Een avontuur in de tram in Rotterdan

‘k Zat in de tram, in Rotterdam,
Toen er een dame binnenstapte,
Die mij op m’n eksterogen trapte,
Met d’r hakken van d’r schoen,
‘O, pardon’, zei ze toen.

Vlak neven mij, ging zitten zij.
Ze zat te kriebelen aan m’n tenen,
‘Schei maar uit’, zei ik halfluid,
‘Want de kriebel is er uit.’

Ze zei: ‘O, vent, ‘k weet wie je bent.
Jij bent Dumas, die liedjeszanger,
En als je lust hebt met me uit te gaan,
Dan moet je om acht uur in de Passage gaan staan.’

Ik zei: ‘Da’s goed, dag leuke toet,
Ik wacht tot acht uur maar niet langer.
Kom op tijd, dan gaan wij aan den rol,
M’n vrouw is juist op reis, ik heb zo’n lol.’
Die lieve meid, die was op tijd,
Precies zoals ze had gezeid.

We gingen hier, we gingen daar,
Bezochten vele bioscopen.
De ene uit, de ander ingelopen,
En zo werd het op de duur,
Ongeveer twaalf uur.

Ik zei: ‘Juffrouw, wat denkt u nou,
Vindt u de tijd nou niet gekomen,
Om elkaar wat beter te verstaan.’
En ik riep een bakkie aan.

Ik zei: ‘Koetsier, doe me een plezier,
Je moet bijzonder langzaam rijen,
Want die juffrouw is een beetje zwak,
En ze kan niet tegen het schudden van jouw bak.’

Hij zei: ‘Kedin, stap er maar in,
Als het maar een goeie fooi kan leien.’
En we zaten knusjes met z’n twee,
Ik deed de gordijntjes naar benee.
Ze zei: ‘Da’s goed, wat jij daar doet,
Want je hebt zo’n populaire snoet.’

Ik was verbluft, en half versuft,
Toen ik in een hotel ontwaakte,
En de juffrouw, waar ik kennis mee maakte,
In de kamer niet meer vond.
‘k Riep de kelner terstond.

Die zei: ‘Meneer, het spijt me zeer,
De juffrouw heeft niet eens ontbeten.’
En voordat ik wist wat er passeerd’
Had zij hem allang gesmeerd.

De vent ging heen, liet mij alleen,
M’n portefeuille was verdwenen.
Maar ook alles, ja, alles was naar de maan,
En ik dorst niet naar de politie te gaan.

Ik wist geen raad, ik was zo kwaad.
Ik stond te sidderen op m’n benen,
Ik ga nooit meer met zo’n meid op sjouw,
Voortaan slaap ik bij m’n eigen vrouw.
Dat is secuur, en niet zo duur,
Als m’n jongste avontuur.