(Vervolg op “Moeder ik kan je niet missen) Met dank aan Corry Verhoeven en Maria van de Ven voor het insturen van de tekst
Op teentjes loopt klein Lieske rond, door het grote stille huis. Waar heel geen leven wordt gehoord, zelfs niet het minste gedruis. Begrijpen kan ze niets ervan, die stilte vond ze naar. Ze mocht niet spelen en ze droeg een zwarte strik in het haar.
Refrein: Moedertje ging van haar henen, Lieske besefte dat niet. Voor altijd is moeder verdwenen, vergeten dat doet ze haar niet. Moeder ik tooi U met bloemen, U bent zo bleek en o zo koud. Ik zie niet Uw ogen, zo lieflijk en zacht.
Ach moesje, is Lieske soms stout, en elk plekje dat Lieske wist Daar ging ze heen, ze had moeder sinds twee daagjes gemist Een kamer was ze al geweest, maar de andere nog niet. En even kijkt Liesje achter zich, of juf haar toch niet ziet.
Refrein
Dan reikt haar mollig handje hoog, en grijpt de grote knop. De deur gaat open piept heel zacht, wat ziet die kamer er zwart uit. Zus kijkt verwonderd op, hoe vreemd hoe vreemd dat kaarsenlicht. En daar in ’t midden staat een kist, ligt moe haar ogen dicht.
Refrein
En wat een een bloemen heeft moe daar, ontsnapt haar kindermond. Voorzichtig klimt ze ’t bankje op, dat bij de lijkbaar stond. Haar poezel handje raakte even het lijk het koude voorhoofd aan. Moe slaapt denkt Liesje en keerde zich om, en wil weer henen gaan
Refrein
Maar toch zo graag had ze voor moe, zo’n grote witte roos. Een pakken nee dat mocht ze niet, dan werd haar moesje boos. Maar angstig komt ze dichterbij, bang klinkt het ‘moesje’ moe. Mag ik ook een bloempje hebben…Ja zo’n mooie witte toe.
Refrein
Maar ach geen antwoord krijgt ze terug, hoe of ze vraagt of vleit. Stil zakt het blonde kopje neer, een snik….klein Liesje schreit. Wat heeft ze dan voor stouts gedaan, is moesje boos op haar. O, dat ze toch niets zeggen wil, dat is zo erg, zo naar.
Refrein
Wil moe de bloempjes houden soms, dat mag ze wel van Zus. En Liesje geeft aan moederlief, haar laatste….laatste kus. En snikkend gaat de kleine meid, de donkere kamer uit. En vraagt zich dan vergeefs toch, wat dit alles wel beduid.
Refrein
Versie 2 Klein Liesje Op teentjes loopt klein Liesje rond Door het grote stille huis Waar heel geen leven werd gehoord Zelfs niet het minst geruis Begrijpen kon ze er niets van Die stilte nu zo naar Ze mocht niet spelen en ze droeg Een zwarte strik in het haar Ze ging eens uit op onderzoek Elk plekje dat Lies wist werd nagegaan Ze had haar moe twee dagen al gemist In het slaap vertrek was ze al geweest Doch in de zaal nog niet Nog even kijkt ze angstig om Als juf haar maar niet ziet Dan grijpt het mollig handje hoog Er grijpt de grote knop Piep open gaat de deur heel zacht Zus kijkt verwonderd op Wat is het donker hier zo zwart Wat wringt dat kaarsen licht In het midden staat een kist Daarin ligt moe haar ogen dicht o/ wat een bloemen/ o wat een boel ontsnapt opeens haar mond doch even komt ze dichter bij dan klinkt het moe moesje mag ik ook zo,n bloempje hebben ja zo,n mooie witte maar neen geen antwoord krijgt het kind hoe lief ze vraagt en vleit dan zakt het blonde kopje neer een snik klein Liesje schreit wat heeft ze dan voor stouts gedaan is moesje boos op haar o/ dat ze het nou niet zeggen wil dat vind zus toch zo naar wil moe de bloemen soms dat mag ze wel van zus Lies buigt zich en geeft haar Moeder lief haar laatste laatste kus
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
