Home / Liedjes / De tôffel van ons moeke

De tôffel van ons moeke

Schrijver: Onbekend
Met dank aan Jeanne Albers voor het insturen van de tekst

Vör de latste keer loop ik dör `t ouwerluk huus
dor stöt de toffel, ooit `t trefpunt bèj ons thuus,
t zwaore houte blad draagt spore van jaore
schroeiplekskes, unne kring van ’n fles jonge klaore.

Toch is ’t vör die tôffel dè’k zie gekomme.
Lang gelèje hèt mien bruurke, onbezonne
de letters van ziene naam en unnen diepe kras
gekerft ien de tôffel, de tôffel die van ons moeke was.

Zonder ète is ie diejèn ôvend nô bed gegaon
mâ de letters zien d’r altied blieve staon.
`N mônd lâtter is ’t kèltje verongelukt
ik weet nog dè’k snèwklökskes heb geplukt.

Vör ons moeke ’n tèken van lève no de herfst.
De urste bluumpkes vur `n bruurke dè sterft.
Ik lèij ze op de letters, op diejèn diepe kras
gekerft ien de toffel, de toffel die van ons moeke was.

Diejèn dag hèt ons Moeke hurre stoel verplatst,
ze ging vort zitte wor Jos ziene naam haj gekrast,
en soms rakte hur haand de letters, zo kreeg ze troost
um wiejer te lève en te zurge vur hurre kroost.

Now is ok ons Moeke vörgoed op reis gegoan
en alles is geruumd, ma de toffel die bleef stoan
de herinnering an Jos, an diejèn diepe kras
gekerft ien de toffel, de toffel die van ons Moeke waar.

tafel pexels