Een man blijft een man

M’n moeder zei: “M’n kind, spreek nooit met vreemden op straat.’
En van die wijze lessen ondervond ik altijd baat.
Maar mensen zijn maar mensen, zij verliezen vaak hun stuur.
Het is een harde strijd tegen de roepstem der natuur.

Refrein:
Ik liep langs de straat, blakend van fatsoen;
Daar kwam ie me achterna, ‘k wist dat hij ’t zou doen,
Want elke man blijft ’n man, dat ligt zo in z’n aard;
Een vos behoudt z’n streken, al verliest ie soms z’n staart.
Ik liep toen naar huis, net zo als ’t betaamt;
Daar kwam ie me achterna, ‘k vond het onbeschaamd;
Maar elke man blijft ’n man, dat ligt zo in z’n aard;
Al is ie ’n adonis, of al is ie hoogbejaard.

Interlude:
Ik had die man nog nooit ontmoet,
Hij was niet aan mij voorgesteld,
Doch wat ik zag, beviel mij goed,
Toch ben ik maar heel gauw ,doorgesneld!

Refrein:
Ik beklom onze stoep van een tree of acht;
Hij kwam mij weer achterna, net zo als ik dacht,
Want elke man blijft ’n man, dat is nu eenmaal zo,
Die malle streken krijgt een vrouw bij ied’re man cadeau.
Ik stond bij de deur zonder om te zien;
Ook hij stopte bij de deur, dat had ik voorzien,
Want elke man blijft ’n man: zo zijn ze allemaal.
Dus ga ik maar verder met dit wonderschoon verhaal.

Interlude:
Hij vroeg mij om een enk’le zoen,
Maar ik zei: “Dat gaat zomaar niet,
Nog nooit gaf ik een man een zoen.’
(Dat zei ik net voor ik me zoenen liet.)

Refrein:
Toen’ sprak ik met mama, net zoals ’t behoort,
En daarna heeft pa ’t verhaal van mama gehoord,
En allen waren het eens: We zouden trouwen gaan.
Dus werd nu die man mijn man, ’t was zo gezeid en zo gedaan.
En we werden per koets naar de kerk gebracht,
Gedwee ging hij met me mee, net zoals ik dacht.
Want elke man blijft ’n man, veel kwaad zit er niet bij ……
Hij ’s nu mijn eigen man, zo eindigt dit verhaaltje blij.