Ik was nog maar pas zestien jaren, Toen ik het ouderlijk huis verliet. ‘k Kreeg kennis aan een jongen met blonde haren, Die bracht me in ellende en verdriet. Hij teekende voor zes jaren en ging toen naar de Oost, Nu zit ik met droef’nis te wachten met de kleine op min schoot.
Refrein: Och lieve Toon, denk toch aan mij, Want als gij terugkomt, zijt gij weer vrij. Neem dan geen ander, ik sterf van verdriet, Als ik u met een ander zie.
Hij heeft mij een brief geschreven, Marie houd je altijd goeden moed, Zes jaren zijn spoedig vervlogen, Dat komt alles vanzelf weer goed. Dan gaan wij in ’t huwelijksbootje, dan hebben wij geen zorgen meer Als ik hier de kanonnen hoor bulderen, dan denk ik aan naam en aan eer.
Refrein: Och lieve Marie, blijf denken aan mij, Want anders teeken ik weer zes jaar bij. Steunt goed de kleine, wees lieflijk voor haar, Want over zes jaar wordt ik haar papa.
Zes jaren die waren vervlogen, Zat Marie in een onzedelijk huis, Het kind was gestorven van kommer, Toon zocht, maar vond haar niet te huis. Van hartzeer had de moeder het vergif voor haar keelgat gezet, En dronk met de woorden op de lippen: ,,’t Is plicht, hij was ook niet oprecht.’
Refrein: Waar zijn zij nu beiden, zij leven niet meer, Door zieleleed en kommer, hij verdronk zich, o Heer! Dus wees verstandig, gij aankomend paar, Liefde heelt alles, dat blijft altijd waar.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
