewoon door te gaan. Doordat ze erg veel afwezig was, werd ze in 1949 geschorst bij MGM. En na nog een poging tot zelfmoord werd ze uiteindelijk in 1950 ontslagen bij MGM.

Daarna begon Judy concerten te geven en scheidde van Minnelli om met Sid Luft te kunnen trouwen. In 1953 kreeg ze een dochter, Lorna Luft. In 1954 kreeg ze een comeback met haar rol in de populaire film “A Star is Born” van Warner Brothers. Ze werd genomineerd voor een Academy Award voor Beste Actrice voor haar rol in deze film. In november 1959 werd geconstateerd dat Judy leverontsteking had; ze zou nooit meer kunnen zingen. In 1969 werd haar verslaving aan barbituraten haar fataal: ze overleed aan een overdosis.

Kitty Kallen

(1922)

Als jong meisje won Kitty een talentenjacht en zong daarna in verschillende radioshows, alvorens vocaliste te worden in enkele bekende bigbands. Ze zong bij Jan Savitt (1936), Artie Shaw (1938) en Jack Teagarden (1940). Ze trouwde met een klarinettist van Teagarden en toen de bandleider hem ontsloeg vertrok ze eveneens. Na een kort dienstverband bij Bobby Sherwood ging ze werken bij Jimmy Dorsey, waar ze de overleden Helen O’Connell verving. Ze zong hier duetten met Bob Eberly en was de zangeres van Dorsey’s hit “Besame Mucho” (kus me veel).

Toen Eberly in 1943 in dienst moest, sloot ze zich aan bij Harry James. Kitty Kallen werd een populaire zangeres op de radio, in de film en in nachtclubs, maar verloor op het hoogtepunt van haar carrière haar stem. Ze maakte in 1954 een comeback met de hit “Little Things Mean a Lot” (kleine dingen betekenen veel). Dat jaar was ze de populairste zangeres in de polls van Billboard en Variety. Voor haar plaatopnames kreeg Kallen een ster op de Hollywood Walk of Fame. Kallen heeft zich teruggetrokken uit de muziek en woont afwisselend in New Jersey en Mexico.

Beryl Davis

(1924)

Beryl Davis is een Britse bigband-zangeres. Ze werd geboren in een showbusinessfamilie: haar vader Harry Davis was bandleider en haar zus Lisa Davis Waltz werd later een bekende actrice. Ze begon haar carrière in de band van haar vader. Ze was ook een tapdanseres en won twee keer de nationale tapdanskampioenschappen. Ze hield van Big Band jazz en begon de stijlen van de Amerikaanse zangeressen zoals b.v. Ella Fitzgerald na te bootsen. Ze ontwikkelde zich tot de meest vooraanstaande Britse Big Band zangeres.

Beryl trad op met grootheden als: Django Reinhardt, George Shearing, Ted Heath en vele anderen. Als zangeres werd ze tijdens de oorlogsjaren populair toen ze optrad voor Engelse en geallieerde soldaten. Ze werd ontdekt door Glenn Miller en zong voor de Army Air Force Orchestra. Na de oorlog vertrok ze naar Los Angeles in Amerika, waar ze onder meer een jaar lang naast Frank Sinatra zong in Your Hit parade. Verder maakte ze opnamen met Benny Goodman en trad op als zangeres bij The Bill Bakers Band. Ook maakte ze met Jane Russell, Connie Haines en Della Russell (later Rhonda Fleming) deel uit van de succesvolle groep The Four Girls. Hun zestien singles en hun albums werden bestsellers. De groep bracht later ook gospels onder de naam Hollywood Christian Group. Verder trad Beryl op in variété shows en in films.

Enkele Vocale groepen in de jaren veertig

The Fontane Sisters

De drie zussen (van links naar rechts) Geri (1921), Marge (1917) en Bea (1915) Rosse kwamen uit New Milford, New Jersey. Aan het einde van de jaren veertig zongen ze samen met Perry Como in zijn radioshow en later op televisie (1949-1953) vertolkten ze vele van zijn songs waarvan er ook veel grote hits werden. The Fontane Sisters zongen ook als achtergrondkoortje op verschillende platen van Perry Como, zo ook de twee USA nummer 1 hits “Youre Adorable” (je bent aanbiddelijk) en “Hoop-Dee-Doo” uit 1949. In het begin van de jaren vijftig hadden ze verschillende grote hits waaronder: “Tennessee Waltz”, “Let Me In” (laat me binnen, met Texas Jim Robertson) en “Cold, Cold Heart” (koud, koud hart).

The Barry Sisters

Clara (1923) en Myrna (1925) Bagelman werden geboren in de Bronx, New York. Ze begonnen hun carrière als de ‘The Bagelman Sisters’ en zongen in perfecte harmonie. Als Claire en Myrna Barry waren zij populaire jazz zangeressen in de jaren 1940-1960, waar zij optraden in de New York radio show Yiddish melodies in swing waarin ze jazzversies van Jiddische en populaire Amerikaanse liederen zongen. Op het hoogtepunt in hun carrière traden ze meermalen op in de Ed Sullivan Show.

In hun repertoire zaten songs in negen talen. The Barry Sisters waren de eerste die bewerkingen van Jiddische folksongs populair maakten bij een groot publiek. Na slechts een plaat vestigden ze in USA hun naam als vertolkers van Jiddische Swing en werden internationale sterren. Myrna overleed in 1976. Clara Barry zingt en treed nog steeds op.

The Dinning Sisters

The Dinning Sisters, Een heldere en harmonieuze vocale groep in de traditie van de Boswell Sisters en de Andrews Sisters. Ginger, Jean & Lou Dinning, (Ginger & Jean), (1924) waren een tweeling, Lou was twee jaar ouder. Ze kwamen uit een muzikale familie met negen kinderen, die allemaal begonnen met op zondag te zingen in de kerk, en op zondagmiddag zongen voor hun plezier. Ginger, Jean en Lou wonnen amateur zangwedstrijden voor tienjarigen en traden later op met het orkest van hun oudere broer Ace. De ambitieuze jonge dames verlieten hun woonplaats Oklahoma en reisden naar Chicago, waar ze auditie deden voor de NBC radio. Deze huurde het drietal in en ze bleven zeven jaar verbonden aan NCB radio waar ze ook nog eens de best betaalde sterren werden.

In 1948 trouwde Lou en verliet de groep. Ze werd vervangen door Jayne Bundesen die op haar beurt in 1952 weer vervangen werd door de jongste zus Dolores Dinning, ook wel Tootsie genaamd. Hun albums verkochten zeer goed. Hun debuutalbum, “Songs by the Dinning Sisters”, stond gedurende 18 weken aan de top van The Billboard charts. De grootste hit van The Dinning Sisters was: “Buttons and Bows” (knopen en strikken) uit 1948 die met een Oscar werd bekroond. Jean Dinning overleed 22 februari 2011.

The King Sisters

The King Sisters, een van de meest populaire groepen uit de jaren dertig en veertig. De groep scoorde hits met onder meer “Mairzy doats”, “Miss Otis regrets” (het spijt jufrouw Otis) en “The hut-hut song”. De start van de carrière van The King Sisters lag eind jaren twintig. De dochters van William King Briggs, zangleraar te Salt Lake City, begonnen als sextet, vijf zussen en een vriend. Toen The King Sisters toetraden tot de formatie van Horace Heidt waren er van de zes zangers (zangeressen) vier over.

Alyce King, een contra-alt, bepaalde de klankkleur van deze zanggroep, die verder naar het voorbeeld van The Andrew Sisters en The Dinning Sisters werd gemodelleerd. De King Sisters stonden op het podium met Big Bands die geleid werden door Horace Heidt & Artie Shaw. Later zetten ze hun eigen orkest op met Louise Kings echtgenoot, Alvin Ray. Yvonne Burch overleed in 2009 op 89 jarige leeftijd. Burch zong dertig jaar bij de King Sisters met haar zussen Louise, Alyce en Donna. Louise King overleed in 1997.

Bronnen:

The Encyclopedia of Popular Music by Colin Larkin.

www.fallinginloveagain.com

Radio Nostalgia

Wikipedia

Artiest direct

Histotheek

www.Xpresszo.com

Fotogalerij buitenlandse vrouwelijke artiesten van na de oorlog

(klik op de plaatjes om ze te vergroten en op de blauwe titel van de liedjes om ze te horen en te zien)

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)