De slapende schildwacht

’t Is nacht – daar is het heldere stergeflonker.
Staat hij op post, de jeugdige soldaat,
Zijn oog doorvorst het onheilspellend donker,
Zijn brein is vol van list en van verraad.
Hij denkt aan huis, want nog zo kort geleden,
Tevreê, gelukkig bij zijn ouderenpaar;
En nu, helaas, ligt alles in ’t verleden.
Hij moest ten krijg; wat viel het scheiden zwaar.
En nu, helaas, ligt alles in ’t verleden.
Hij moest ten krijg; wat viel het scheiden zwaar.


Ontmoedigd zet hij op ’t gras zich neder,
Vermoeid sluit hij het natbetraande oog;
Een zoete droom herhaalt hem alles weder,
Een dankbare beê stijgt uit zijn hart omhoog.
Zijn moeder blikt hem o, zo lieflijk tegen,
En roept hem toe: ‘Mijn zoon, doe steeds je plicht!’
En flink soldaat is ’t Vaderland ten zegen,
Hij ziet zijn bruid, het engelreine wicht.
En flink soldaat is ’t Vaderland ten zegen,
Hij ziet zijn bruid, het engelreine wicht.



Maar eensklaps wordt hij uit het zalig dromen
Gewekt, toen men op post hem slapend vond;
Geboeid, door eigen makkers meegenomen,
En voor den krijgsraad bracht men hem terstond.
‘De kogel!’ ’t klonk zo pijnlijk hem in d’ oren,
‘Uw slapen bracht ons allen in gevaar;
De dood! geen ander lot is u beschoren,
Kom voert hem weg, hij krijgt zijn loon, voorwaar.
De dood! geen ander lot is u beschoren,
Kom voert hem weg, hij krijgt zijn loon, voorwaar.’


De tijd is daar – de handen saamgebonden,
Geblinddoekt, plaats men hem nu voor ’t front;
De kogels vliegen uit een tiental monden,
Doorschoten valt hij neder op de grond.
Zijn laatste woord is: ‘Leef gelukkig, moeder,
Uw zoon ziet gij op aarde nimmermeer!
Lief bruidje, boven bij de Albehoeder,
Ontmoeten wij elkander eenmaal weer!
Lief bruidje, boven bij de Albehoeder,
Ontmoeten wij elkander eenmaal weer!’