Johanna

Johanna telde zeventien lentes, zij was een aardig ding.
Zij had op het gebied van de liefde, totaal geen ervaring.
Het was een aardig meisje, bedrijvig als een hen.
En diende bij gegoede familie , als meisje voor halve dagèn.

Refrein:
Johanna, Johanna, als meisje voor halve dagèn
Johanna, Johanna , als meisje voor halve dagèn.

Toen is in haar leven de liefde gekomen, van heinde en van ver.
Het was een arreme schoenlappers jongen , en stonk naar genever.
Hij had zijn laatste centen, aan borreltjes neergeteld.
En eiste om de rest te betalen van ’t meisje al haar spaargeld.

Refrein:
Johanna, Johanna, van ’t meisje al haar spaargeld
Johanna, Johanna, van ’t meisje al haar spaargeld.

Toen zij het hem niet wilde geven, bedreigd hij haar met z’n els.
En stal uit de kast der gegoede familie, zes zilveren eetlepèls.
Maar toe de misdaad uitkwam, verdacht men het arreme wicht …
Met schande beladen werd zij ontslagen, toch was zij onschuldig.

Refrein:
Johanna, Johanna, toch was zij onschuldig
Johanna, Johanna, toch was zij onschuldig.

Zij kon de schande niet langer verdragen, zette ’t scheermes in haar vel.
En sneed zich compleet in halleve delen, het bloed spoot ten hemèl.
Daar lagen nu twee delen, tezamen slechts één lijk.
De vrijer die naar het lichaam kwam kijken, die bibberde vreselijk.


Refrein:
Johanna, Johanna, die bibberde vreselijk
Johanna, Johanna, die bibberde vreselijk

Hij kon z’n misdaad niet langer verhelen, men sloot hem op in een hok.
En daar de galleg toevallig bezet was, stierf hij op het hakblok.
En wat nu de moraal is al van dit schone vers,
Ga braaf en deugdzaam steeds door het leven, maar hoedt u voor schoenlappèrs.

Refrein:
Johanna, Johanna, maar hoedt u voor schoenlappèrs
Johanna, Johanna, maar hoedt u voor schoenlappèrs.