De jonge speelman

Een jonge speelman ging met rasse schreden,
De bergen op van een donker dennenwoud.
Een vreugdestraal blinkt in zijn oog want heden,
Heeft men zijn vedel al betaald met goud.

Wat zal mijn arme moeder zich verblijden,
Wanneer ik haar het goudstuk overgeef.
Dat geeft veel vreugd na zoveel bitter lijden,
Wanneer zij hoort dat haren zoon nog leeft.

Daar treedt opeens een wilde woeste rover
Met ’t blanke staal op d’ arme jongeling toe.
‘Ha!’ buldert hij ‘sta dra en geef U over’,
Hij greep hem aan en sleepte hem door ’t woud

Uw geld alleen stelt ons nog niet tevreden,
Zo sprak de hoofdman van de legerschaar.
Ik wens dat gij in onzen bond zult treden,
Zoniet ’t uur van uwen dood is daar.

Neen rover neen dan wil ik liever sterven,
Van God gescheiden worden kan ik niet.
Maar voor ik sterf laat mij een gunst verwerven,
Ik speelde nog zo graag mijn laatste lied.

De hoofdman knikt en ziet met fiere ogen ,
De jongeling aan, die kalm en onverijld,
Zijn vedel grijpt en met het hoofd gebogen,
Nog even peinst welk lied hij spelen zal.

Daar klinkt opeens het ruisen zijner tonen,
Stil als een windje door het dennenwoud.
Hij wil zijn dood met ’t schoonste lied bekronen.
Het is een melodie van het moederlied.
.
De rovers sidderen met het hoofd gebogen,
Ook is de tijd aanmerkelijk gauw vergaan.
De fiere hoofdman kan het niet gedogen,
En in zijn oog daar welt een droevige traan.

Neen, broeder neen, dat kan ik niet gedogen,
Gij zijt mijn broeder en moeders dierbaar kind.
En ook dit lied getuigt met weinige tonen,
Ik hoop dat God mij maar vergeving schenkt.

De hoofdman knikt en viel toen dood ter aarde,
Hij heeft zijn broeder te veel leed gedaan.
Nu rust hij in de zachte schoot der aarde,
Zijn eigen eer heeft hem nu zelf voldaan.