Met dank aan Jan Corvers voor het insturen van de tekst
Het is stil in huis Zonder gedruisch, Staat Jantje voor het raam. Met bleek gezicht Zijn oogjes dicht, Zijn kleine handjes te zaâm. Zachtkens staat hij daar te wenen, Zijn moeder ging van hem henen.
Refrein: Moesje, o lieve moesje, Waarom zijt gij heen gegaan, Naar den hemel heen, Liet ons zoo alleen Paatje en mij te zaâm. U laat niets van u weten, Waarom u ons verliet. Moe wij kunnen u nooit vergeten, O, wij hebben zoo’n verdriet.
Daar wordt zijn gezicht, Zonnig verlicht En met een blijden lach, Stapt heel gewoon Naar de telefoon En vraagt aan de meid heel zacht: ,,Zeg Mientje wil jij mij ook even, Het nummer van den hemel geven.’
Refrein: ,,Zie ik wou aan moesje vragen, Waarom ze ons niet schrijft. Wij hooren zoo niets, Van moedertje lief. ‘k Wil weten waar of zij blijft.’ De meid ziet op hem neder, Noemt het nummer van pa’s kantoor, ,,Hier heb je ’t, zegt ze teder, Gaat het nu maar eens vragen hoor.’
Op het kantoor van pa, Klinkt nu aldra, De schel van het telefoontoestel. Een zachte stem Smeekt dan weldra, ,,Spreek ik met moe in den hemel wel. Moesje ik smeek u zoo teeder, Kom bij pa en Janneman weder.’
Refrein: Pa fluistert met tranen in de oogen, En antwoordt met droeve stem, ,,Mijn lieve Jan, Ge weet dat het niet kan, Daar ik ver in den hemel ben. Mijn lieve kleine jongen, Wees altijd braaf en goed, Dan zal de tijd eens komen, Dat ik u in den hemel ontmoet!’
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
