SeniorPlaza | Jaren 50

Home / Jaren 50

Jaren 50

Televisie voor kinderen

Het jeugdprogramma werd elke week door een andere omroep verzorgd. Het werd met zorg gemaakt, want de programmakers waren zich goed bewust van hun verantwoordelijkheden. Het jeugdprogramma bestond voornamelijk uit films, vertellingen, reportages en poppenkastspelen voor kinderen, zoals “Kleutertje… Kijk”, “Dirk, de Zeehond”, “Swiebertje”, “Rikkel Nikkel” en “De Verrekijker”. Het kinderhalfuurtje werd een succes. Niet iedereen had al een televisie, het was een dure aanschaf voor die tijd, maar, wie er in de straat wel een tv had, daar zaten de kinderen uit de buurt op woensdagmiddag in de huiskamer met zn allen te kijken en zwaaiden na afloop naar tante Hannie. Even was er geen tijd voor kattenkwaad !

Televisie heeft in het begin van de kinderprogramma’s enorm veel indruk gemaakt op jonge kijkers. Het contact met de omroepsters, de presentatoren en veel acteurs was vaak persoonlijk. Omroepsters waren meer lieve tantes die in hun eigen huiskamertje in de studio de kijkertjes thuis met hun glimlach omarmden.

Dappere Dodo

(1955, 75 afleveringen)

Bedacht door Bert Brugman. Bert had een marionettentheater en had al naam gemaakt in de poppenwereld. Hij schreef, sprak stemmen in en speelde de avonturen van Dappere Dodo zelf, samen met zijn gezin. Aan boord van de Schele Zeemeermin ontmoette Dappere Dodo tijdens zijn reizen over de wereld de meest wonderlijke figuren.

Swiebertje

(1955-1975)

Swiebertje en

Bromsnor

De vrolijke vagebond Swiebertje was voor het eerst te zien in twee televisiespelen in 1955, die rechtstreeks werden uitgezonden. Vanaf 1961 waren de grappige avonturen van de zwerver als zelfstandige serie te zien, die zou uitgroeien één van de best bekeken en meest geliefde series van de Nederlandse televisie. Swiebertje had het regelmatig aan de stok met veldwachter Bromsnor, maar kon het goed vinden met Saartje, de huishoudster van de burgemeester. Bij Saartje kon hij altijd terecht voor een vers “kopjen kofjen”.

In de loop der jaren deden diverse personages hun intrede, waarvan Malle Pietje, samen met kaketoe Sjako, tot het einde van de serie zou blijven. Deze pandjesbaas werd de beste vriend van Swiebertje, en hielp hem regelmatig uit de handen van Bromsnor te blijven.

Bromsnor, Saartje en de burgemeester werden door verschillende acteurs gespeeld, maar Joop Doderer speelde Swiebertje twintig jaar lang. In 1975 vond Swiebertje het mooi geweest en verdween naar Canada.

IJsco de ijsbeer

Frank Kooman was de poppenspeler

IJsco de ijsbeer begon zijn avonturen op zaterdagmiddag 12 oktober 1957 en was elke maand te zien. Het programma liep met de gebruikelijke vakantieonderbrekingen tot 27 april 1959. Naast IJsco zelf waren allerlei andere figuren te zien, zoals de muizen Tips en Tops, Li-Sen de chinees, Hannes de olifant en anderen. Het waren ca. 18 afleveringen.

Morgen gebeurt het

(1957-1959)

Hoewel het genre sciencefiction zich in de stripwereld al heel overtuigend had gemanifesteerd met o.a. “Erik de Noorman” en “Kapitein Rob” was dit nog zeker in 1957 niet het geval bij de televisie. Toch werd er een start gemaakt met de allereerste Nederlandse sciencefiction televisieserie.

De serie was overtuigend gemaakt met voor die tijd geloofwaardige decors, kostuums en speciale effecten. De dreigende invasie van bewoners van de planeet Hyperion wordt onderzocht door professor Plano waarbij hij probeert het gevaar te keren. De stoutste dromen werden werkelijkheid met de wonderen der techniek, professor Planos nieuwste uitvindingen en zijn ontmoetingen in de ruimte met vreemde wezens van andere planeten.

Varen is fijner dan je denkt

(1957-1960)

De titel “Varen is fijner dan je denkt” was niet de titel waar de serie mee begon. In de eerste elf afleveringen werd de hoofdrol namelijk gespeeld door kabouter Tinkeltje en werd de serie dan ook “Tinkeltje” genoemd. Toen deze na elf afleveringen van het scherm verdween werd de serie omgedoopt tot “Varen is fijner dan je denkt”. De serie speelde zich af aan boord van de M.S. Krikkemikke.

Er werden aan boord niet alleen spannende avonturen beleefd, maar ook was er tijd voor een leuke babbel en een liedje. Hoewel het zich hoofdzakelijk allemaal buiten afspeelde, werd alles in de studio opgenomen. Schaalmodellen werden er dan ook gebruikt om de verre reizen van de M.S. Krikkemikke zo echt mogelijk te laten lijken.

De verrekijker

De verrekijker was een kinderprogramma. In het programma werd de kijkertjes een blik gegund op allerlei bezienswaardigheden die zich buiten de Nederlandse landsgrenzen voltrokken. Een aflevering bestond uit drie reportages uit het buitenland met aandacht voor de wijze waarop kinderen in het buitenland leven, spelen en leren. Daarnaast werd de geschiedenis en cultuur van het land toegelicht.

Pipo de clown

(1958-1980)

Pipo, de beroemdste clown van de televisie, verscheen al in 1958 op het scherm. Door de jaren heen verzamelde hij een reeks familie, vrienden en boeven om hem heen, die hem hielpen, of juist tegenwerkten. Zijn vrouw Mammaloe, dochtertje Petra (“Welterusten Papa Pipo”), zusje Plom, Pipo’s grootste vriend Klukkluk (“ossiepossie, zeg, mij zijn niet van de bange, mij zijn van de voorzichtige”), De Dikke Deur, directeur van Circus Frivola en voormalig werkgever van Pipo. (“Piep, ach Piep, ooh wat heb ik toch een pech”).

Pipo

Pipo en de Dikke Deur

Klukkluk

De boeven Snuf en Snuitje (“Mm-mooie parels, f-fijne parels”), papegaai Foefie en natuurlijk het ezeltje Nonononono. Niet alleen op televisie, ook op platen en in boeken beleefde de door Wim Meuldijk tot leven gebrachte levensgenieter spannende avonturen. Zijn reizen brachten hem naar vele, al dan niet bestaande, landen (Marobia, IJsland, Berezonië), voerden hem door de Amsterdamse grachten en lieten hem kennismaken met allerlei figuren zoals de Slaapridder, de Piraten van Toen en een heuse Trollenkoningin.

Coco en de Vliegende Knorrepot

(1959-1963)

De poppenserie “Coco en de Vliegende Knorrepot” ging over het jongetje Coco en zijn vliegende tovervarkentje Knor. De serie was een onderdeel van het programma “Kijkkast” en duurde in het begin 10 minuten en later toen bleek dat de serie een danig groot succes was 20 minuten. De poppen waren afkomstig van poppenspeler Feike Boschma, die hij samen met Henk de Groot en Ans Wierda bespeelde.

Coco en de Vliegend Knorrepot

Hokos Pokus, Liang

Hokus Pokus, dat kan ik ook

Goochelaar Adrie van Oorschot en zijn Chinese bediende Liang waren de hoofdpersonen in deze populaire serie van de KRO. En af en toe kwamen er interessante gasten langs, zoals Abbetje Habbekuk of de uitvinder Hong Sjok. Het programma was in de jaren vijftig bijzonder populair. Er zijn 48 afleveringen van gemaakt. Na afloop van de uitzendingen werden Adrie van Oorschot en Gerard Heystee buiten Studio Irene opgewacht door honderden kinderen.

De avonturen van Mowgli het wolvenjong

In deze Nederlandse kinderserie van de NCRV, werd het bekende verhaal verteld van Mowgli, een jongen die als baby is achtergelaten in de jungle en wordt opgevoed door wolven.

Wie wil er mijn marmotje zien ?

In deze Nederlandse kinderserie van de NCRV konden kinderen hun huisdieren aan bioloog Han Rensenbrink, en aan de rest van Nederland tonen.

Ivanhoe

Ivanhoe is gebaseerd op de roman “Ivanhoe” geschreven door Sir Walter Scott, en gepubliceerd in 1819. In 1913 werd Ivanhoe voor de eerste keer verfilmd en in 1952 gebeurde dit nogmaals. Het succes van de film was indirect aanleiding om in 1958 een televisieserie te maken over Ivanhoe (een Britse serie), waarbij zijn avonturen met schildknaap Gurth en zijn zoon Bart slechts losjes op het boek gebaseerd zijn. De hoofdrol werd gespeeld door de jonge Roger Moore. Kijk naar de intro van Ivanhoe, klik hier

Roger More

De serie werd in Nederland uitgezonden door de KRO van 21 oktober 1961 tot 25 juli 1964. Ivanhoe zou uitgroeien tot één van de populairste series van de jaren ’60.

Voor deze serie werd de titelmelodie van Albert Elms in het Nederlands vertaald en gezongen door Co Hagendoorn. Van de 39 afleveringen waren er volgens de KRO zeven kwalitatief niet goed genoeg, en kwam er na 32 avonturen in 1964 een einde aan de serie.

Ivanhoe en Garth

Sir Wilfred, of Ivanhoe, is een ridder die zich verzet tegen de Normandische prins John. Als plaatsvervanger van koning Richard Leeuwenhart onderdrukt hij het Saksische volk, onder andere geholpen door sir Maurice. Ivanhoe op zijn beurt kan rekenen op zijn trouwe helpers, de smid Gurth en diens aangenomen zoon, de 12-jarige Bart. Hij is iedere aflevering als eerste te zien wanneer hij Ivanhoe’s naam scandeert door de bossen van Engeland. Die bossen stonden niet alleen in Engeland, want er werden ook opnamen gemaakt in Californië waar het weer minder onvoorspelbaar is.

Lassie

In Amerika begon men in 1954 al met deze serie op tv uit te zenden. Men baseerde de serie op het jeugdboek “Lassie come home” van de schrijver Eric Knight. Er is ook een film van gemaakt. Lassie is, zoals genoemd, een collie of een Schotse herdershond. Ze is langharig en heeft dus een lange, zijdeachtige vacht met een dikke ondervacht. De televisieserie werd in Nederland van 1962 tot 1980 door de NCRV uitgezonden. Kijk naar de intro van Lassie, klik hier

De officiële intocht van Sinterklaas

Ieder jaar komt Sinterklaas naar Nederland. En sinds 1952 wordt er op televisie ieder jaar, midden november, verslag gedaan van de intocht van Sinterklaas en zijn pieten.

Nonkel Bob

Bob Davidse was van 1955 tot 1985 onder de naam Nonkel Bob de presentator van jeugdprogramma’s op de Vlaamse televisie.

In 1955 zocht de toenmalige NIR presentatoren voor het eerste jeugduur op de tv “Komt toch eens kijken”. Het werd Bob Davidse, samen met Paula Semer (tante Paula). Bob deed onmiddellijk een oproep om een club te stichten, de zogenaamde Tv-Ohee Club. Het werd een overdonderend succes, met 55.000 leden. Het bekendste liedje van Davidse was “Vrolijke Vrienden”. Ook in Nederland was Nonkel Bob erg populair.

Televisie voor volwassenen

Dinsdag 2 oktober 1951 was de eerste officiële Televisieavond in Nederland. Ook voor de volwassenen was er genoeg te beleven op tv. Ook al waren er nog niet zoveel tv zenders als nu het geval is, dit maakte, in tegenstelling tot nu, de keuze een stuk makkelijker.

De radio verdween nog lang niet naar de achtergrond, maar de televisie rukte wel op. Onder het genot van een kopje koffie keek men naar het Nieuws dat over de hele wereld in de huiskamers binnenkwam. Ook de amusementsprogrammas en Nederlandse en buitenlandse tv series werden goed bekeken.

In 1956 werd het eerste journaal uitgezonden, nogal braaf en gezagsgetrouw. De eerste nieuwslezer was Frits Thors, keurig in het pak. De presentatie deed wat krampachtig aan, daar de nieuwslezer bij elk onderwerp de gepaste blik en de juiste toon probeerde te treffen. Later werd het wat losser en ontspannender. Waar ter wereld men ook de televisie aanzette overal verscheen hetzelfde beeld, een draaiende wereldbol, begeleid met muziek van slag en blaasinstrumenten.

Frits Thors

Voor volwassenen waren er ook wel eens poppenspelen in de beginjaren van de televisie, zo speelde Bert Brugman spel van Willy van Hemert, “Twee Cameraatjes” en op 4 maart 1952 bij de KRO “Het oude lied”, een Biedermeyer zangspel met muziek van Mozart en de stemmen van Frieda en Bert Brugman zelf. Op 27 oktober 1956 bracht de AVRO “De Weekendshow”, met Johnny Kraaykamp en Rijk de Gooijer.

Johnny en Rijk

Pension Hommeles

(links Donald Jones met Henk van Ulsen)

Pension Hommeles

(1957)

De eerste Nederlandse comedyserie doet ruim vijftig jaar later nog steeds fris aan. Verwikkelingen in een pension met vaste gasten aan een Amsterdamse gracht. Razend populair dankzij medewerking van Annie M.G. Schmidt voor de teksten en Cor Lemaire voor de muziek. Enkele liedjes, die oorspronkelijk als intermezzo dienen, gaan een eigen leven leiden. Hoogtepunt: ‘Ik zou je het liefste in een doosje willen doen” (klik hier) door Donald Jones. Elke aflevering wordt geïntroduceerd door Wim Ibo, voorlezend uit het dikke boek ‘Hommeles’. Maandelijkse uitzendingen tussen 1957 en 1959. In het eerste seizoen gaat alles live de lucht in.

Saint Germain des Prés

Horecaondernemer Carel Kamlag begint in 1953 op het Rembrandtplein in Amsterdam het revuecafé Saint-Germain-de-Près. Hij schakelt Tom Manders in voor de inrichting en de programmering. In 1954 staat Manders voor het eerst zelf op het podium, dan al in streepjestrui en met piekharenpruik. Hij ontwikkelt dit type tot de praatgrage zwerver Dorus, met bolhoed en druipsnor. Eind 1954 benadert de VARA Manders om ‘iets voor de televisie te doen’. Hij stemt in, onder voorwaarde dat de inrichting van het café in de studio nagebouwd wordt en dat hij zelf het laatste woord heeft in de vormgeving en registratie van het programma.

Twee seizoenen lang is het programma maandelijks te zien, daarna wat minder vaak. Dorus groeit uit tot een fenomeen in Nederland, niet in de laatste plaats omdat hij zeer inventief omspringt met het medium televisie. Radioproducent Karel Prior koppelt Manders aan organist Cor Steyn. Ze zijn samen voor het eerst op de radio te horen op 11 februari 1956, in het VARA-programma “De Showboat”. In 1957 staat Dorus garant voor drie grote hits: “Twee Motten” (klik hier), “M’n Volkstuintje” en “Als ik wist dat je zou komen”. De samenwerking tussen Manders en Steijn loopt al in 1962 ten einde.

Dorus

Tom Manders was een Nederlandse tekenaar, komiek en cabaretier. Hoewel zijn geboorte officieel in de archieven staat als 24 oktober 1921, is hij eigenlijk op 23 oktober geboren. Zijn vader liet hem een dag later inschrijven, omdat hij voor een zondagskind natuurlijk geen vrije dag kreeg. Door Wim Kan kwam Tom Manders op het idee zelf cabaret te gaan doen. In 1967 won hij een Zilveren Roos.

In 1972 belandt Tom Manders door een auto-ongeluk in het ziekenhuis, daar constateren de artsen kanker bij Manders. Drie weken later, op 26 februari, sterft hij aan een hartaanval.

The Lone Ranger

Een Amerikaanse westernserie die op de Amerikaanse televisie werd uitgezonden van 1949 tot 1957. De serie telt 5 seizoenen. Tussen 1950 en 1970 tekende Tom Gill de moedige revolverheld Lone Ranger in een stripboekenreeks die samen met zijn Indiaanse maat Tonto voor gerechtigheid in het Wilde Westen strijdt.

Clyton Moore speelde de rol van de Lone Ranger en Jay Silverheels de rol van Tonto.

Een groep van zes Texas Rangers is een bende Mexicaanse bandieten op het spoor. Wanneer de Rangers in de val worden gelokt, krijgen ze één voor één de kogel. Eén van hen overleeft de bloedige aanslag. Hij wordtThe Lone Ranger ! De moedige revolverheld, wist een miljoenenpubliek aan zich te binden.

Schipper naast Mathilde

(1955 tot 1963)

“Schipper naast Mathilde” was een succesvolle Vlaamse televisieserie die van 1955 tot 1963 op de Vlaamse openbare omroep te zien was. Dit programma is één van de grote klassiekers van de Vlaamse televisie. Het was bijzonder populair eind jaren vijftig, begin jaren zestig en er werden maar liefst 185 afleveringen gemaakt. Alle afleveringen werden live uitgezonden. Ook in Nederland keek men graag naar deze serie.

De serie ging over de gepensioneerde schipper Mathias, zijn lieve zus Mathilde, de geadopteerde dochter Marianneke, de bemoeizuchtige Madam Krielemans, de stotterende en deftige Philidoor, de oerdomme Sander en Hyppoliet Maréchal die voortdurend Franse uitdrukkingen gebruikte, maar wel continu taalfouten maakte. Ook bezat het gezin een papegaai die regelmatig “Kopke Krabbéééé” zei en vaak commentaar gaf op wat er om zich heen gebeurde.

Rawhide

(1959-1966)

“Rawhide” was een Amerikaanse westernserie, die van 1959 t/m 1966 op de Nederlandse televisie werd uitgezonden. De herkenningsmelodie werd gezongen door Frankie Laine die hiermee grote bekendheid verwierf (klik hier). Clint Eastwood begon zijn carrière met het spelen van Rowdy Yates, de wat slungelachtige rechterhand van trail-boss Gil Favor. De serie ging hoofdzakelijk om hetzelfde groepje cowboys, Gil Favor de leider van het stel, Mushy, Wishbone de kok, Jim Quince, Pete Nolan en Joe Scarlett, die op weg waren om een kudde vee te vervoeren naar de verkoopplaats Onderweg maken ze allerlei avonturen mee. Die avonturen varieerden van catastrofale coyotes, vinnige veedieven, irritante indianen, woeste weersomstandig-heden tot amoureuze afspraken. En natuurlijk alles wat daar tussen zit. Rawhide is een klassieke tv-serie die een grote internationale hit werd in de jaren vijftig en zestig. Ook in Nederland was de western een tv-succes.

I love Lucy

Lucille Ball kreeg een rol in een radioprogramma in 1948 dat een succes werd, CBS vroeg haar om hiervan een TV-versie te maken. Ze wilde dit alleen doen als ze met haar man kon werken en zo werd het immens populaire “I Love Lucy” geboren. Deze TV serie maakte de beminnelijke roodharige lachebek Lucille Ball met afstand ’the first lady’ van de Amerikaanse televisie. In 1957 werd de laatste aflevering van “I Love Lucy” uitgezonden. De serie speelde zich af in New York City en draait rond Lucy Ricardo (Lucille Ball), een huisvrouw, en haar man Ricky Ricardo (Desi Arnaz), die zanger en bandleider is.

Bonanza

“Bonanza” was meer dan alleen maar weer een westernserie in een tijdperk waarin er een overvloed aan dit soort series op de buis te zien waren – het was namelijk een prima uitgedachte reclamestunt. De eerste aflevering was op 12 september 1959 in Amerika te zien. De serie was speciaal opgezet om in kleur te filmen en vooral in kleur op de televisie te zien. De bedoeling was, dat de Amerikanen na het zien van “Bonanza” op hun zwart-wit televisietoestellen naar de winkel zouden rennen om een kleurentelevisie aan te schaffen!

Het leek wel degelijk te werken, want de kleurentelevisie werd razend populair in die tijd. Daarnaast konden de kijkers veertien jaar lang naar de Cartwrights kijken en meeleven met hun avonturen. Zo werd: “Bonanza” de op een na langst lopende televisieserie aller tijden. Alleen “Gunsmoke” met zijn zeventien jaar zou: “Bonanza” voorbij streven ! Wat was nu de reden wat “Bonanza” zo populair maakte bij de televisiekijkers ? De KRO televisie zond de serie in Nederland uit van 25 oktober 1963 tot 13 augustus 1972.

Het lag hem niet alleen aan de kleuren; de serie was vooral ook vriendelijker en meer op het gezin georiënteerd dan menig andere westernserie in die tijd. Verder bevatte het meer vuistgevechten dan revolverduels. Daarnaast stonden de Cartwrights centraal, een liefhebbende, altijd voor elkaar en anderen klaarstaande familie. Bovendien werden er belangrijke onderwerpen als vooroordelen in behandeld, in een tijd waarin dit bepaald niet gewoon was op televisie ! Kijk naar de intro van “Bonanza”, klik hier

V.l.n.r. Adam,

Little Joe,

Ben (pa) en Hoss Cartwright

Alfred Hitchcock presents…

Hitchcock, ‘master of suspense’, had ook op het televisiescherm grote successen met de naar hem genoemde thrillerserie, waarin steeds griezelige verhalen van 30 minuten werden verteld, trok iedere avond alleen al in Amerika tientallen miljoenen kijkers. Alfred Hitchcock present was een wekelijks misdaadprogramma, oorspronkelijk uitgezonden tussen 1955 en 1962 door CBS en later door NBC. De serie werd vanaf 24 januari 1959 ook in Nederland uitgezonden. Er werden maar liefst 266 afleveringen gemaakt.

Het hoogtepunt uit de carrière van Hitchcock lag in de periode 1958-1960. In die jaren maakte Hitchcock achtereenvolgens de romantische thriller “Vertigo” (klik hier), een mijlpaal in de filmgeschiedenis en een van de beste films ooit gemaakt, de actie- en spionagefilm “North by Northwest” (klik hier), een van de succesvolste en invloedrijkste films aller tijden, en tot slot “Psycho”(klik hier), algemeen beschouwt als Hitchcocks beste film en volgens velen de invloedrijkste film uit de geschiedenis.

Het enorme succes van dit alles had ook te maken met Hitchcocks eigen persoonlijkheid Als excentrieke persoon hield hij ervan om zichzelf als bijzondere verschijning in de media te plaatsen. Altijd gestoken in een begrafenispak en met een slissend, lispelend en overdreven accent vertelde hij in televisieprogramma’s vol droge humor over zijn volgende film. Daarnaast had hij ook altijd een cameorolletje (gastoptreden) (klik hier) aan het begin van iedere film, zodat de kijker zijn films meteen konden herkennen. Door al deze activiteiten groeide Alfred Hitchcock uit tot een mediapersoonlijkheid wiens reputatie zich kon meten met die van menige filmster.

TV Omroepsters

Van links naar rechts op de foto staan de volgende omroepsters: Tanja Koen van de NCRV (Nederlandse Christelijke Radio Vereniging), Hannie Lips van de KRO (Katholieke Radio Omroep), Verti Dixon van de VPRO (Vrijzinnig Protestantse Radio Omroep), Ageeth Scherphuis van de AVRO (Algemene Vrije Radio Omroep) en Karin Kraaykamp van de VARA (Vereniging Arbeiders Radio Amateurs).

Mies Bouwman

(Amsterdam 31 december 1929)

Bijnaam: Koningin van de Nederlandse televisie. Bekend van: “Open het Dorp”, “Zo is het toevallig ook nog eens een keer”, “Een van de Acht”, “Netwerk”, “Mies-en-scène”, “In de Hoofdrol” en vele andere programma’s. Mies Bouwman begon weliswaar in 1951 – bij de KRO – als omroepster, maar al gauw bleek dat haar ambities en kwaliteiten verder reikten dan het voordragen van voorgekookte teksten. Ze eiste en kreeg een stem in programma’s waarbij ze betrokken was, en etaleerde bij de regie haar veelzijdigheid.

Mies bleek ideeënrijk, vernieuwend, doortastend, maar vooral enthousiasmerend voor haar directe omgeving. Mies slaagde erin koude beelden warmte te geven en dode momenten van leven te voorzien; met haar charme, maar vooral met haar originaliteit en spitsvondigheid.

Ze was geen seksbom, zoals ze zelf zei, daarom werd zowel door vrouwen als mannen aardig gevonden. Dag lieve mensen, zo sprak Mies Bouwman haar kijkers aan in haar programma’s. Hoewel haar populariteit snel groeide, zette de Katholieke Radio Omroep haar drie jaar later aan de dijk nadat ze een verhouding was aangegaan met de getrouwde regisseur Leen Timp.

Om dezelfde reden werd ze gedwongen haar medewerking aan de Volkskrant te beëindigen. Liefde bleek sterker dan principes. Ze trouwde met Timp en trad in dienst bij de AVRO. De televisie stond nog in de kinderschoenen, maar Mies Bouwman deed er alles aan om het medium te helpen op weg naar volwassenheid. Ze bedacht, produceerde en presenteerde de gevarieerde programma’s die allen haar stempel droegen. Met minder dan tien man zette ze de televisiemarathon “Open het dorp” op die haar leven in 1962 rigoureus zou veranderen; binnen een etmaal groeide ze uit tot een van de populairste vrouwen van het land.

Hannie Lips

(Rotterdam 16 juli 1924)

Hannie Lips, ook bekend als tante Hannie, was een Nederlandse televisieomroepster. Lips volgde in 1954 Mies Bouwman op als omroepster van de KRO. Zij was de eerste omroepster die kinderprogramma’s aankondigde. Zwaaien werd het handelsmerk van Hannie Lips. Eens per maand op donderdagmiddag zwaaide ze de kinderen met beide handen voor het gezicht ten afscheid. Dat gebeurde onder meer na afloop van het kinderprogramma van de KRO, “Dappere Dodo”, een marionettenserie van Bert Brugman die zeer succesvol was. Veel kinderen zwaaiden terug.

Op 12 maart 1958 presenteerde zij het derde Eurovisie Songfestival, het eerste dat in Nederland plaatsvond. De winnaar was André Claveau, die Frankrijk vertegenwoordigde met zijn liedje “Dors, Mon Amour. In 1960 en 1962 presenteerde Hannie Lips het Nationale songfestival in Nederland.

Ageeth Scherphuis

(30 maart 1933)

Ageeth Scherphuis is een Nederlandse journaliste en programmamaker. Na de hotelschool wilde Ageeth Scherphuis journalist worden. Bij ‘De Typhoon’ in haar woonplaats Zaandam werkte ze drie jaar als stadsverslaggever. In 1956 volgde ze Mies Bouwman op als tv-omroeper bij de AVRO. Vele jaren was ze het gezicht van deze omroep, en op 21 september 1967 was ze de eerste omroepster die in kleur te zien was.

In de jaren zeventig maakte Ageeth Scherphuis een links-feministisch blad ‘Serpentine’ en een serie tv-programma’s onder de titel “Ot. en hoe zit het nou met Sien?”. Daarnaast was ze redacteur van Vrij Nederland, wat ze bleef tot aan haar pensioen.

Karin Kraaijkamp

In de beginjaren van de televisie genoot deze omroepster enorme populariteit en was ze hét gezicht van de VARA.

In 1961 was VARA-omroepster Karin Kraaijkamp freelancer geworden en daarom vanaf oktober dat jaar 4 keer bij de VPRO te zien als gastvrouw van een liedjesprogramma.

Karin Kraaijkamp

Tanja Koen

Tanja Koen, Ketelaar

(9 december 1925)

Het gezicht van de NCRV. Het Nationaal Songfestival 1958 was de Nederlandse voorronde voor het Eurovisie Songfestival van dat jaar. Het werd gehouden op 11 februari in de AVRO-studio in Hilversum en werd gepresenteerd door Tanja Koen.

Verti Dixon

(1926)

Verti Dixon was omroepster bij de VPRO van 1952 tot 1965. Deze foto geeft ook een indruk hoe televisie-uitzendingen tot stand kwamen in de jaren vijftig. Het is niet te vergelijken televisiemaker in de 21^ste eeuw. Het had wel zijn charme, en de generatie die opgroeide en de volwassenen hebben er volop van genoten. De grote televisies hebben plaatsgemaakt voor een flatscreen TV en via Internet kunnen we naar radioprogrammas luisteren. De techniek staat voor niets en het einde is nog niet in zicht.

Fotogalerij