Luchtkastelen

Mijn liefste, alle dagen
Hoor ik jou steeds maar klagen
‘Wij zijn wel twee gelieven,
Maar zonder perspectieven.’
Ik kan jou nog niks geven,
Om van en in te leven,
Maar de twee laatste nachten,
Heb ik in mijn gedachten
Iets liggen fantaseren,
Dat wil ik jou offreren;
Een huis van rode stenen,
Met klimop er om henen.
Tot aan de vensters komen,
De takken van de bomen,
En rozen staan te geuren,
Voor glazen serredeuren.
’n Grijze poes zit binnen,
Op het kozijn te spinnen,
En ’n kanariepietje,
Zingt in de zon ’n liedje.
Een tuin vol boerenbloemen,
Waarin de bijtjes zoemen,
En groen met witte hekjes,
Schutten intieme plekjes,
Die tot ’n zitje noden.
‘Voor deurwaarders verboden’,
Staat ergens op ’n bordje,
Jij in je keukenschortje,
Brengt koffiewater aan de kook,
En uit de schoorsteen kringelt rook.

Refrein:
Ik heb geen geld en geen juwelen,
Voor ’t meisje waar ik veel van hou,
Geen woning om met jou te delen,
Maar ik heb mooie luchtkastelen,
En die zijn allemaal voor jou.

Als jou dat soms te klein is,
Niet chic genoeg en fijn is,
Zit niet in de misère,
Want ik maak gauw carrière,
Dan maken we ’n potje,
En kopen zo’n oud slotje.
Dat laat ik restaureren.
Als ’t klaar is, inviteren
Wij ooms, tantes en neven.
‘k Wil jachtpartijen geven.
We eten voortaan ossen,
Uit onze eigen bossen.
We hebben ophaalbruggen,
Stoelen met rechte ruggen,
En hoge stenen hallen,
Waar stukken kalk uit vallen.
’s Nachts rammelen er knoken,
’n Voorvader komt spoken,
Om ’t perkament te lezen.
’t Zal ome Toon wel wezen,
Die is al bij z’n leven,
Niet één nacht thuis gebleven.
Men zal mij slotheer noemen,
Mijn heldendaden roemen.
Op feestelijke dagen,
Zal ik ’n harnas dragen,
En om de zeven jaren,
Moet ik ten kruistocht varen,
Alleen ’n paard is voor mij niets,
Dat doe ik dan wel op de fiets.