Ballade van een kwade jongen

Er was eens een heerke heel verre van huis
Dat kwam in geen zes zeven jaren meer thuis,
En toen die zes zeven jaren om waren
Begon dat heerke naar zijn huiske te verlangen.

En die zes zeven jaren die waren al om
Toen keerd’ ook dat heerke z’n eigen weerom
En hij sprak tot zijn huisvrouw Matere:
Waar is er mijn dochterke tere?

Uw dochterke tere die ligt ziek in bed
En ze zal er wel komen in het kinderbed
Dus laten wij met elkander maar zwijgen
Want haar klein kindeke dat zal ze wel krijgen.

Dat heerke dat is toen naar boven gegaan
En sprak er zijn dochter zeer kwadelijk aan,
Ja hij sprak tot zijn dochterke tere
Waar hedde gij toch gelaten jouw ere?

O vader, o vader, ’t is geen kinderbed,
Maar ’t is heel iets anders wat mij hier belet,
Want mijn stiefmoeder heeft mij wat gegeven
En dat zal kosten mijne jonge leven.

Ze heeft me gegeven een appeltje zoet,
Aan ene kant geel en aan de andere kant rood
En dat appeltje smaakte mij zo zoete,
Maar daarvan zwelden mijn handen en voeten.

O vader, o vader, ik heb nog een beê:
Roept hier al mijn vrienden en vriendinnen bijeen,
En wil mij dan met een mes opensnijden
Hier aan het schoonste van mijn linkerzijde.

Ten eerste hij deed en ten tweede hij sneed
Hij sneed er twee levende padden vaneen
En daarbij nog vier vijf jonge slangen
Die naar dat meisje haar hartje verlangden.

Dat heerke dat is naar beneden gegaan
En sprak er zijn huisvrouw zeer kwadelijk aan:
Nou kund’et een of het ander nog kiezen:
U eigen verzuipen of uw hoofde verliezen.

En mijn eigen verzuipen, nee dat wil ik niet,
En mijn hoofde verliezen dat wil ik ook niet.
Ik werp me liever in die levensstromen
Dan kan ik altijd nog wederom komen.

U eigen verzuipen dat wilde gij niet
En wederom komen nee dat zult gij niet,
Want dan zult gij gaan branden op sokken
Hier al onder die gloeiende hokken.