De armenluis dokter

Hij ging door zijn wijk met een vetleren tas
die net als hijzelf, vaal van ouderdom was
Bij dag en bij nacht zag je hem ermee sjouwen
en waar hij ook kwam, schonk hij kracht en vertrouwen
Als hij door zijn wankele brilletje naar je keek
dan vond je dat alles zo beroerd niet meer leek
En onvermoeid klom hij naar muffe alkoven
langs krakende, verveloze trappen naar boven.

Hij had in het hart van die armeluisbuurt
op driehoog twee zonloze kamers gehuurd
waar schemering toefde in zomer en lente
daar hielp hij met eindeloos geduld z’n patiënten
De deur droeg geen naamplaat heel sjiek gevernist
want geen kind dat het huis van de dokter niet wist
Je zag éénmaal het portaal in geschoven
alleen een verveloos bordje, de dokter woont boven.

Al dertig jaar werkte hij daar in die wijk
Hij kende geen rust, maar geen cent was die rijk
Van niks zei hij steeds kun je heel moeilijk betalen
maar binnen tien jaar kom ik het echt wel eens halen
Kijkt niet zo beschimmeld, wees blij met die pracht
van ’n knul die ik vannacht voor je mee heb gebracht
Tob nou niet om de centjes, je moet me geloven
voor dat ik honderd ben, ben ik die slag wel te boven

Hij ging door z’n wijk met een vetleren tas
de kou sneed soms fel door zijn glimmende jas
Maar toch bleef hij kleumend vaak glimlachend praten
met het grut uit de achterbuurt straten
Toen is het gebeurd op een triestige dag
dat het armeluisbuurtje oom dokter niet zag
Verbijsterd, ze konden het echt niet geloven
keek het volk naar de dichte gordijntjes daar boven

Hij ging door de wijk, zonder vetleren tas
geen huis waar ’t gordijn niet gesloten van was
Voor ’t eerst kon, na dertig jaar offerend leven
oom dokter voor dit leed geen troost ze meer geven
Men vlijdde hem neer in de geurende grond
een plek waar geen marmeren gedenkteken stond
Maar daar in het zand werd vol liefde geschoven
z’n verveloos bordje… De Dokter Woont Boven