Aan de oever van de Rotte

Aan de oever van de Rotte
Tussen Delft en Overschie
Zat ’n kikvors luid te wenen
Met een zuigling op haar knie

Lieve kleine sprak de moeder
Zie je daar die ooievaar
’t Is de moord’naar van je vader
Hij vrat ‘m op met huid en haar

Wel verdorie sprak de kleine
Heeft die rotzak dat gedaan
Als ik later groot en sterk ben
Zal ‘k ‘m op zijn donder slaan

Nauw’lijks was hij uitgesproken
Of daar kwam de ooievaar
Greep de kleine bij z’n lurven
Stopte ‘m bij z’n oude vaar

Toen hij binnen was gekomen
Zag hij daar zijn vader staan
En toen zijn ze met z’n tweeën
Naar de uitgang toe gegaan

En weer buiten aangekomen
Zagen zij nog altijd groen
Hieruit blijkt dus dat de zuren
Van het rotbeest het niet doen

Variant 1:
En de moeder oud geworden
’t Klinkt heel gek, maar ’t is heus waar
Greep de ooievaar bij zijn lurven
En vrat hem op met huid en haar

En zo ging ’t nog jaren verder
Tot er geen kikvors meer over was
En ook ooievaars zijn verdwenen
Je ziet ze niet meer op de plas.

Variant 2:
(met dank aan FC Winkler)
Aan de oever van de Rotte,
Tussen Delft en Overschie,
Zat een hele grote kikvors
Met een kleintje op zijn knie.
Lieve kleine sprak die ouwe,
Zie je daar die ooievaar.
’t Is de moordenaar van je moeder,
Hij vrat er op met huid en haar.
Potverdorie sprak die kleine,
Wat is dat een vuil secreet.
Vader als ik later groot ben,
Trek ik de veren uit zijn reet!

Variant 3:
(met dank aan Pierre Martijn)
Aan de oever van de Rotte,

Tussen Delft en Overschie,

Zat een kikvors luid te wenen,

Met een zuig’ling op haar knie.

‘Lieve kleine’, sprak de oude,

‘Zie je daar die ooievaar?

’t Is de moord’naar van je vader,

Hij vrat hem op met huid en haar.’

‘Potverdorie’, sprak de kleine,

‘Heeft die rotzak dat gedaan?

Als ik later groot en sterk ben,

Zal ‘k ‘m op z’n donder slaan.’

Jaren later groot geworden.

Zag hij die ooievaar weer staan,

En je zal het niet geloven,

Hij vrat hem op met huid en haar