Toen ‘k jong was en er werd in huis iets gebroken, Dan werd ik daarover altijd aangesproken, ‘k Kreeg overal de schuld van, ik wende er aan En zei al vooruit: ‘dat heeft Nappie gedaan!’
Ik bracht met mijn broertje bij tante ’n bezoekje, Bij ’t huiswaarts gaan, deed broertje iets in zijn broekje, ‘k Zei daad’lijk: ‘Ach broertje jou zal men niet slaan, Want Moe zegt toch weer: dat heeft Nappie gedaan!’
Pa keek naar zijn kippen en ‘k hoorde hem zeggen: ‘Wie zou nu toch die groote eieren leggen?’ En toen ik dat hoorde, ben ‘k gauw weggegaan, Want ‘k dacht: straks zegt Pa: dat heeft Nappie gedaan!’
Op catechesatie vroeg doom’nee de knapen: ‘Zeg jongens! Wie heeft onze wereld geschapen?’ Maar ‘k lette niet op, had de vraag niet verstaan, Stak ’n vinger op en riep: ‘Dat heeft Nappie gedaan!’
‘k Werd grooter en had ook een heel aardig nichtje, Die zoende ‘k in ’t donker op haar gezichtje, Ze gilde en riep : ‘O, wie doet me dat aan?’ En ik zei doodleuk: ‘Dat heeft Nappie gedaan!’
De vrouw van mijn vriend kreeg twee kleintjes op ’n morgen, Mijn vriend riep: ‘Wie zou me dat koopje bezorgen?’ Hij vloekte en toen ben ik gauw weggegaan, Want ‘k dacht: straks zegt hij: ‘Dat heeft Nappie gedaan!’
Ik kan al die narigheid niet langer dragen, Ik ga nu een touw en een spijkertje vragen, En als ze me vinden, dan hang ik daaraan, Met ’n papier op mijn buik: ‘Dat heeft Nappie gedaan!’
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
