Kleine meisjes moeten slapen gaan

Hoe zorgeloos en prettig is de kindertijd,
Wanner wij daar aan denken zijn wij verblijd.
Het huiselijk verkeer was prettig, ja
Ik zat bij Mama, en bij Papa,
Wanneer het klokje van twaalf sloeg
Dan zei zus: het is nog veel te vroeg,
Maar moeder zei alras,
Dat het bedtijd was.
En vader commandeerde marsch,
Ik moest het eerst naar bed dan toe
En moeder zong dan blij te moe:

Refrein:
Kleine meisjes moeten slapen gaan,
Als vader en moeder aan ’t dollen gaan.
In een droom wiegt haar engel zacht
Slaap zacht mijn kind, goeden nacht.
Kleine meisjes moeten slapen gaan,
Als vader en moeder aan ’t dollen gaan.
In een droom wiegt haar engel zacht
Slaap zacht mijn kind, goeden nacht.

Marietje was een dochter van vaders vrind,
Werd trots haar zestiende jaar teer bemind.
Wanneer ze uit kon gaan, dan vond ze fijn,
Bij maneschijn alleen te zijn.
Wanneer het avond werd gong zij tevreên
Met haar beminde naar het park heen.
Op een bank vallen ze neer,
Kussen zich keer op keer
En verders hoort men niets meer.
Wanneer zij rustend tegen zijn borst aan lag,
Zong zij met een blijde lach:

Refrein

Het duurde met Marietje een tijd of wat,
Op eenmaal had het lieve kind kou gevat.
Bij onderzoek merkte de dokter ras,
Die zei ’t is kras,
Dat ’t een kinderziekte was.
En vader riep, heb jij nu geen fatsoen,
Zoo iets had die kerel mij eens moeten doen.
Marie zei lief en teer,
Ik zweer het op mijn eer,
Zoo iets gebeurt mij nooit meer.
De moeder schreide dag en nacht,
Terwijl Marietje aan ’t liedje dacht:

Refrein

Het meisje is nu met haar Jan getrouwd,
Het heeft haar in dien tijd nog niet berouwd.
Zij is nu in de wolken met haar lief kind,
Wat ze teer bemint,
Van haar geliefde vrind.
De geheele dag speelt ze met die kleine dot,
Ze is op ’t kind en op haar man verzot.
Komt naar huis haar lieve Jan,
Pakt ze hem stevig dan,
En men weet er dan alles van.
Eerst de kleine meid in bed gelegd,
Dan zingt ze wat haar vader denkt en zegt:

Refrein