Wat is dat daar, jou kleine guit,
kom je nú al je bedjen uit?
Blijf warmpjes nog wat in de grond,
want als de boze wind je vond,
hij beet je dood!
Wij hebben nog ons jasjen aan,
jij komt daar zó maar buiten staan.
Je groene mutsje los, jou guit;
je witte kopje kijkt er uit,
zo bleek en bloot!
Ik ben er niets bang voor de boze wind,
‘k vertel van de lente, mijn lieve kind.
Mijn klokje luidt zachtkens over de grond
en wekt er de bloempjes, die slapen in ’t rond,
ten beddeken uit.
Nu weet je wel, wat mijn vroeg luiden beduidt.
