De kus in vier jaargetijden

Zij vijftien, hij zestien, de jaartjes van dromen, onschuldig en rein
Twee hartjes door amor tesamen gekomen, omdat het moest zijn
Kort is nog het rokje, en kort is het broekje, van haar en van hem
Toch zoeken ze samen een rustig stil hoekje
Dan zegt hij met bevende stem
Toe geef me een zoen, doch zij fluistert ontdaan
Foei maar dat mag je niet doen, doch zij laat hem begaan
Kust hij, de eerste keer, doet ze net of ’t haar griefde
Doch dra kust zij hem weer, da’s de lente der liefde

En vaak bleven zij, die zo jong reeds begonnen, hun liefde trouw
Dan heeft hij na jaren geheel haar gewonnen, zij wordt zijn vrouw
Hun liefde tot nu toe in banden gekluisterd, viert hoogtij
Hij neemt zijn jong vrouwtje in d’ armen en fluistert
Eerst nu ben je werkelijk van mij
Zij kussen elkaar met een vrolijke lach
Dat doen ze zowat honderd malen per dag
’t Zij laat, ’t zij vroeg, zoentjes moeten ze geven
en nooit heeft men genoeg, in de zomer van ’t leven.

Dan komen de kleintjes en daarmee de zorgen voor het bestaan
Eén kusje des ’s avonds en één in de morgen, daarmee is ’t gedaan
Wanneer ze des avonds om elf uur gaan slapen, dan zijn ze moe
Hij ligt met een mond als een hooischuur te gapen
en dan draait hij zijn rug naar haar toe
Dan zegt hij, nacht vrouw, en zij mompelt nacht man
Eén nachtzoen, hij slaapt en weet nergens meer van
Dra rust ook zijn vrouw, maar eerst zucht ze nog even
Vroeger sliep je niet zo gauw, da’s de herfst van het leven.

Ze zijn in de winter van ’t leven getreden, vergrijst is het haar
Dat ze elkaar kusten is lang reeds geleden, voor ’t gouden paar
Doch op deze dag komt de herinnering weder, bij ’t gouden feest
Zij lacht wat verlegen en hij zegt heel teder
Ja vrouw, wij zijn ook jong geweest
Dan spits hij de mond met geen tand meer er in
en zij drukt een kus op zijn stoppelige kin
Dan zegt hij, och heer zo een zoentje gegeven
hebben w’in lang niet meer, da’s de winter van het leven.